Ἄρης Σερβετάλης: "Ὅταν μπαίνεις στή διαδικασία τῆς Πίστης ὅλα τά ἄλλα καταλαγιάζουν καί εἶναι λυτρωτικό. Ἐκεῖ αἰσθάνεσαι τήν πραγματική ἐλευθερία"

          Ἐκτός ἀπό χαρισματικός ἠθοποιός, ὁ Ἄρης Σερβετάλης εἶναι καί χαρισματικός συνομιλητής. Καθώς ἡ συζήτησή μας περνᾶ ἀπό τό «Ὄνειρο ἑνός Γελοίου» τοῦ Ντοστογιέφσκι, πού ἀνεβάζουν φέτος τό καλοκαίρι μαζί μέ τή σύζυγο καί συνεργάτιδά του, Ἔφη Μπίρμπα, σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, στήν «Ἀγέλη Προβάτων», τό ἐνδιαφέρον ἀστυνομικό «γουέστερν» πού βγαίνει σύντομα στά θερινά σινεμά καί στό ὁποῖο πρωταγωνιστεῖ, κι ἀπό ἐκεῖ στόν δύσκολο φετινό θεατρικό χειμῶνα, πού σημαδεύτηκε ἀπό τήν ἀπόφασή του νά ἀποχωρήσει ἀπό τήν παράσταση «Ρινόκερος», ὅταν ἡ.... εἴσοδος στά θέατρα ἄρχισε νά γίνεται ἀποκλειστικά καί μόνο μέ τήν ἐπίδειξη πιστοποιητικοῦ ἐμβολιασμοῦ γιά τόν κορωνοϊό, καί μετά στήν πίστη του καί στή διάκριση τῆς ζωῆς του σέ «πρό Χριστοῦ» καί «μετά Χριστόν» ἐποχή, ὁ ἴδιος παραμένει ἤρεμος καί συγκεντρωμένος σέ ὅσα μοῦ λέει.

Μόνο ὅταν ἀναφέρεται στούς «μπάτσους» καί στήν ὑπέρμετρη καταστολή κατά τή διάρκεια τῶν lockdowns, ἀλλάζει ἀνεπαίσθητα τόνο ἡ φωνή του.

Ὅλο αὐτό πού ἔγινε μέ τόν κορωνοϊό καί τήν ἀπόφασή μου νά ἀποσυρθῶ ἀπό τόν «Ρινόκερο» δέν θέλω νά τό ξεχάσω. Νομίζω ὅτι ἦταν τόσο ἀποκαλυπτική ὅλη ἡ διαδικασία γιά μένα, σέ σχέση μέ αὐτά πού βίωσα, αὐτά πού εἰσέπραξα. Ἔγινε μιά ἐξέλιξη. Μετακινήθηκα σίγουρα, ἀποκαλύφθηκαν πρόσωπα, καταστάσεις, ἐγώ ὁ ἴδιος. Αὐτά εἶναι πολύ δυναμικά πράγματα καί ἔχουν μιά ἄγρια ὀμορφιά, πού ἀξίζει πολύ. Εἶναι μιά ἀλήθεια, δέν ὑποδύεσαι κάτι. Κάποιοι ἐξοργίστηκαν, κάποιοι εὐχαριστήθηκαν, κάποιοι ἐνισχύθηκαν, κάποιοι ἀπογοητεύτηκαν. Πραγματικά συναισθήματα.

— Γιατί ἐπιλέξατε μέ τήν Ἔφη Μπίρμπα νά παρουσιάσετε σέ περιοδεία τόν συγκεκριμένο Ντοστογιέφσκι φέτος τό καλοκαίρι;

Ὑπῆρχε ἀρχικά ἡ ἀνάγκη γιά κάτι εὐέλικτο, νά εἶμαι μόνος μου, γιατί δέν ξέραμε πότε θά ἔληγαν τά μέτρα καί θά μποροῦσαν ξανά νά μπαίνουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στό θέατρο, νά μήν ὑπάρχει αὐτός ὁ διαχωρισμός. Ἑπομένως δέν μποροῦσα νά δεσμεύσω κάποιον ἄλλο συνάδελφο νά μέ περιμένει γιά νά δοῦμε ἄν θά γίνει ἡ παράσταση ἤ ὄχι.

Τό συγκεκριμένο ἔργο τό συζητοῦσα μέ τήν παραγωγή καί μέ τήν Ἔφη πρίν ἀπό τήν καραντίνα. Οἱ σκέψεις εἶχαν ξεκινήσει κατά τή διάρκεια τοῦ «Ρινόκερου». Κάπως κόλλησαν αὐτά καί εἴπαμε νά τό κάνουμε τώρα, ἄν ἀρθοῦν τά μέτρα, καί ἔτσι ἔγινε.

Εἶναι ἕνα ἔργο πού μᾶς ἀντιπροσωπεύει ἀπόλυτα. Μιλᾶ γιά ἕνα ὄνειρο, γιά τό τί εἶναι πραγματικό καί τί φανταστικό, θέτει κάποια ὑπαρξιακά ἐρωτήματα πού ἔχουν μεγάλο ἐνδιαφέρον, ἄν μιά ἀλήθεια μπορεῖς νά τη βιώσεις μέσα ἀπό ἕνα ὄνειρο. Ἔχει σημασία νά σκέφτεσαι μόνο λογικά; Δίνουμε σημασία στό ἔνστικτο; Ἐμπιστευόμαστε πράγματα πού δέν εἶναι ὕλη, δέν μπορεῖς νά τά πιάσεις, ὅπως εἶναι σκέψη, ἡ ψυχή, ἡ διαίσθηση. Ἐνῶ βιώνουμε τό ὄνειρο, αὐτό μπορεῖ νά γίνει ἐφιάλτης καί τότε νά εἴμαστε οἱ ἴδιοι βασανιστές τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Ἔτσι μπήκαμε στή διαδικασία νά τό κάνουμε καί ἦταν ἀποκαλυπτικό, εἶναι πολύ ἰδιαίτερο κείμενο. Εἶναι μιά ἰλαροτραγωδία, μιλᾶ γιά ἕναν πραγματικά γελοῖο ἄνθρωπο, μπορεῖς ἄνετα νά γελάσεις μέ τή γελοιότητα πού, καθώς προσπαθεῖ, μέσα ἀπό τόν βασανισμό του, νά καταλάβει ποιός εἶναι. Σιγά σιγά ξεδιπλώνει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ἀπό τό παρελθόν μέχρι τή σημερινή ἐποχή.

— Ποιά θεωρεῖς ὅτι εἶναι ἡ ψυχική κατάσταση τοῦ ἥρωα;

Νομίζω ὅτι ἔχει κάνει μιά μεγάλη διαδρομή ἀπό τόν ἀπόλυτο μηδενισμό μέχρι πού τοῦ ἀποκαλύφθηκε ἡ ἀλήθεια μέσα ἀπό τό ὄνειρο, καί ἐκεῖ ἄρχισε νά ἀντιλαμβάνεται τό πῶς τοποθετεῖται ὁ ἴδιος ἀπέναντι στούς ἀνθρώπους καί νά νιώθει ὑπεύθυνος γιά ὅσα συμβαίνουν.

Μετά ἀλλάζει τελείως. Μετά ἀπό αὐτό τό ὄνειρο εἶναι σάν νά ἀντιλαμβάνεται γιά ποιό λόγο ζεῖ. Μετά ἀπό τήν ἀλήθεια πού τοῦ ἀποκαλύπτεται εἶναι σάν νά ἐγκαθίσταται μέσα του μιά πραγματικότητα καί νά νοηματοδοτεῖται ἡ ζωή του.

— Πιστεύεις ὅτι αὐτό τό κείμενο ἔχει νά πεῖ κάτι σέ νεαρά παιδιά πού θά ἔρθουν νά σέ δοῦν καί ἐνδεχομένως δέν γνωρίζουν ποιός εἶναι ὁ Ντοστογιέφσκι;

Δέν ξέρω ἄν ἔχει νά πεῖ κάτι καί σέ ποιόν. Ἦταν προσωπική ἀνάγκη, καί δική μου καί τῆς Ἔφης, νά μιλήσουμε γιά τή γελοιότητα πού τόσο ἀγαπᾶμε. Ἡ γελοιότητα ἐκφράζει κάτι κωμικό καί κάτι τραγικό ταυτόχρονα καί μπορεῖ νά θέσει ἐρωτήματα πού δύσκολα θά λέγονταν μέ ἁπλά λόγια.

— Πῶς εἶναι νά σέ σκηνοθετεῖ ἡ γυναῖκα σου;

Ε, πολύ ὡραία. Ἔχουμε κοινούς κώδικες, ἀφετηρίες, προβληματισμούς, μᾶς ἐνδιαφέρουν τά ἴδια πράγματα καλλιτεχνικά καί αἰσθητικά, ἔτσι ὅπως θέλουμε νά τά παραστήσουμε. Δέν χρειάζεται πολύ μπλά-μπλά γιά νά μποῦμε σέ μιά διαδικασία. Δουλεύουμε 24 ὧρες, μέ του πού ξυπνᾶμε καί φτιάχνουμε καφέ, λέμε «κοίτα, ἔφαγα αὐτό τό φλάς, μήπως νά γίνει ἔτσι;».

Ἔχει αὐτό τό καλό καί τό κακό γιατί εἴμαστε καί οἱ δύο τύποι πού δέν διακόπτουμε τή δουλειά. Εἶναι πολύ ὡραία καί ἡ συγκυρία τώρα, μετά ἀπό ὅλο αὐτό πού ἔγινε μέ τούς κορωνοϊούς. Πῶς ἔρχεται ὁ πατσάς μετά τό ξενύχτι καί καλύπτει τά τοιχώματα τοῦ οἰσοφάγου;

— Ἡ περιοδεία θά περάσει καί ἀπό ἐπαρχία;

Αὐτός εἶναι ὁ στόχος. Θά ἔχει ἐνδιαφέρον.

— Ντοστογιέφσκι, καλοκαίρι, στήν ἐπαρχία;

Ναί, ἀκοῦς Ντοστογιέφσκι καί λές «ἀμάν, ταφόπλακα», θά εἶναι κάτι βαρύγδουπο, ἀλλά ἔχει ἐνδιαφέρον νά δεῖς ὅτι μπορεῖ καί νά μήν εἶναι ἔτσι.

— Παράλληλα βγαίνει στά θερινά μιά ταινία στήν ὁποία πρωταγωνιστεῖς, ἡ «Ἀγέλη Προβάτων». Μοῦ ἔλεγες πρίν ὅτι σχεδόν τήν εἶχες ξεχάσει αὐτή τήν ταινία, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι ἔχουν περάσει δυόμισι χρόνια ἀπό τότε πού τή γυρίσατε.

Ἡ ταινία γυρίστηκε στήν Τρίπολη ἀκριβῶς μετά τά γυρίσματα γιά τά «Μῆλα». Πολύς καιρός. Πολύ ὡραία διαδικασία. Νομίζω ὅτι ὁ Δημήτρης Κανελλόπουλος δημιούργησε τίς συνθῆκες ὥστε ὅλοι πού συμμετείχαμε νά κουμπώσουμε ὡραῖα. Ὁ καθένας στόν χαρακτῆρα πού ὑποδύεται εἶναι σάν νά συμπληρώνει τόν ἄλλο.

Ἔχει νά κάνει κι ἐδῶ μέ τό ὑπαρξιακό θέμα τῆς ταυτότητας τοῦ ἀνθρώπου, τό πῶς εἶσαι, πῶς μπορεῖς νά πάρεις θέση στά πράγματα καί χρειάζεσαι τόν ἄλλο, ἀλλά αὐτό πολλές φορές ἐγκυμονεῖ κινδύνους. Τό νά γίνουμε ὁμάδα γιά νά καταφέρουμε κάτι ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνο νά κρύψω τόν ἑαυτό μου μέσα στήν ὁμάδα, νά μήν ἔχω τήν κρίση νά σταθῶ ἀπό μόνος μου καί νά πάρω θέση στά πράγματα - κι αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο.

Οἱ ὁμάδες εἶναι πολύ ὡραῖες ἀλλά συνήθως διαλύονται εἴτε ἀπό ὑπέρμετρο ἐγωισμό εἴτε γιατί κρύβεται ὁ ἕνας μέσα στόν ἄλλο. Νομίζω ὅτι μιά ὑγιής ὁμάδα ἀποτελεῖται ἀπό πρόσωπα συνειδητοποιημένα, μέ κοινό παρονομαστή, πού συναντιοῦνται ἀφοῦ ὅμως ἔχουν κάνει πρῶτα δουλειά μέ τόν ἑαυτό τους. Ξέρουν ποιοί εἶναι, τί ζητᾶνε.

— Ὅπως αὐτό πού ἔχεις φτιάξει μέ τήν Ἔφη δηλαδή;

Ναί, κι αὐτό καλλιεργεῖται, εἶναι συνεχῶς ὑπό ἐξέλιξη.

— Στήν ταινία ὑποδύεσαι ἕναν λοῦζερ, ἕναν ἀπόλυτα παραιτημένο ἄνδρα.

Ἀλκοολικός ψιλικατζής στήν Τρίπολη!

— Θεωρῶ ὅτι ἀπομακρύνθηκες πολύ ἀπό κινηματογραφικούς χαρακτῆρες πού ἔχεις ὑποδυθεῖ στό παρελθόν καί ἀπό τό weird παίξιμο, ἀπό τόν Λάνθιμο ὡς τόν Μπάμπη Μακρίδη καί τά «Μῆλα». Ἐδῶ κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό.

Κοίτα, βοήθησε αὐτή ἡ ἐλευθερία πού μοῦ ἔδωσε ὁ Δημήτρης. Τήν ἐπαρχία καί τίς πόλεις τῆς περιφέρειας ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι δέν τίς ἔχουμε ἐκμεταλλευθεῖ. Ἐκεῖ γίνονται οἱ καλύτερες ὑποδόριες κωμωδίες.

Στό ἄκουσμα τοῦ χαρακτῆρα, ἑνός ἀλκοολικοῦ ἄντρα, εἶναι ἐπικίνδυνο νά πέσεις σέ γραφικότητες. Ἤθελα νά φτιάξω μιά ὀδοντοστοιχία, νά τή φορέσω, νά εἶναι χάλια τά δόντια του, δέν θά χρειαζόταν κάτι ἄλλο, θά εἶχα τό ψεύδισμα καί ὅλο αὐτό θά μοῦ δημιουργοῦσε μιά συνθήκη, ἐπειδή μ' ἀρέσει νά λειτουργῷ μέ συνθῆκες.

Τό εὐτύχημα εἶναι ὅτι ὁ Δημήτρης εἶχε ξάδερφο ὀδοντοτεχνίτη πού μοῦ ἔφτιαξε τή μασέλα. Τή φοροῦσα, ψεύδιζα καί τό εὐχαριστήθηκα πολύ. Αὐτό πού ἔπαθα ὅμως μετά τήν ταινία, ἔπειτα ἀπό κανένα μῆνα, ὅταν γύρισα στό σπίτι, ἦταν ὅτι πετάγονταν τά δόντια μου. Ἡ μασέλα εἶχε πετάξει τά δόντια μου ἔξω καί ἔπρεπε νά φοράω μετά ἄλλη μασέλα τά βράδια γιά νά τά ξαναφέρω στά ἴσα τους.

— Αὐτοί οἱ τόσο καταπιεσμένοι ἥρωες, πού δέν μιλᾶνε, τελικά εἶναι πιό πιθανό νά ὁδηγηθοῦν στό μεγάλο μπάμ; Ὅπως γίνεται καί στήν ταινία;

Σίγουρα. Μέσα στό κελί του, τό ψιλικατζίδικο, καί ἀπό αὐτό πού διαισθανόταν ὅτι συμβαίνει μέ τή γυναῖκα του καί μέ τόν φίλο του, καί ἔχοντας αὐτή τήν ἀδυναμία νά ἐκφραστεῖ, εἶχε βρεῖ καταφύγιο στό ἀλκοόλ. Λίγο πολύ ὅλοι μας, γιά νά καλύψουμε πράγματα πού ἔχουμε τήν ἀδυναμία νά τά ἐκφράσουμε, εἴτε δέν θέλουμε νά τά ἀποδεχτοῦμε, γιατί θά πρέπει νά πάρουμε θέση ἀπέναντι σέ αὐτά, εἴτε κάνουμε ὅτι δέν ὑπάρχουν, μέ ἀποτέλεσμα νά καταφεύγουμε στό ἀλκοόλ, στά ναρκωτικά, ἤ σέ ἄλλες διεξόδους ὅπως ἡ πολύωρη δουλειά.

Νομίζω πώς λίγο-πολύ ὅλοι περνᾶμε ἀπό αὐτή τή φάση, ἀρκεῖ κάποια στιγμή νά γίνεται συνειδητή, ἀλλιῶς θά δημιουργηθεῖ σίγουρα κάποια ἔκρηξη. Δέν ξέρω κιόλας, μερικές φορές οἱ ἐκρήξεις μπορεῖ νά εἶναι καί λυτρωτικές, νά εἶναι τόση ἡ ἀρρώστια, τόσο τό μαζεμένο πύον, πού ξαφνικά ὅταν σπάσει τό ἀπόστημα νά γίνει χαμός. Ὅμως πρέπει νά σπάσει, ἀλλιῶς θά γίνει γάγγραινα καί μπορεῖ ἤ νά ἀκρωτηριαστεῖ τό μέλος ἤ νά πεθάνεις.

— Φέτος εἶσαι ὑποψήφιος στά βραβεῖα Ἶρις τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας Κινηματογράφου καί γιά Α' Ἀνδρικό Ρόλο μέ τόν «Ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ», ὅπου ὑποδύθηκες τόν Ἅγιο Νεκτάριο, καί γιά Β' Ρόλο μέ τήν «Ἀγέλη Προβάτων». Σοῦ λένε κάτι οἱ βραβεύσεις;

Ἐντάξει, ἀπό τή μία χαίρομαι πού ὑπάρχει αὐτή ἡ ἀνταπόκριση, δηλαδή κάπως αἰσθάνομαι ὅτι ὅλη αὐτή ἡ προσπάθεια, πού ἔγινε συνολικά ἀπό τήν ὁμάδα πού δουλέψαμε καί στή μία ταινία καί στήν ἄλλη, εἶχε ἕνα ἀντίκρισμα καί αὐτό ἐκφράζεται μέ μία ὑποψηφιότητα. Ἀλλά εἶναι κάτι ἐφήμερο. Χαίρομαι, πᾶμε παρακάτω.

— Ὅταν εἶδες τόν «Ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ», σοῦ ἄρεσε τό ἀποτέλεσμα;

Μοῦ ἄρεσε. Ἐπειδή τό εἶχα ζήσει ἀπό τήν ἀρχή, εἶχε πολύ ἁγνές προθέσεις. Ἦταν μιά πρώτη ἀπόπειρα νά ἀφηγηθείς μιά ἱστορία θρησκευτικοῦ περιεχομένου, πού ἐγκυμονεῖ πολλούς κινδύνους νά γίνει τό ἀποτέλεσμα γραφικό, φολκλόρ, χίλια δυό, καί νά προκαλέσει ἄσχημη ἀντίδραση.

Νομίζω ὅτι δέν εἶχε διάθεση νά προκαλέσει καί ἀφηγήθηκε τή ζωή ἑνός συγκλονιστικοῦ προσώπου πού θυσίασε τόν ἑαυτό του γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους μέσα ἀπό τήν πίστη του στόν Θεό. Εἶχε τεχνικές δυσκολίες, ἔπρεπε νά παίξω μέ γήρανση, νά μιλάω στά ἀγγλικά, δέν εἶναι εὔκολα πράγματα αὐτά.

— Στήν τηλεόραση θά ἐπέστρεφες, τώρα πού ἀναγεννᾶται καί ἔχουμε μεγάλη μυθοπλαστική ἔκρηξη;

Ναί, ἄν ὄντως ἀναγεννᾶται καί δέν θά ἔχουμε πάλι ἅρπα-κόλλα πράγματα. Μέ ἐνδιαφέρει, εἶναι πολύ δυνατό μέσο, νομίζω ὅτι μποροῦν νά γίνουν καταπληκτικές δουλειές, ἔχουμε ἱστορίες πού μποροῦν νά γίνουν τηλεοπτικά ἔργα, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει χρόνος καί χρήματα. Δέν τήν ἀπέρριψα ποτέ τήν τηλεόραση.

— Στή μέχρι τώρα διαδρομή σου, ἔχεις ἐπιλέξει συνεργασίες πού σέ ἔχουν φέρει σέ πολύ διαφορετικά μονοπάτια. Ἄν ἔπρεπε, ὡς θεατής, νά ἐπιλέξω τρεῖς σταθμούς γιά σένα, θά ἦταν ὁ Κακλέας, ὁ Παπαϊωάννου καί ὁ Λάνθιμος. Συμφωνεῖς; Τί σοῦ ἄφησε ὁ καθένας τους;

Συμφωνῶ. Θά προσθέσω καί τήν Ἔφη γιατί συνεργαζόμαστε ἀπό τό '10, ἀλλά ἡ τοποθέτηση καί ἡ ὀπτική της στήν τέχνη καί στήν αἰσθητική μέ ἔχει καλλιεργήσει. Ἡ Ἔφη εἶναι ἡ καλλιτέχνις, ἐγώ εἶμαι τό ἐργαλεῖο.

Ὁ Κακλέας ἦταν ὁ πρῶτος πού μέ πῆρε ἀπό τό σεμινάριό του στά κόμικς, μέ ἔβαλε στήν ὁμάδα του καί συνεργαζόμασταν κατά διαστήματα. Εἶναι εὐφυής καί μέχρι ἑνός σημείου μέ ἔχει βοηθήσει πολύ.

Ἡ γνωριμία μέ τόν Παπαϊωάννου ἦταν καταλυτική γιατί μπῆκε ἡ μεθοδολογία, ὁ τρόπος δουλειᾶς μέ βάση τό σῶμα, νά ἀφηγηθεῖς μιά ἱστορία μέ βάση τό σῶμα. Μέ ἔβαλε στή διαδικασία ὅτι χορός εἶναι ἡ μετακίνηση τοῦ μέλους στόν χῶρο. Μοῦ ἔδωσε χῶρο νά ἀνακαλύψω τόν δικό μου τρόπο. Εὔχομαι καί ὁ ἴδιος συνεχῶς νά ἐξελίσσεται.

Καί στό κινηματογραφικό ἐπίπεδο, ἀπό τήν πρώτη συνεργασία μας στήν «Κινέττα», αἰσθανόμουν ὅτι ὁ Λάνθιμος εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού γνώριζε τό ἀντικείμενο πολύ καλά. Φοβερός τεχνίτης, καταπληκτική καλλιτεχνική ματιά, αὐτοσχεδιάζαμε μέ φίλμ, πού δέν συμβαίνει συχνά, μοῦ ἔδωσε τό σενάριο καί ἦταν 5-6 σελίδες, ἀλλά εἶχε τήν ἱκανότητα νά δημιουργεῖ τίς συνθῆκες καί νά τραβάει χωρίς νά τό καταλαβαίνεις. Τόν ἐνδιέφερε, τοὐλάχιστον τότε, νά εἶναι τά πράγματα πιό μηχανικά, πιό ἁδρά, νά μήν καμώνεσαι, νά μήν ὑποδύεσαι τίποτα.

Στά «Μῆλα» εἶχες ὑποδυθεῖ ἕναν ἥρωα πού ἐπιλέγει νά δείχνει ὅτι ἔχει ξεχάσει. Θά ἤθελες νά ξεχάσεις αὐτά πού συνέβησαν τόν φετινό χειμῶνα;

Ὄχι, σέ καμία περίπτωση. Ὁ χαρακτῆρας στά «Μῆλα» ἤθελε νά μπεῖ στή διαδικασία νά ξεχάσει γιατί ἦταν ἀνέτοιμος νά ἀντιμετωπίσει τήν πραγματικότητα. Ἡ μνήμη δηλώνει μία  ταυτότητα, φέρνει μπροστά βιώματα καί ἀναγκαστικά πρέπει νά τά διαχειριστεῖς.

Ὅλο αὐτό πού ἔγινε μέ τόν κορωνοϊό καί τήν ἀπόφασή μου νά ἀποσυρθῶ ἀπό τόν «Ρινόκερο» δέν θέλω νά τό ξεχάσω. Νομίζω ὅτι ἦταν τόσο ἀποκαλυπτική ὅλη ἡ διαδικασία γιά μένα, σέ σχέση μέ αὐτά πού βίωσα, αὐτά πού εἰσέπραξα. Ἔγινε μιά ἐξέλιξη. Μετακινήθηκα σίγουρα, ἀποκαλύφθηκαν πρόσωπα, καταστάσεις, ἐγώ ὁ ἴδιος.

Αὐτά εἶναι πολύ δυναμικά πράγματα καί ἔχουν μιά ἄγρια ὀμορφιά, πού ἀξίζει πολύ. Εἶναι μιά ἀλήθεια, δέν ὑποδύεσαι κάτι. Κάποιοι ἐξοργίστηκαν, κάποιοι εὐχαριστήθηκαν, κάποιοι ἐνισχύθηκαν, κάποιοι ἀπογοητεύτηκαν. Πραγματικά συναισθήματα. Ἦταν κάτι πού αἰσθανόμουν ὅτι ἔπρεπε νά συμβεῖ. Εἶχα ἐνημερώσει τους πάντες, ὅλοι γνώριζαν. Ἁπλά φαντάζομαι ὅτι ἔλεγαν πώς θά βάλω νερό στό κρασί μου.

— Δέν ἔχει νόημα νά τά ἀναμοχλεύουμε καί δέν θέλω νά κρίνω καμία σου ἀπόφαση, ἀλλά θέλω νά μάθω πῶς τό διαχειρίστηκες ἐσύ.

Τό σημαντικό σέ αὐτές τίς καταστάσεις εἶναι τό εὐτύχημα νά ἔχω δίπλα μου τήν Ἔφη, πού εἶναι μεγάλο στήριγμα. Θέλω νά πῶ, εἶναι ὁ ἄνθρωπός μου, δέν ὑπάρχουν λόγια γιά νά τό ἐκφράσω.

— Θεωρεῖς ὅτι οἱ ἐπιθέσεις πού δέχεσαι σχετίζονται μέ τό γεγονός ὅτι ἔχεις ἐπιλέξει ἕνα διαφορετικό lifestyle σέ σχέση μέ τούς περισσότερους ἠθοποιούς; Ὅτι ἐνδεχομένως ξενίζουν οἱ θρησκευτικές σου πεποιθήσεις;

Μᾶλλον, τί νά πῶ. Αὐτό πού λέμε δημοκρατία, πού τή γιορτάζουμε ὡς ἄνθρωποι ἐλεύθεροι, εἶναι ἕνας μῦθος. Ἡ πραγματικότητα δείχνει ὅτι γιά νά εἶναι κάποιος ἐλεύθερος σημαίνει ὅτι μπορεῖ νά ἔχει καί μία ἄποψη διαφορετική ἀπό τή δική μας. Ἐμεῖς ὅμως δέν μποροῦμε νά τό διαχειριστοῦμε. Δέν μποροῦμε νά διαχειριστοῦμε κάποιον πού λέει ὅτι πιστεύει στόν Θεό. Ὡραῖα, αὐτό γιατί πρέπει νά ἐξοργίζει τόν ἄλλο; Δέν κάνω προσηλυτισμό.

— Ἐμένα, πάντως, πού δέν πιστεύω, μέ ἐνδιαφέρει νά σέ ἀκούσω.

Καί μένα μέ ἐνδιαφέρουν οἱ κουβέντες μέ ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν γιατί κι ἐγώ δέν πίστευα. Ἤμουν μηδενιστής. Δέν μέ ἐνδιέφερε τίποτα. Ὅταν, γιά παράδειγμα, ὁ σκηνοθέτης ρωτάει στήν πρόβα «ρέ παιδιά, σᾶς ἀρέσει ἡ παράσταση πού κάνουμε;», ἀπό τή στιγμή πού κάνει μιά ἐρώτηση, ὑποτίθεται πώς δίνει τήν ἐλευθερία στήν ὁμάδα νά πεῖ τήν ἄποψή της. Ἄν ἐγώ πῶ «δέν μ' ἀρέσει, δέν θά τό ἔλεγα ἄν δέν μέ ρωτούσατε, ἀλλά δέν μ' ἀρέσει», ξέρεις τί θά γίνει; Μακελειό.

— Δέν εἴμαστε ἕτοιμοι γιά ὅλες τίς ἀπαντήσεις δηλαδή;

Ναί. Ἑπομένως πρίν ρωτήσεις, καλό εἶναι νά πεῖς στόν ἑαυτό σου «εἶσαι ἕτοιμος νά δεχτεῖς κάποιες ἀπαντήσεις; Ἔχεις τή δύναμη;». Αὐτό πού ζήσαμε ἀποκάλυψε ὅτι δέν εἴμαστε ἐλεύθεροι. Ὁ καθένας θέλει αὐτό πού πιστεύει ὁ ἴδιος. Εἴμαστε μιά κοινωνία μέ κέντρο τό ἐγώ.

— Ἐσύ αὐτή τήν ἠρεμία καί τό «ζέν» προφίλ πού βγάζεις πῶς τά ἔχεις πετύχει;

Τί νά σοῦ πῶ, μπορεῖ νά ἔχει νά κάνει μέ τήν πίστη στόν Θεό. Ἄν μιλήσω γιά τόν ἑαυτό μου γιά πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν, στό πρό Χριστοῦ, μέσα στά ἀδιέξοδα τοῦ μηδενισμοῦ, κουβαλοῦσα αὐτές τίς ἀνελέητες ἐρωτήσεις πού δέν εἶχαν ἀπαντήσεις σέ ὁποιαδήποτε συνθήκη. Στήν παρέα, στή δουλειά, εἶχα μιά καμπούρα.

Ὅταν μπαίνεις στή διαδικασία τῆς πίστης ὅλα τά ἄλλα καταλαγιάζουν καί εἶναι λυτρωτικό. Ἐκεῖ αἰσθάνεσαι τήν πραγματική ἐλευθερία. Δέν ἔχεις τήν ἱκανότητα νά ἀπαντήσεις σέ ὅλα, οὔτε εἶσαι ἐσύ τό κέντρο τοῦ κόσμου.

Δέν ἔχω νά ἀπαντήσω σέ πολλά, ἀλλά πιστεύω στόν Θεό, στήν πρόνοιά του καί στήν οἰκονομία του, πῶς θά μέ οἰκονομήσει. Ἔχει δημιουργηθεῖ μιά σχέση πού μέ βγάζει ἀπό ὁποιοδήποτε ἀδιέξοδο.

— Τί συνέβη καί πίστεψες;

Ἔφτασα στόν πάτο. Ἤμουν στό μηδέν, ἀλλόφρων, μέ καταχρήσεις, πράγματα πού ἀνακυκλώνονταν καί δέν μέ ἔβγαζαν πουθενά, ἕνας ἱδρυματισμός. Σάν νά ἔπαιρνα φόρα στόν τοῖχο, ἔπεφτα, σηκωνόμουν, ξαναέπεφτα, ἀλλεπάλληλες συγκρούσεις. Αὐτό θά ὁδηγοῦσε στήν ἀπόλυτη καταστροφή.

— Τό εἶχες καταλάβει δηλαδή ὅτι ἤσουν στό μή περαιτέρω;

Ναί, ἀφοῦ δέν ἔβρισκα κανένα νόημα. Καριέρα, θέατρο, χαρακτῆρες, ρόλοι, συνεργασίες, δέν μέ ἐνδιέφερε τίποτα. Ἤθελα μόνο νά μουδιάζω, νά μήν αἰσθάνομαι, γιατί δέν μποροῦσα νά ἀντιμετωπίσω τίποτα.

Ὅταν τό συνειδητοποίησα, σιγὰ σιγά καλλιεργήθηκε ἡ πίστη καί μοῦ ἐμφανίστηκε ἕνα πρόσωπο -γιατί ὁ Θεός δέν εἶναι ἰδέα, εἶναι πρόσωπο, ὅπως ἐσύ, πού μιλᾶμε-, τότε ξαφνικά βρέθηκε νόημα. Σάν κάποιος νά μήν ἔχει φίλους καί νά βρίσκει ἕναν. Αὐτό εἶναι ὁ Θεός. Μετά πορεύεσαι μαζί του, δέν θές νά χάσεις τήν ἐπαφή, γιατί ἄν τή χάσεις, θά γυρίσεις πάλι ἐκεῖ πού ἤσουν.

— Τώρα πού μιλᾶμε ἔχει προκύψει ἡ ἔκρηξη ἑνός νέου ἰοῦ, τῆς εὐλογιᾶς τῶν πιθήκων. Ἐσύ πῶς διαχειρίστηκες τό κομμάτι τῆς πανδημίας καί ὅλο τόν τρόμο πού προκλήθηκε; Σέ ἀνησυχεῖ γιά τήν τέχνη σου, γιά τό μέλλον τοῦ θεάτρου, αὐτή ἡ δυστοπία πού ζοῦμε;

Ἔχω διάφορες ἀνησυχίες καί οἱ προβληματισμοί μου κατευθύνονται πρός διάφορους τομεῖς. Νά μήν ἀρρωστήσω, νά μήν πεθάνω, ὑπάρχουν αὐτές οἱ ἀνησυχίες, ἀλλά λέω στόν ἑαυτό μου ὅτι πρέπει νά ὑπάρχει καί ἕνα μέτρο. Κάποια στιγμή θά πεθάνω καί πρέπει νά τό ὁμολογήσω στόν ἑαυτό μου. Θά εἶναι ἀπό Covid; Ἀπό μύκητα; Ἀπό πίθηκο; Ἀπό ἀτύχημα; Ἀπό κάτι θά εἶναι.

Αὐτό πού συμβαίνει ὅμως σέ ὅλη τήν κοινωνία, ἀπό ὅλα τά ΜΜΕ, ὅλη αὐτή ἡ τρομολαγνεία, νά μήν μπορῶ νά βγῶ μετά τίς 12 τό βράδυ, ἅμα βγῶ καί εἶμαι μέ πολλά ἄτομα νά τρώω πρόστιμο, νά ἔχω τον νοῦ μου συνεχῶς στούς μπάτσους μή μέ γράψουν καί φάω πρόστιμο... δηλαδή νά ἔχω τόν φόβο νά μήν πεθάνω, νά μήν ἀρρωστήσω, νά μήν κολλήσω τή γιαγιά μου, τόν παπποῦ μου, τή μάνα μου, νά φοβᾶμαι τόν μπάτσο νά μή μέ γράψει καί πληρώσω 300 εὐρώ, κάπως, ὅλο αὐτό μοῦ δημιουργεῖ τό ἀδιέξοδο ὅτι ζῶ καί δέν μπορῶ νά ζήσω.

Ἐντάξει, νά μήν πεθάνω, ἀλλά κι ἄν δέν μπορῶ νά ζῶ; Μήπως αὐτή ἡ τρομολαγνεία ἐξυπηρετεῖ κι ἄλλα συμφέροντα; Μήπως ἔχουμε γίνει ἀγέλη προβάτων μέσα ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου; Αὐτός ὁ φόβος, ὁ ἐγκλεισμός, κάπου ἀποσκοποῦν. Συμφέρει νά εἴμαστε μιά χειραγωγούμενη μᾶζα; Μήπως οἱ ἄνθρωποι πού σκέφτονται γίνονται ξαφνικά ἐπικίνδυνοι; Μήπως δέν εἶσαι ἐπικίνδυνος ὅταν δέν σκέφτεσαι, ὅταν κάνεις αὐτό πού σοῦ λένε; Μήπως ἐπικίνδυνοι εἶναι οἱ ἀντιδραστικοί;

Μπορεῖ νά ἔρχονται ἐπιδημίες. Κάπως πρέπει νά τίς διαχειριστοῦμε. Θεωρῶ ὅτι τά ΜΜΕ ἔχουν μεγάλη εὐθύνη, ἐπηρεάζουν τόν κόσμο, μέ τούς βαρύγδουπους τίτλους, πού αἰχμαλωτίζουν τό βλέμμα καί περνᾶνε τό μήνυμα. Ἡ εὐλογιά τῶν πιθήκων, ὁ μύκητας, τό UFO, πυρηνικός πόλεμος, ἡ δηλητηριασμένη ντομάτα πού θά τήν καταπιοῦμε καί θά βγάλουμε ὀκτώ πόδια καί θά γίνουμε χταπόδια, ὅλα αὐτά πού μπορεῖ καί νά συμβοῦν στήν παράνοια πού ἐπικρατεῖ. Χρειάζεται ἕνα μέτρο καί νά εἴμαστε πιό ἐπιλεκτικοί στό τί διαβάζουμε καί τί ἀφομοιώνουμε.

Άρης Σερβετάλης: «Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να ξεχάσω τον φετινό χειμώνα» | LiFO