Περί ακτίστου Φωτός

 

Η ψυχή μετά φόβου αποφασίζει να ομιλήσει περί του Φωτός εκείνου, όπερ επισκέπτεται τον άνθρωπον τον διψώντα να ίδη το Πρόσωπον του Ανάρχου. Η φύσις του Φωτός τούτου είναι μυστηριώδης. Δια ποίων δε όρων θα ηδύνατό τις να περιγράψει τούτο; Ακατάληπτον, αόρατον, ενίοτε γίνεται ορατόν και δι’ αυτών εισέτι των σωματικών οφθαλμών. Ιλαρόν και τρυφερόν, ελκύει προς εαυτό και την καρδίαν και τον νουν ούτως, ώστε να επιλανθάνεται τις της γης, ασπαζόμενος εις άλλον κόσμον. Τούτο δύναται να συμβεί και εν τω εντόνω φωτί της ημέρας και εν τω σκότει της  νυκτός. Καίτοι είναι πράον, εν τούτοις είναι ισχυρότερον παντός ό, τι περιβάλλει ημάς. Περιπτύσσεται τον άνθρωπον κατά παράδοξον τρόπον εκ των έξω. Βλέπομεν τούτο, αλλ’ η προσοχή στρέφεται εις τα ενδότερα του έσω ανθρώπου, εις την καρδίαν  την φλεγομένην υπό της αγάπης, αγάπης άλλοτε ευσπλάχνου και άλλοτε ευγνώμονος. Δύναται να συμβή, ώστε να μην αισθάνεταί τις την υλικότητα, ούτε την εαυτού, ούτε την του περιβάλλοντος αυτόν κόσμου, και βλέπει εαυτόν ως φως. Παύει η αίσθησις του πόνου, αποχωρούν αι μέριμναι της γης, αι ανησυχίαι διαλύονται υπό της γλυκείας ειρήνης. Συνέβαινεν, ώστε το Φως τούτου να εμφανίζηται κατ’ αρχάς ως λεπτή φλόξ, θεραπευτική και καθαρτική, κατακαίουσα τρυφερώς δια τινος ανεπαισθήτου σχεδόν επαφής και εντός και εκτός παν ό, τι δεν ήτο ευάρεστον εις Αυτό.

          Το άγιον τούτου Φως, ήταν εμφανίζηται εν δυνάμει, φέρει την ταπεινήν αγάπην. Αποδιώκει πάσαν αμφιβολίαν και πάντα φόβον,εγκαταλείπει μακράν εις τα οπίσω πάσας τας γηίνας σχέσεις, άπασαν την πυραμίδα των κοινωνικών τάξεων και των ιεραρχικών αξιωμάτων. Ο άνθρωπος γίνεται τρόπον τινά “ουδείς”: Δεν ίσταται επί της οδού των αδελφών αυτού΄, ουδεμίαν θέσιν επιδιώκει δι’ εαυτόν εν τω κόσμω τούτω. Το Φως τούτο είναι καθ’ εαυτό η ακήρατος ζωή, πεπληρωμένη υπό της ειρήνης, της αγάπης. Δίδει εις το πνεύμα ημών την γνώσιν ενός άλλου, απεριγράπτου Είναι.... Το Φως τούτο είναι ελαφρόν, λεπτότερον  παντός  ό, τι γνωρίζει η γη, απεργάζεται δε την ψυχήν αυτήν άτρωτον και απροσβλητον από παντός ό, τι συνέθλιβεν αυτήν πρότερον. Ο θάνατος τρέπεται εις φυγήν ενώπιον Αυτού και η προσευχή “Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος” εναρμονίζεται θαυμαστώς μετ’ Αυτού.

          Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ, “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστί”