“Οδίτες”

Ένας χριστιανός που ζει στην Εκκλησία, αλλά δεν έχει φθάσει ακόμη σε υψηλά μέτρα αγιότητος, πιστεύει στην ύπαρξη προσωπικού Θεού και προσεύχεται σε Αυτόν, έχει απόλυτη πίστη στην θεία πρόνοια, συμμετέχει στην λατρευτική σύναξη της Εκκλησίας και κυρίως στην θεία λειτουργία κάθε Κυριακής και γιορτής χρησιμοποιεί την μέθοδο της ορθοδόξου θεολογίας σχετικά με τους λογισμούς, τους οποίους δεν αφήνει να γίνουν επιθυμία και πράξη, αλλά τους αποκρούει. Έχει πνευματικό πατέρα, στον όποιο εξομολογείται διάφορες πράξεις που δημιουργούν ενοχικές καταστάσεις, μελετά την Αγία Γραφή και πατερικά κείμενα, ανέχεται τους ανθρώπους και τους αγαπά, αναλαμβάνει την ευθύνη των άλλων για τους οποίους έχει μια αρμοδιότητα, κ. λ. π.

          Ένας τέτοιος χριστιανός έχει ψυχική-πνευματική υγεία και είναι ευεργετικό στοιχείο στην κοινωνία. Με τέτοια απλή, συντηρητική χριστιανική ζωή δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα, επειδή, ελέγχει τους λογισμούς, δεν πέφτει στην θλίψη και κατά -θλιψη, διότι έχει απόλυτη πίστη στον Θεό, δεν διανοείται την αυτοκτονία, διότι γνωρίζει ότι η ζωή και ο θάνατος δεν ανήκουν σε αυτόν, αλλά στον Θεό, δεν λαμβάνει ψυχότροπες ουσίες, δεν αισθάνεται τον συνάνθρωπό του ως εχθρό- κόλαση, αλλά ως αδελφό και παράδεισο, δεν αποκάμνει από τις δοκιμασίες της ζωής, δεν απογοητεύεται και δεν φοβάται τον θάνατο, δεν αισθάνεται την μοναξιά.

          ...Και, όταν αρρωσταίνει λόγω της φθαρτότητας, αντιμετωπίζει την κατάσταση αυτή με πίστη στον Θεό, με ελπίδα και εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, αφού γνωρίζει ότι εδώ είμαστε οδίτες, και πορευόμαστε προς την αληθινή πατρίδα, στην οποία θα γίνει η συνάντηση με τους αληθινούς πατριώτες της “άνω πατρίδος”.

          Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, “ Δερμάτινοι χιτώνες”