Μετάνοια, η πόρτα της σωτηρίας γ'

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

6.ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Τα αποτελέσματα της εξομολογήσεως που έχει τα παραπάνω στοιχεία είναι θαυμαστά. Ας ακούσουμε τι λένε γι’ αυτά μερικοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο Μέγας Αθανάσιος διδάσκει ότι: «Καθώς ο λαβών το Βάπτισμα διά του Ιερέως είναι κατάφωτος εκ των χαρίτων του Πανάγιου Πνεύματος, έτσι και ο εξομολογούμενος εν μετανοία δέχεται δια του Ιερέως την συγχώρησιν των αμαρτιών αυτού και λαμβάνει τας δωρεάς του Κυρίου Ιησού». Ο Συμεών Θεσσαλονίκης λέει ότι με την γνήσια μετάνοια κάθε άνθρωπος καθαρίζεται, εξομολογούμενος τις αμαρτίες του και αποφεύγοντας το κακό και αρχίζοντας το καλό και δίνοντας υπόσχεση στον Θεό ότι δεν θα κάνη πλέον την αμαρτία. Ο δε άγιος Ιωάννης της Κλίμακος βεβαιώνει: «Μώλωπες θριαμβευόμενοι ού προκόψουσιν επί το χείρον αλλ’ ιαθήσονται» δηλαδή οι πληγές και οι ασθένειες της ψυχής τις οποίες αποκαλύπτομε διά της εξομολογήσεως, δεν θα χειροτερεύσουν, αλλά θα θεραπευθούν.

Με την εξομολόγησι, λοιπόν, καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες μας, ξανασυνδεόμαστε και συμφιλιωνόμαστε με τον Θεόν, γεμίζει η καρδιά μας ειρήνη και χαρά και παίρνουμε δύναμη και χάριν από τον Θεόν για τη συνέχισι του πνευματικού μας αγώνα.

Ας ακούσουμε τώρα την συγκλονιστική μαρτυρία δύο κορυφαίων επιστημόνων, οι οποίοι μετά από μακροχρόνιο αγώνα πήραν την απόφαση να εξομολογηθούν. Ο ένας είναι ο κορυφαίος Ρώσος λογοτέχνης Ντοστογιέφσκυ, ο οποίος μέχρι τα νεανικά του χρόνια έζησε στην κόλαση της αθεΐας. Όταν με την χάρι του Θεού επίστευσε, πήγε και εξομολογήθηκε. Και τότε είπε συγκινημένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη προς τον Θεό: «εξομολογήθηκα σ’ ένα Ρώσο παπά και Παράδεισος χαράς φύτρωσε μέσα στην καρδιά μου».

Ο άλλος είναι ο αείμνηστος Χαράλαμπος Γιερός, Καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος είπε τα παρακάτω λόγια για την πρώτη του εξομολόγηση: «Η ημέρα κατά την οποίαν, κατόπιν μακράς διστακτικότητος και όχι άνευ προσπάθειας, απεφάσισα ελευθέρως εκείνην την ταπεινήν πράξιν τού να κλίνω τα γόνατα προ του ιερέως, εκείνη η ημέρα υπήρξε η πλέον αξιομνημόνευτος ημέρα της ζωής μου. Σηκώθηκα με την ωρισμένην, ισχυράν και βεβαίαν εντύπωσιν της απελευθερώσεως. Αισθάνθηκα τον εαυτό μου τελικώς κύριον δια πρώτην φοράν του εαυτού μου, της ζωής μου και της σκέψεως μου διότι έβλεπον τον εαυτό μου, την ζωή  μου και την μόρφωσίν μου από εν πολύ ανώτερον και βαθύτερον σημείον παρατηρήσεως».

Θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο μ’ ένα αποκαλυπτικό περιστατικό που συνέβη πριν μερικά χρόνια στο Άγιο Όρος. Ο στρατηγός Δούσμανης, είχε έναν ανεψιό δαιμονισμένον, τον οποίον έστειλε στο ψυχιατρείο Κερκύρας, για θεραπεία. Οι γιατροί όμως δεν μπορούσαν να τον θεραπεύσουν. Έτσι με συνοδεία δύο στρατιωτών τον έστειλε στην μονή Διονυσίου. Ήταν επιθετικός. Τον έκλεισαν σε ένα κελλί. Τον έδεναν με σχοινιά και με παλαμάρι και τα έκοβε. Δύο μοναχοί του πήγαιναν φαγητό και του διάβαζαν ευχές καθημερινώς.

Κάποια μέρα πήγαν να τον δουν ένας δόκιμος μοναχός μαζί με τον π. Γαβριήλ, αργότερα ηγούμενο της Μονής. Τότε ο δαιμονισμένος απευθυνόμενος στον δόκιμο είπε ειρωνικά: «Μπα! Μου έγινες και συ καλόγερος; Ξεχνάς τι έκανες όταν ήσουν σερβιτόρος στα παγκάκια του Ζαππείου;». Αμέσως ο π. Γαβριήλ πήρε έξω τον δόκιμο και τον ρώτησε αν ήταν αλήθεια αυτά που είπε ο δαιμονισμένος. Εκείνος ωμολόγησε ότι ήταν αλήθεια και ότι δεν τα είχε εξομολογηθεί από ντροπή. Ο π. Γαβριήλ τον προέτρεψε να πάη να εξομολογηθή σε έναν Γέροντα λίγο έξω από την Μονή. Ο δόκιμος υπήκουσε και εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες του. Και όταν μετά από λίγες ημέρες πήγε πάλι στον δαιμονισμένο, εκείνος ξαφνιάστηκε και με φανερή απορία είπε: «Περίεργον! Ποιός τα έσβησε».   

7. ΕΜΠΟΔΙΑ

Η άγνοια, ο εγωισμός  και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται. Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίση από την εξομολόγησι. Γιατί; Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε΄ 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.

Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχε συναντήσει του είπε: «Βρε, καλώς τον φίλο μου τον Κώστα! Τώρα που πήραμε και αυτοκίνητο, θα γυρίζουμε με γυναίκες!».Ο νέος συγκλονίστηκε έτρεξε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να προσεύχεται. Σε λίγο η δαιμονισμένη άρχισε να ουρλιάζη και να λέη: «Μην το κάνης αυτό. Δεν σου είπα αυτά για να κάνης αυτό. Μην το κάνης αυτό». Αργότερα πλησίασε το νέο ένας αρχιμανδρίτης και τον παρεκάλεσε να του πή τι έλεγε στην Παναγία την ώρα που φώναζε η δαιμονισμένη. Και ο νέος είπε: «Παρακαλούσα την Παναγία να με συγχωρήση για την αμαρτωλή μου ζωή. Και υποσχόμουν ότι θ’ αλλάξω ζωή και θα πάω να εξομολογηθώ».

Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι ο διάβολος καίγεται και μόνο με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος  να εξομολογηθή; Γι’ αυτό με διάφορες σκέψεις, με την ειρωνεία των άλλων και των συγγενών καμιά φορά και με άλλους τρόπους προσπαθεί να μας εμποδίση να μην εξομολογηθούμε. Δύο όμως είναι τα κυριότερα εμπόδια του διαβόλου: α) η απόγνωση και β) η αμέλεια.

Α) Σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο διάβολος βάζει την εξής σκέψη: «Για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία». Έτσι προσπαθεί να τους ρίψη σε απόγνωση, σε απελπισία. Και δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν αυτά τα λόγια και νομίζουν ότι είναι αδύνατο να σωθούν. Όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει: «Επιστράφητε προς Κύριον και ελεηθήσεσθε ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών». Στην δε Καινή Διαθήκη, βλέπομε τον Θεόν να συγχωρή την πόρνη, τον τελώνη, τον άσωτο και τον ληστή. Ακόμα τον βλέπομε να παίρνη έναν τελώνη και να τον κάνη Απόστολο Ματθαίο, να παίρνη τη Σαμαρείτιδα και να την κάνη Αγία Φωτεινή, να παίρνει έναν διώκτη και να τον κάνη Απόστολο των Εθνών. Και από τότε μέχρι σήμερα ο Θεός κανέναν άνθρωπο που μετανόησε ειλικρινά δεν απεστράφη, όσες αμαρτίες και αν είχε κάνη, αλλά όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους εκαθάρισε από  την αμαρτία, τους έκανε υιούς Του και τους ανέδειξε εργάτες της αρετής και Αγίους. Και έπραξε και πράττει έτσι ο Θεός, διότι θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και έναν πόθο έχει: Να ελεή. Να ελεή. Ναι, να ελεή.

Ποτέ λοιπόν, να μην απελπιζώμεθα, όσες αμαρτίες και αν έχουμε διότι έστω κι αν οι αμαρτίες μας είναι σαν μια πελώρια φωτιά, η φωτιά αυτή σβήνει μέσα στον ωκεανό, δηλαδή στο άπειρο έλεος του Θεού.

Β)Σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να εξομολογηθούν, ο διάβολος βάζει την σκέψη: «Έχεις καιρό». Έτσι, πολλοί ακούοντας αυτή την φωνή, λένε: «Θα πάω να εξομολογηθώ αύριο». Το αύριο όμως γίνεται η άλλη εβδομάδα, ο άλλος μήνας, ο άλλος χρόνος … ποτέ. Και δυστυχώς, έτσι χάνονται πολλές ψυχές.

Αλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην αμελούμε. Σήμερα ας μετανοήσουμε, σήμερα ας εξομολογηθούμε, διότι δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε και διότι με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνει η ψυχή.