«Η Εκκλησία μάς καλεί σε ένα τρόπο,
σε μία μετοχή, όχι όπως σε μία ιδεολογία να συμμορφωθούμε με κάποιες
πεποιθήσεις και έναν κανόνα συμπεριφοράς, αλλά, μέσα από κάποιες πρακτικές εκφάνσεις,
να δηλώνουμε την ελεύθερη συγκατάθεσή μας για την μετοχή μας στον τρόπο.
Σκέπτομαι τι ήταν αυτό που κράτησε τον Ελληνισμό και την Ελληνικότητά του επί
τετρακόσια χρόνια τουρκικού ζυγού. Νομίζω ότι ήταν το αυτονόητο του τρόπου,
δηλ. σε κάθε σπίτι άναβε καντήλι, ζυμωνόταν πρόσφορο, γινόταν αγιασμός, το
κέντρο της κοινωνικής ζωής ήταν η Λατρεία…Σήμερα, αν πιστεύω, το εισπράττω
ατομικά. Εκείνους τους αιώνες ήταν το αυτονόητο και αυτό είναι το μυστικό της
συμμετοχής στη ζωή της Εκκλησίας. Γιατί είναι τρόπος η Εκκλησία, είναι τρόπος η
σωτηρία, που σημαίνει την πληρότητα των υπαρκτικών μας δυνατοτήτων, να υπάρχω
όχι γιατί είμαι υποχρεωμένος να υπάρχω, αλλά επειδή θέλω να υπάρχω επειδή
αγαπώ…Σωτηρία δε σημαίνει ότι με τις προσωπικές μου αξιομισθίες, με τις
αρετές μου, κατορθώνω να σωθώ, αλλά
είναι καρπός της αγάπης του Θεού, την οποία καλούμαι ελεύθερα να αποδεχθώ….
…Ύστερα απ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι
ο Πατριάρχης Δημήτριος, στα δικά μου μάτια, ήταν ένας, κατά κόσμον αποτυχημένος
ηγέτης. Σήμερα πετυχημένος ηγέτης είναι ο αποτελεσματικός, εκείνος που κάνει
έργα, έχει αποφασιστικότητα… μέσα σ’ αυτή τη νοοτροπία και η ηγεσία της
Εκκλησίας πολλές φορές, λειτουργεί ως ηγεσία αποτελεσματικότητας, ως δημιουργία
χειροπιαστού έργου….Ο Πατριάρχης Δημήτριος προσέφερε ένα χαμόγελο, μία ευλογία,
τον τρόπο της Εκκλησιαστικής διοικήσεως, που σημαίνει ότι όλα τα παραδίδουμε και
τα περιμένουμε απ’ Αυτόν που μας αγαπά και μας προσλαμβάνει με τον τρόπο της
Εκκλησίας….»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου