Σε
περιόδους κρίσεως, όπως η εποχή μας, οι άνθρωποι βρισκόμενοι σε αδυναμία,
προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κατάσταση, και λαμβάνοντας υπ’ όψη τους μεμονωμένα γεγονότα με την χρήση της
φαντασίας και του στοχασμού, κατασκευάζουν πολλά σενάρια, τόσο για την
υπάρχουσα ακαταστασία, όσο και για την λύση των προβλημάτων.
Έτσι καθημερινά γράφονται διάφορα
σενάρια επιστημονικής ή λαϊκής φαντασίας για το ποια ευθύνονται για την
κοινωνική κρίση που εμφανίσθηκε και ποιος είναι ο σκοπός τους. Μεταξύ αυτών των
σεναρίων δύο είναι τα κυριότερα.
Το πρώτο σενάριο είναι ότι όσα
γίνονται στις κοινωνίες και σε παγκόσμιο επίπεδο, κυρίως η πανδημία του
κορωνοϊού, σχεδιάζονται από διάφορα κέντρα για να καθυποτάξουν τους λαούς, τα
κράτη, τους ανθρώπους, με σκοπό να εγκαταστήσουν την δική τους δικτατορία και
να κυβερνούν τον κόσμο, προωθώντας τα συμφέροντά τους.
Το δεύτερο σενάριο είναι ότι τίποτε
δεν γίνεται προγραμματισμένο, αλλά εξελίσσονται τα πάντα με τον δικό τους τρόπο
και ρυθμό και τελικά επικρατούν στην κοινωνία
διάφορες καταστάσεις, οπότε οι
ηγέτες αναλαμβάνουν να χειριστούν την εξελισσόμενη ανάρχως κατάσταση.
Πρόκειται, όπως γίνεται φανερό, για
δύο ακραία σενάρια και οι άνθρωποι, ανάλογα με τις ιδεολογίες τους και τον
ιδιαίτερο ψυχισμό τους, υποστηρίζουν με πειστικά επιχειρήματα κάθε φορά.
Άλλωστε, η μεγάλη δυνατότητα πληροφόρησης διευκολύνει στις συναγωγές αντιθέτων
συμπερασμάτων.
Συζητώντας με ανθρώπους που ασκούν
εξουσία, βλέπω την άποψή τους ότι, δυστυχώς, οι άνθρωποι φαντάζονται ότι
υπάρχουν μερικά κέντρα εξουσίας που
επιβάλλουν τα προγράμματά τους και
θέλουν να κυριαρχήσουν πάνω στους λαούς, και καταρτίζουν διάφορα σχέδια
επιστημονικής φαντασίας. Στην πραγματικότητα, όπως υποστηρίζουν, αν είναι
κανείς μέσα στα πράγματα, διαπιστώνει ότι σε αυτές τις κυβερνήσεις δεν υπάρχουν
δυνατά εξουσιαστικά κέντρα, αλλά πάντοτε
προσπαθούν να αφουγκρασθούν τον σφυγμό του λαού και να το εκμεταλλευθούν
αναλόγως για κάποιο έργο και για ψηφοθηρία.
Νομίζω, όμως ότι τα δύο αυτά ακραία
σενάρια που επικρατούν σε περιόδους κρίσεως διακρίνονται το μεν πρώτο από τη
φαντασία, και όσοι το υποστηρίζουν είναι
φαντασιόπληκτοι, το δε δεύτερο διακρίνεται από τον ρεαλισμό και όσοι το
υποστηρίζουν είναι ρεαλιστές.
Θεωρώ κάπου στο ενδιάμεσο βρίσκεται η αλήθεια. Δηλαδή, αφ
ενός μεν είναι φυσικό σε παγκόσμιο επίπεδο να υπάρχουν μερικά κέντρα που θέλουν
να ελέγχουν τις καταστάσεις, αφ’ ετέρου
δε τα γεγονότα και η εξέλιξη της κοινωνίας λειτουργούν αυτοκαθοριστικά. Δηλαδή
έχουν τους δικούς τους ρυθμούς, γι’ αυτό όσοι θέλουν να ασκούν εξουσία
διαφοροποιούν κάθε φορά τα σχέδιά τους , ανάλογα με τις εξελίξεις των
γεγονότων.
Όλα αυτά τα εξετάζει η επιστήμη της
κοινωνιολογίας και της οικονομίας, αφού
συμπλέκονται τα ιδεολογικά ρεύματα με τα κοινωνικο- οικονομικά και βρίσκει την
χρυσή τομή.
Το πρόβλημα είναι, όταν οι άνθρωποι
της Εκκλησίας ήτοι ποιμένες και διδάσκαλοι αναλίσκονται με τα ακραία αυτά
σενάρια και ασχολούνται υπερβολικά αφήνοντας
κατά μέρος την θεολογία και την ποιμαντική επιστήμη.
Σκέπτομαι ότι στην ζωή των Αποστόλων
υπήρχαν τρομακτικά εξωτερικά γεγονότα, όπως η λεγόμενη PAX
ROMANA,
η τότε παγκοσμιοποίηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά αυτό δεν ενδιέφερε
καθόλου τους Αποστόλους. Στις επιστολές τους οι Απόστολοι έγραφαν για τον
Τριαδικό Θεό, τον Χριστό, την Εκκλησία, την Βασιλεία του Θεού, την χάρη του
Βαπτίσματος, την νοερά προσευχή στην καρδιά, και πως ο άνθρωπος θα μεθέξει της
ακτίστου χάριτος του Θεού και θα ενωθεί με τον Χριστό. Δεν τους απασχολούσαν τα
κοινωνικά γεγονότα, γιατί όλα τα έβλεπαν κάτω από το “πρίσμα της αιιωνιότητος”.
Οι Απόστολοι και οι Χριστιανοί
γνώριζαν ότι ο Θεός διευθύνει την ιστορία και “ο κατοικών εν ουρανοίς
εκγελάσεται αυτούς, και ο Κύριος εκμυκτηριεί αυτούς”.
Το να ασχολούνται οι σύγχρονοι κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί θεολόγοι, με σενάρια του κόσμου τούτου και να αφήνουν τα μεγάλα και ουσιώδη του βίου και της ζωής μας είναι πτώση, κατάπτωση και τελικά εκκοσμίκευση.
“ΕΚΚΛ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”, τ. 309
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου