Οι κακές συνήθειες....

 

Η πιο μεγάλη μάχη  πάντοτε  ήταν με τον ίδιο τον εαυτό μας. Με τις κακές συνήθειες, όλες εκείνες που  κουβαλούσαμε μαζί παντού από πολύ παλιά. Και ας είναι γλυκές, ευχάριστες και θελκτικές, έστω κι ας ήταν δύσκολο να παραδεχτούμε, πως ήταν  πηγές για πολλά κακά.

         Ελεύθεροι  δεν θα γίνουμε ποτέ, αν σ’ αυτές τις συνήθειες, αν στα πάθη, που αναγνωρίζει κανείς στον εαυτό του εν γυρίσει την πλάτη επιδεικτικά.

          Μια ιστορία  αναφέρεται σε μια γυναίκα, που κάποτε έμενε με άλλους τρεις, έφευγε μακριά. Ένα σπίτι που οι κακές συνήθειες και τα πάθη που είχε , το οδήγησαν στα να καεί. Και λέει η ιστορία αυτή, πως η  γυναίκα αυτή έγινε στήλη άλατος. Δεν έκανε τίποτε κακό, παρά μόνο ήθελε να ρίξει μια τελευταία ματιά...

          Πάντοτε αναρωτιόμουνα, γιατί αυτή η αδικία; Γιατί ενώ ήταν σώα τόσο κοντά και ασφαλής να φύγει. Γιατί να επιτραπεί να γίνει  στάχτη... Και θύμωνα για το άδικο πολύ...

          Νομίζω όμως πως τώρα το κατάλαβα..

          Πως δεν είχε πολεμήσει μέσα της τα πάθη  και πως μέσα της δεν παραδέχτηκε το κακό που είχε κάνει στο σπίτι της.

          Πως όσο μακριά κι αν πήγαινε το σπίτι με τα πάθη και τις κακές συνήθειές της θα το είχε στην καρδιά της, και πως ποτέ  ελεύθερη ξανά απο τα πάθη δεν θα μπορούσε  να είναι ποτέ.

          Η πιο μεγάλη μάχη ήταν πάντα με τον εαυτό μας...

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης

                   Ψυχολόγος