Πίστη και ιδεολογία

                  Μια ιδεολογημένη πίστη γίνεται αυταρχική και φασιστική.

          Μια πίστη που έχει γίνει ιδεολογία δεν ανέχεται κάτι διαφορετικό. Όλα και όλοι πρέπει να δουλεύουν για την ιδεολογία. Όταν η Εκκλησία εκπίπτει σε ιδεολογία, επιστρατεύει την επιστήμη, την εκπαίδευση και την τέχνη. Κάνει κύρια αποστολή της την ίδρυση επιστημονικών συλλόγων, ακαδημιών, πανεπιστημιακά ιδρύματα Δημοτικών και Γυμνασίων, παιδικών σταθμών κ. λ. π., γιατί πιστεύει τελικά ότι σκοπός της είναι να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές και άλλες φυσικές ανάγκες των ανθρώπων.

          Όλα αυτά γίνονται χώροι διάδοσης της ιδεολογίας της. Μπορεί κανείς να καταλάβει αν μια Εκκλησία έχει εκπέσει σε ιδεολογία, από τον τρόπο που  αντιμετωπίζει κυρίως τους νέους ανθρώπους. Αξίζει να επισημανθεί, ότι οι νέοι στην ιδεολογοκοποιημένη Εκκλησία έχουν ιδιαίτερη θέση. Γιορτές νεολαίας, φεστιβάλ κ. λ. π. Τους εκθειάζουν και τους οργανώνουν, για να γίνουν ομάδες κρούσης. Μια τέτοια ιδεολογοκοποιημένη Εκκλησία δεν λύνει τα προβλήματα των νέων ανθρώπων, αλλά τα αυξάνει όπου υπάρχουν και τα γεννά όπου απουσιάζει.

          Ο σκοπός μιας ιδεολογοκοποιημένης πίστης είναι “το καλό του ανθρώπου”, η “ευτυχία του λαού”. Μια απρόσωπη ιδέα, όπως ο μεγάλος αδελφός του Όργουελ, που όλα τα παρακολουθεί, όλα τα ελέγχει και όλα τα φροντίζει όπως νομίζει. Γι’ αυτό όπου ακούς για “βοήθεια” εκεί κατ’ αρχήν να φοβάσαι. Εκείνος που επιμένει ότι μπορεί να σε βοηθήσει, ουσιαστικά θέλει να σε κάνει δυστυχισμένο. Σε πολλούς χριστιανούς είναι φανερό, ότι το εκκλησιαστικό γεγονός ταυτίζεται με τη γνώση και τη θεωρητική αποδοχή της πίστης της Εκκλησίας εν είδει αρχών μιας ιδεολογίας. Η ταύτιση αυτή οδηγεί ακόμη στην αντίληψη, ότι δηλώσεις λεκτικά ή και εγγράφως, ασχέτως αν ποτέ δεν έχεις πατήσεις το πόδι σου στην Εκκλησία, στη λατρεία, στην ενορία, παρά μόνο ίσως Πάσχα και Χριστούγεννα, η σε κάποια άλλα μυστήρια. Ασχέτως αν έχεις καμία σχέση με τον επίσκοπο της περιοχής σου.

          Έτσι ουσιαστικά δημιουργείται η ψευδομόρφωση της Εκκλησίας που παρουσιάζεται ως Εκκλησία. Ένα θρησκευτικό γεγονός βαπτίζεται ως εκκλησιαστικό.

          Το δόγμα πλέον δεν είναι ζωή, αλλά μια αφηρημένη διατύπωση. Όμως για την Εκκλησία το δόγμα προϋποθέτει την Εκκλησία για να διατυπωθεί και για να αποκτήσει νόημα και ορθή ερμηνεία. Δεν κάνει η διατύπωση τη σχέση, αλλά η σχέση την αυθεντική διατύπωση.

          (“Όταν ο Θεός πεθαίνει”, Αλεξ. Κατσιάρας- Μ.         Βαμβουνάκη, μια συζήτηση )