Όλοι έχουμε ζήσει στη ζωή μας την εναλλαγή της χαράς και της λύπης.
Εκεί που χαιρόμαστε ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μας αλλάζει το σκηνικό και ενσκήπτει
βαρύς χειμώνας, δηλαδή εμφανίζονται δυσκολίες και προβλήματα. Στον ίδιο κρίκο
συνυπάρχουν αυτές οι δύο αντίθετες καταστάσεις στη ζωή μας. Αυτό αποτελεί μια
πανανθρώπινη πραγματικότητα.
Ένα τέτοιο απαράμιλλο παράδειγμα το συναντούμε στο πρόσωπο του πολύπαθου
Ιώβ το οποίο μας καθοδηγεί
στο πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε αυτές τις θλιβερές εναλλαγές στη ζωή μας.
Ας δούμε την
περίπτωσή του
Ο Ιώβ ήταν ένας
δίκαιος, αληθινός, άμεμπτος και θεοσεβής άνθρωπος. Είχε δε επτά γιους και τρεις
θυγατέρες. Είχε πολλά αγαθά, κοπάδια και ζώα και πολλούς υπηρέτες. Ο ίδιος
χαιρόταν και απολάμβανε την αγάπη μεταξύ των παιδιών του. Τέλεια ευλογία και
ευτυχία στη ζωή του.
Όμως αυτή η
ευχάριστη κατάσταση στο σπιτικό του Ιώβ δεν κράτησε πολύ. Ο διάβολος βάσκανε
την ευτυχία του και σε λίγο χρονικό διάστημα οι χαρές μετατράπηκαν σε θλίψεις.
Ο πλούσιος τώρα έγινε πτωχός. Ο πολύτεκνος, άτεκνος. Ληστές άρπαξαν την
περιουσία του. Έχασε τα παιδιά του και καταστράφηκε και το σπίτι του.
Τότε ο Ιώβ έσχισε τα
ιμάτιά του, έκοψε την κώμη του και έπεσε στο έδαφος, όχι για να δείξει την
απόγνωσή του, αλλά για να προσκυνήσει τον Κύριο λέγοντας: γυμνός βγήκα από την
κοιλία της μητέρας μου γυμνός και απελεύσομαι. Ο Κύριος τα έδωσε , ο Κύριος τα
πήρε. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου.
Και δεν έφθαναν
μόνον αυτά. Γνώρισε στη συνέχεια και την δοκιμασία της επώδυνης αρρώστιας της
λέπρας από την κεφαλή μέχρι τα πόδια. Τι
ειρωνεία αλήθεια! Ο πρώην άρχοντας Ιώβ, τώρα έγινε πτωχός και αντί για πλούτη,
έγινε πλούσιος σε πληγές και δοκιμασίες. Εγκαταλείπει το σπίτι του σαν
απόβλητος και κάθισε πάνω στην κοπριά του στάβλου παίρνοντας ένα όστρακο για να ξύνει το πύον των πληγών
του, μένοντας εκεί για αρκετό καιρό.
Δεν είχε καμία
συμπαράσταση από κανέναν. Ακόμη και αυτή η γυναίκα του αντί να του
συμπαρασταθεί τον προκαλεί και τον παρότρυνε να στραφεί εναντίον του Θεού, έστω
κι αν πέθαινε. Και ο Ιώβ με υπομονή και θάρρος της απάντησε: γιατί μιλάς σαν
μια άφρον γυναίκα. Μόνον τα καλά θα δεχόμαστε από τον Θεό και τα κακά “ουχ
υποίσομεν;”
Αυτή η υποδειγματική
στάση του Ιώβ μπροστά στις δοκιμασίες και τις συμφορές πρέπει να μας καθοδηγεί
στο μεγαλείο του προσώπου του δικαίου Ιώβ, όπως και στην περίπτωση κάθε
θεοσεβούς ανθρώπου. Και αυτή είναι: “εν πάσι τούτοις τοις συμβεβηκόσιν ουδέν
ήμαρτεν Ιώβ τοις χείλεσιν εναντίον του θεού”.
Και οι δοκιμασίες
αυτές παίρνουν διάφορες μορφές στη ζωή μας, είτε προσωπικές, είτε
οικογενειακές, είτε οικονομικές και κοινωνικές. Διότι από τη στιγμή που ο
άνθρωπος ντύθηκε τη φθορά και “συνεζεύχθημεν τω θανάτω”, είναι επόμενο να
εκδηλώνονται στη ζωή μας τέτοιες καταστάσεις.
Πέρα βέβαια από την
περίπτωση των θλίψεων μας, οι οποίες είναι αδύνατο να μην συμβούν, σε μας μένει
η απόφαση και ο τρόπος της αντιμετωπίσεως τους.
Ακόμη κι αν ο λογισμός μας εμβάλλει την απόγνωση και την παράδοση, ας
έχουμε κατά νουν τον λόγο του ψαλμωδού: “κατά μόνας εγώ έως αν παρέλθω”. Και
εάν ξεσηκωθεί εναντίον μου πόλεμος, εγώ δεν θα παύσω να ελπίζω στη δύναμη και
τη βοήθεια του Θεού.
Κατά συνέπεια όχι
μόνο οι θλίψεις και τα σκάνδαλα δεν πρέπει να μας καταβάλλουν, αλλά απεναντίας
έχοντας υπ’ όψη μας το έλος του Θεού και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις μας, να
τις μετατρέπουμε σε αφορμές πνευματικής χαράς και πνευματικής οικοδομής.
Και σ’ αυτή την
αντιμετώπιση μας διδάσκουν οι βίοι των Αγίων. Ο Απ. Παύλος λέγει: “ου μόνον δε,
αλλά και εν ταις θλίψεσιν καυχώμεθα, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν
καταργάζεται, η δε υπομονή δοκιμή, η δε οικοδομή ελπίδα, η σε ελπίδα ου
καταισχύνη, ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια πνεύματος
Αγίου του δοθέντος ημίν”.
Να λοιπόν που οι
θλίψεις και οι δοκιμασίες αποβαίνουν όχι αιτία σύνθλιψης αλλά ευκαιρία της κατά
Θεόν χάριτος. Διότι αν οι θλίψεις μας καταβάλλουν τότε “οι θλίβοντες ημάς
αγαλλίασονται”.
π. γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου