«ΕΓΚΩΜΙΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ»- Του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού

 Σήμερα η περιστέρα η πιο ιερή, η ακέραια κι άκακη ψυχή, η αγιασμένη από το θείο πνεύμα, φτερούγισε απ’ την κιβωτό, λέω απ’ το σώμα που Θεό δέχτηκε κι έγινε η αρχή για τη ζωή, κι’ ανάπαψε τα πόδια της εκεί στον κόσμο το νοητό που πέταξε και τη σκηνή της έστησε στη γη την άσπιλη της θείας κληρονομίας….

          Σήμερα η παρθένα η άχραντη, που καμιά με τα πάθη της γης δεν είχε συγγένεια, αλλά με ουράνια εθράφη νοήματα, δεν εγύρισε πίσω στο χώμα της γης, μα καθώς ο ουρανός ζωντανός είχε γίνει, στ’ ουρανού πια τα δώματα κατοικεί. Γιατί ποιος, που θα την πει ουρανό, αληθινός δεν θάναι εκτός και μιλήσει, κανείς που τη γνώση κατέχει καλά, και την υψώσει ασύγκριτα ψηλότερ’ απ’ τους ουρανούς; Γιατί εκείνος πούφτιαξε και συγκροτεί τους ουρανούς, πούναι ο τεχνίτης κάθε πλάσματος εγκόσμιου κι υπερκόσμιου, βλεπόμενου κι αόρατου που τόπος δεν είναι γι’ αυτόν κανείς στους τόπους όλους-αν καθορίζουμε σαν τόπο για τα πράγματα αυτό που τα περιέχει- μέσα σ’ αυτήν χωρίς σπορά τον εαυτό του βρέφος έπλασε, και την απόδειξε κατοικία ευρύχωρη για τη θεότητά του, που γεμίζει τα πάντα και που μένει μονάχη αυτή απερίγραπτη, ολόκληρος μικραίνοντας για να χωρέσει μέσα της, χωρίς ν’ του αλλοιωθεί, και μένοντας έξω απ’ αυτήν ολόκληρος, κι’ έχοντας τόπο του τον αχώρητο σε όλα εαυτό του.

π.γ.στ