1922…

 

Του Θανάση Τζιούμπα

…Αιώνες πριν η παλίρροια της ιστορίας μας ταξίδεψε πέρα από τις Συμπληγάδες, πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, ως την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη. Τώρα η άμπωτις μας έριξε πίσω στον βράχο που μας γέννησε, τσακισμένους, να κουβαλάμε εκτός από τα ωραία ερείπια του ποιητή και τις μνήμες της Αιολικής, της Ιωνικής, της Δωρικής απέναντι γης, αυτές που χάσαμε εκατό χρόνια πριν.

…1922: Το αίμα πότισε το Κάλε Γκρότο, την Εξέχουσα του Αφιόν, το Αλί Βεράν, τις προκυμαίες της «Γκιαούρ» Σμύρνης. Οίκαδε λοιπόν.

…Στεργιάδης, Παπούλας, Χατζηανέστης, Γούναρης, Κωνσταντίνος Β΄. Οι Ερινύες των εμφύλιων που διατρέχουν θαρρείς το γονιδίωμα ενός λαού.

…Οι ήρωες και οι προδότες, Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης, Ο Διάκος κι ο Πήλιος Γούσης.

…Λέγαμε κάποτε ότι μας αρκεί να κουβαλάμε τους βωμούς μας στα καράβια μας, σαν τα ξύλινα τείχη της Πυθίας ή σαν τις Κιβωτούς. Τώρα όμως τα καράβια μας φέρουν σημαίες ευκαιρίας κι οι καραβοκύρηδες κολυμπούν στην λησμονιά του Σίτυ.

..Λέγαμε κάποτε ότι το θάμπος από τις λαμπερές φορεσιές της παλιάς μας γιορτής είναι η κληρονομιά μας. Τώρα οι φορεσιές είναι κουρέλια και το θάμπος δεν είναι παρά το μετείκασμα της παλιάς δόξας στα δικά μας -κι όχι των άλλων- μάτια.

…Συρρικνωθήκαμε γεωγραφικά, συρρικνωθήκαμε δημογραφικά, συρρικνωθήκαμε πολιτισμικά, συρρικνωθήκαμε ψυχικά.

Κι όμως, ενάντια στους καιρούς:

…Είναι η ώρα να ξαναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας και το πεπρωμένο μας.

…Να ξαναβρούμε την άφθαρτη κληρονομιά, αυτή που θάλλει μέσα στον πολιτισμό μας που πρέπει να ξαναανακαλύψουμε, την γλώσσα που πρέπει να ξανακαλλιεργήσουμε, το φιλότιμο που πρέπει να ξαναθυμηθούμε, το πνεύμα της αντίστασης που κάλυψε το ευρωπαϊκό μας ενύπνιο.

…Είναι η ώρα να σκάψουμε την πέτρα για να ξαναβρούμε την ρίζα.

…Είναι η ώρα να είμαστε σκληροί στην μνήμη, χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας.

…Είναι ώρα να θυμηθούμε τους μάρτυρες μας, παλιούς και σύγχρονους.

…Είναι η ώρα να ξαναβρούμε το νήμα, τις μουσικές, είναι η ώρα να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια.

…Είναι ώρα να ψηλώσουμε για να μπορέσουμε να αντικρύσουμε κατάματα αυτό που ήμασταν κάποτε κι αυτό που μπορούμε να γίνουμε τώρα.

…“Γιατί αν δεν πραγματοποιήσουμε το αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο”, όπως ειπώθηκε σε άλλους χωροχρόνους.

1922… | Προδρομικός (wordpress.com)