Περί υπερηφανείας

          Η υπερηφάνεια είναι ελάττωμα αντίθετο στην ταπείνωση. Είναι η πρώτη και κυριότερη από τς υπόλοιπες θανάσιμες αμαρτίες. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αυτή έγκειται στο να θέλει κανείς να είναι ανώτερος από τους άλλους ή στο να θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από ό, τι πραγματικά είναι. Από αυτό το ελάττωμα γεννιούνται τρία άλλα ελαττώματα, πρώτα να μη σέβεται κάποιος τους μεγαλύτερους του, έπειτα να μην υπακούει σ’ εκείνους που κατέχουν την εξουσία και προστάζουν και, τέλος, να είναι αχάριστος και να μην αναγνωρίζει τις ευεργεσίες που έλαβε και να μην ανταποδίδει, όταν μπορεί.

          Αυτό το ελάττωμα παρουσιάστηκε στον Εωσφόρο και σε άλλους Αγγέλους οπαδούς του αμέσως μετά την πλάση τους στον Ουρανό και γι’ αυτό εκδιώχτηκαν από τη δόξα του Θεού και καταδικάστηκαν στα αιώνια  βασανιστήρια του Άδη. Δεν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους  πιο μισητός μπροστά στον Θεό και στους ανθρώπους από έναν φτωχό περήφανο άνθρωπο που έγινε περήφανος, γιατί πλούτισε ή γιατί απέκτησε  εξουσία πάνω στους άλλους ανθρώπους.

          Μια παρομοίωση

          Το ελάττωμα της υπερηφάνειας αποδίδεται στο Γεράκι, που είναι ένα πουλί μεγαλόσωμο και αρπακτικό. Θέλει να εξουσιάζει όλα τα άλλα πουλιά και γι’ αυτό κυνηγά και σκοτώνει τα μικρά πουλάκια, για να εξασφαλίσει την τροφή του. Και δεν ικανοποιείται με αυτό, αλλά ανοίγει πόλεμο ακόμη και τους όμοιους η ανώτερούς του, θέλοντας να είναι αυτό μόνο Αφεντικό στην επικράτεια του αέρα και τα βάζει ακόμη και με τον Αετό που είναι ανώτερος από αυτό.

          “Άνθος Χαρίτων”