Θυμάμαι τι μου έκανες, δεν θυμάμαι τι σου έκανα
“Αυτός που προσεύχεται για τους εχθρούς του, δεν έχει μέσα
του μνησικακία” (Αββάς Δωρόθεος).
Η οικογένεια είναι πάνω από την αλήθεια ή χρειάζεται τα
μέλη της να βλέπουν την πραγματική απήχηση των επιλογών και της συμπεριφοράς
τους; Είναι ένα ερώτημα το οποίο δύσκολα απαντιέται, καθώς ο οικογενειακός
δεσμός είναι ίσως ο πιο δυνατός στην ζωή.
Έτσι οι γονείς θεωρούν καθήκον τους να υπερασπιστούν τα
παιδιά τους όταν αισθάνονται ότι αδικούνται στο σχολείο, πραγματικά ή
φαντασιακά, όταν η πολιτική και η κοινωνία δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα
προσόντα των παιδιών τους, όταν επικαλούνται την ελεημοσύνη των ισχυρών για να
βρούνε τα παιδιά τους εργασία, όταν τα συντηρούν, συχνά χωρίς εμφανή λόγο, μόνο
γιατί τα παιδιά τους περιμένουν “να πιάσουν την καλή”.
Συχνά στο σχολείο διαπιστώνουμε το φαινόμενο τα παιδιά να
συμπεριφέρονται αντίθετα με τους κανόνες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι
δάσκαλοι τα επιπλήττουν ή τα τιμωρούν με μικρές
ποινές, όπως η ωριαία αποβολή. Κάποτε, κατεβάζουν και τους βαθμούς. Οι
γονείς θυμώνουν όχι με τα παιδιά τους, τα οποία πάντοτε δικαιολογούν, με την
φράση “ μα είναι παιδιά”, αλλά με τους δασκάλους οι οποίοι είναι άδικοι και αυστηροί. Οι γονείς
αποδέχονται οποιαδήποτε δικαιολογία των παιδιών τους και σπεύδουν στο σχολείο
να τα υπερασπιστούν, να καταγγείλουν τους δασκάλους, να υποβαθμίσουν την
δυνατότητα παρέμβασής τους στη ζωή των παιδιών τους, καθώς αυτά αποθρασύνονται,
έχοντας τις πλάτες των γονέων τους ως στήριγμα.
Τα παιδιά δεν θυμούνται τι έκαναν στους δασκάλους τους, , στους
συμμαθητές τους, το κακό που τελικά κάνουν στον ίδιο τον εαυτό τους, καθώς δεν
αφήνονται στην διαδικασία της κοινωνικοποίησης
εν αληθεία.
Όμως ό, τι κάνουν εκτός σπιτιού τα παιδιά θα το επαναλάβουν
και εντός. Θα θυμούνται πραγματικές ή φαντασιακές αδικίες των γονέων τους και
δεν θα θυμούνται τις αιτίες τη συμπεριφοράς τους, είτε διότι δεν καταλαβαίνουν
τα σφάλματά τους είτε διότι συμπεριφέρονται εγωκεντρικά, θεωρώντας τους εαυτούς
τους κέντρο του κόσμου. Η ίδια νοοτροπία θα διαχυθεί και στην μετέπειτα πορεία
τους, στις σχέσεις τους, φιλικές και ερωτικές. Θα θυμούνται το του κάνουν οι
άλλοι και θα λησμονούν τι κάνουν τα ίδια.
Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας ζητά να προσευχόμαστε
για τους εχθρού μας. Ζητά δηλαδή από εμάς, ακόμη κι αν διαπιστώνουμε αδικία, εχθρότητα, κακία, να μην
ανταποδίδουμε, αλλά να συγχωρούμε. Δείχνει έτσι η Εκκλησία ότι το κλειδί για
την ζωή της οικογένειας είναι η αλήθεια και η αγάπη. Όταν μπορούμε να
προσευχόμαστε για όσους αρνούνται τα χαρίσματα, τον κόπο, ακόμη και το δίκιο
μας, τότε μπορούμε να ξεχάσουμε τι μας έχουν κάνει.
Αυτός ο δρόμος έχει μια βαθιά ευλογία από τον Θεό: αυτήν
της δικής Του αγάπης, την οποία μοιραζόμαστε. Και η αγάπη δίνει και
ποιότητα στην ζωή μας, αλλά και χρόνο,
καθώς η καρδιά μας δεν ταλαιπωρείται από λογισμούς εις βάρος των άλλων.
Η κακή συμπεριφορά των μελών της οικογένειας, μικρότερων και μεγαλύτερων, έναντι της κοινωνίας, δεν χρειάζεται πάντοτε να αποδοκιμάζεται εν δήμω. Μπορεί και εν οίκω να επισημανθεί. Η ενότητα της οικογένειας δεν αποδεικνύεται από την ανοχή στο κακό, αλλά από την αντοχή σ’ αυτό. Και τα μέλη της οικογένειας είναι σπουδαίο να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για ό, τι κάνουν και ό, τι σκέπτονται, για να μην παρασύρονται σε μια μνησίκακη εκδικητική λογική έναντι των άλλων, η οποία δεν ευλογείται.
Πρωτ. Θεμιστοκλής ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου