Άνθρωποι περνούν από τη ζωή μας
χωρίς θόρυβο και χωρίς διάθεση να επιβληθούν στο μυαλό και την καρδιά μας.
Φεύγουν για την αιώνια πατρίδα και θαρρείς πως ο κόσμος θα τους διαγράψει από
τη μνήμη του οριστικά, καθώς δεν κέρδισαν την προσοχή των κέντρων επικοινωνίας
κα προβολής. Κι όμως! Όταν η επικαιρότητα περάσει, αναλαμβάνει ο χρόνος να
αναδείξει αυτά, που έκρυψαν επιμελώς αυτοί, οι ταπεινοί. Διότι φαίνεται πως
τελικά μόνον η εκούσια αφάνεια και η ταπεινοφροσύνη διακοινώνονται σ’ αυτό το
αλάνθαστο δικαστήριο.
Ωε έναν τέτοιον απλό και ταπεινό
άνθρωπο, ως έναν τέτοιον απλό και ταπεινό Πατριάρχη, κρατεί στη μνήμη της η
Εκκλησία και ιδιαίτερα το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τον μακαριστό Πατριάρχη
Δημήτριο. Και ως εκ της ταπεινοφροσύνης και της απλότητας του, σοφό. Ένας από
τους πολυτιμότερους μαργαρίτες της Ορθοδοξίας μας είναι η σοφία των ταπεινών
και των αφανών, η σοφία που διαχρονικά περιφρονεί ο κόσμος, η σοφία, όμως, στην
οποία πάντα καταφεύγει ο άνθρωπος, όταν τα εκτυφλωτικά φώτα της πολυμάθειας και
της οίησης σβήσουν και τον αφήσουν χαμένο στο κενό.
Ο δρόμος που οδήγησε τον μακαριστό
Πατριάρχη στον Οικουμενικό Θρόνο, δεν ήταν δρόμος ακαδημαϊκών επιδόσεων και
επικοινωνιακού ταλέντου. Κίνητρο της πορείας του προς το ανώτατο αξίωμα δεν
ήταν οι βλέψεις και οι επιδιώξεις. Όταν οι εξελίξεις της εκλογής του
δρομολογήθηκαν εν απουσία του, με σεμνότητα και ήθος υπάκουου ιερουργού,
υποχώρησε και με ευγενή κάμψη του αυχένος, που αρμόζει σε άρχοντα του πνεύματος άφησε χώρο στη θεία
χάρη να ενεργήσει. Και ακριβώς, επειδή η χάρης αφέθηκε να πάρει την απόλυτη
πρωτοβουλία, σκόρπισε απλόχερα τις δωρεές τη σε κάθε τόπο και σε κάθε
δραστηριότητα, από την οποία πέρασε ο Πατριάρχης Δημήτριος καθ’ όλη τη διάρκεια
της ποιμαντορίας του…
Το μειλίχιο ύφος του Πατριάρχη, η
ικανότητα να διεγείρει τις καλύτερες των διαθέσεων στους συνομιλητές του, η
δημιουργία ιερού κλίματος στις επαφές του, απεδείχθησαν εξίσου αποτελεσματικά
γνωρίσματα. Όσοι τον συναναστράφηκαν, τόσο σε πανορθόδοξο όσο και σε
διαχριστιανικό επίπεδο, τον χαρακτήρισαν ως την προσωποποίηση της απλότητας,
αλλά και της ζωντανής και ανεπιτήδευτης έκφρασης της αλήθειας και του ήθους της Ορθόδοξης
Εκκλησίας.
Επί των ημερών του κάθε είδους εντάσεις καταλάγιασαν.
Εκατό χρόνια από την γέννηση του και
είκοσι δύο από την κοίμηση του, αξίζει να γίνει μία αναφορά στο πρόσωπον του.
Διότι στο πρόσωπο του πέραν του έργου
του, τιμάται το ίδιο το Πατριαρχείο, ως Μητέρα Εκκλησία, ως θεσμός, αλλά και ως
δύναμη ειρήνης και ενότητας σε ένα κόσμο κατακερματισμένο από την αρπαγή και
την σκληροκαρδία. Αυτό το όραμα αλλά και αυτή την οδό προσωποποιούσε ο
μακαριστός και αείμνηστος Πατριάρχης.
Ας έχουμε την ευχή του.
Πηγή:«ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» , Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013 φ. 391-392
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου