Ζούμε σε δύσκολους καιρούς.
Ξυπνάμε χωρίς να ξέρουμε τι θα μας φερει η επόμενη η ώρα και κοιμόμαστε δίχως
να ξέρουμε τι θα μας φέρει το ξημέρωμα.
Καθένας το βιώνει με τον δικό του τρόπο και στο δικό του,
προσωπικό, μέτρο της δυσκολίας.
Υπάρχει όμως και ένα κοινό. Ένα κοινό στοιχείο, μυστικό,
ύπουλο και επικίνδυνο.
Το αίσθημα της προσωρινότητας.
Η συμπεριφορά μας, λες και δεν υπάρχει αύριο.
Πρέπει να προσέξουμε όμως να μην επιτρέψουμε να αλλοιωθεί η
ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μας, να μην επιτρέψουμε να μειωθεί η παραγωγικότητά
μας, να μην επιτρέψουμε να χαθεί το χαμόγελό μας, να καταποντιστούν τα όνειρά
μας, να χαθεί η ελπίδα μας.
Αυτός ο τόπος πέρασε επιδρομές, σφαγές, τουρκοκρατία,
κατοχή, διωγμούς, εμφυλίους. Αυτός ο τόπος πέρασε όλα αυτά, και μαζί του οι
άνθρωποι, βιώνοντας όλα αυτά, δεν σταμάτησαν ούτε να ερωτεύονται,ούτε να
παράγουν, ούτε να εργάζονται, ούτε να παντρεύονται, ούτε παιδιά να κάνουν, ούτε
να ονειρεύονται. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να ελπίζουν. Δεν
γονάτισαν. Δεν αποδέχτηκαν.
Δεν υπέκυψαν σε μια μαθημένη αβοηθησία.
Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σήμερα εμείς
υπάρχουμε.
Ας προσέξουμε.
Ας μην αφεθούμε.
Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε παλεύοντας.
Για να μη χρειαστεί ποτέ να πούμε: “.... Και τώρα τι θα
γίνουμε χωρίς βαρβάρους...
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις...”.
Ελευθ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου