“Μαμά,
πεινάω μαμά
Φοβάμαι μαμά,
γερνάω μαμά
Και τρέμω να’ μαι
αυτό που χρόνια ανησυχείς
Ωραία, νέα κι
ατυχής”.
Λέει ένα τραγούδι ευαισθησίας.
Η σκιά των γονέων μας πάντοτε μένει ανεξίτηλη επάνω μας.
Ιδίως όταν έρχονται τα παιδιά, τότε το ζευγάρι, συνειδητά ή ασυνείδητα,
θυμάται, αντιγράφει ή επηρεάζεται από τον τρόπο που ανατράφηκε στην δική του
πατρική οικογένεια. Χαρακτηρολογικά στοιχεία, ταυτότητα αντιδράσεων σε κρίσεις
που έχουν να κάνουν με την ανατροφή, αλλά και ένα αίσθημα ανασφάλειας καθώς ο
χρόνος περνά, δίνουν στην σχέση έναν
χαρακτήρα τόσο αναζήτησης αυτογνωσίας, όσο και υπαρξιακού άγχους ότι καθώς περνά
ο χρόνος, ο θάνατος πλησιάζει.
Οι γονείς μας ουσιαστικά είναι οι πρώτοι άνθρωποι που μας
νοιάστηκαν και μας δίδαξαν τι σημαίνει αγάπη, αλλά και τι σημαίνει “εγώ”.
Θυμόμαστε τα θετικά στοιχεία, κάποτε ανατρέχουμε και στα αρνητικά, τα οποία,
ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας, όταν και επέρχεται η αποδόμηση- απομυθοποίηση του γονεϊκού προτύπου,
υπερτονίζονται. Συχνά διαπιστώνουμε πως γι’ αυτά για τα οποία κατηγορούσαμε
τους γονείς μας και που υποσχόμασταν ότι δεν θα τα πράξουμε, η πραγματικότητα
μας διαψεύδει.
Υπάρχει γενικά στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που
αναλαμβάνει ευθύνες ένας φόβος: ότι καθώς μεγαλώνει, δεν μπορεί να είναι το
παιδί που θα περιμένει βοήθεια από τους μεγαλύτερους, αλλά καλείται να
αποφασίζει συνεχώς, να αναλαμβάνει ρίσκα, να γίνεται κάποτε σκληρός έναντι των
άλλων, ιδίως των παιδιών του ή και του/της συντρόφου του με αποτέλεσμα αυτό να
γεννά υπαρξιακά άγχος.
“Μαμά, πεινάω μαμά, φοβάμαι μαμά, γερνάω μαμά”. Το
τρίπτυχο “πεινάω, φοβάμαι, γερνάω” δεν
είναι μόνο κυριολεκτικό. Η πείνα είναι
για αγάπη και για ενεπόθεση κάπου αλλού της ευθύνης. Ο φόβος κάποτε είναι και
για την μοναξιά που θα επέλθει όταν τα παιδιά θα φύγουν απο το σπίτι, αλλά και
όταν ο άλλος δεν είναι αυτό που θέλουμε. Η γήρανση έχει να κάνει με το αίσθημα
ότι ο χρόνος τρέχει και αφήνει σημάδια επάνω μας, όπως στο σώμα, στην διάθεση,
στην κούραση. Κυρίως όμως είναι ένα αίσθημα ότι πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν
ξέρουμε και ότι καλούμαστε είτε να αυτοσχεδιάζουμε είτε να αντλήσουμε στοιχεία
από το χτες, ιδίως από τους δικούς μας
γονείς, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι η ζωή είναι δύσκολη. Το γονεϊκό
πρότυπο παρέχει κάποια ασφάλεια, καθώς μας στηρίζει με τις μνήμες, την πείρα,
κάποτε και με την απουσία των γονέων από την ζωή μας, η οποία τους μυθοποιεί
ξανά.
Σ’ αυτά τα στοιχεία η πνευματική μας παράδοση αντιτάσσει την δύναμη της προσευχής, της εμπιστοσύνης στον Θεό, αλλά και της αγάπης του ζευγαριού, που χρειάζεται την αυτογνωσία, αλλά και την ανανέωση τη σχέσης καθώς περνά ο χρόνος!
Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου