Οι αγέρηδες-το καλοκαίρι- είναι αλαφροί και χαροποιοί, ακόμα κι ο
γέρο-βοριάς είναι τώρα σαν παλληκαρόπουλο. Αντί να βγάζει εκείνα τα φοβερά μουγκρίσματα,
σφυρίζει γλυκά στα κλαριά των δένδρων και στα ξάρτια των καραβιών. Όλα είναι
ειρηνεμένα κι αναπαυμένα. Τα ζώα κ’ οι άνθρωποι ξαπλώνονται στον ίσκιο, αποκάτω
από τα δένδρα, ξέγνοιαστοι, και κοιμούνται... Τη νύχτα τα παράθυρα των σπιτιών
είναι ανοιχτά, κι ο κόσμος κάθεται ως τα μεσάνυχτα στις βεράντες, στις αυλές,
στις ταράτσες. Ακούγονται από παντού φωνές χαρούμενες. Φωνάζουνε και τα ζώα,
που κοιμούνται έξω στον ανοιχτό αγέρα.... Ακούς τα πετεινάρια την αυγή, τον
γάϊδαρο τη νύχτα. Α! Πόσο τις αγαπώ αυτές τις φωνές!
.........................
Τ βουνά μας είναι
σαν ζωντανά. Το ένα προβάλλει πίσ’ από τ’ άλλο σαν να σε κοιτάζουνε από μακριά.
Άλλο στέκεται όρθιο σαν τσομπάνης και κοιτάζει κατά την Ανατολή, λες και τηρά
τον ήλιο που βγαίνει. Άλλο είναι ξαπλωμένο με το ραχάτι του, έχοντας την πλάτη
του γυρισμένη κατά τον βοριά, και στ’ απάγκιο του αποσκεπάζει με το κορμί του
κανένα μικρό χωριό ή πεντέξη μαντριά και στρούγκες. Άλλο πάλι σαν να είναι
καθισμένο και κουκουλωμένο με την κάπα του, ενώ από πίσω του βρίσκεται ένα
λαγκάδι γεμάτο πράσινα αμπέλια, συκιές, εληές. Έτερο έχει ένα ρημοκλήσι στη
γυμνή κορφή του μ’ ένα δεντράκι που το συντροφεύει στη μοναξιά του. Άλλο έχει
ένα σταχτωμένο κάστρο σαν κορώνα στην κεφαλή του, χτίριο αρχαίο, γεμάτο παραμυθένια
πράγματα, από τον καιρό των αρχαίων Ελλήνων, των Βυζαντινών, των Φράγκων και
των Τούρκων.
Φώτης Κόντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου