ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ :Το ελάττωμα της κλοπής στα παιδιά

Ένας πατέρας διετύπωσε το εξής ερώτημα: έχω τέσσερα παιδιά και προχθές διαπίστωσα πως το ένα μου παιδί έκλεψε, Απορώ πως έγινε αυτή η πράξη! Τι πρέπει να κάνω για να σώσω το κύρος και την αξιοπρέπεια μου;

          Κατ’ αρχήν είναι λάθος ένας πατέρας να διαμαρτύρεται πως το παιδί του έκλεψε γιατί δεν μπορεί να σηκώσει αυτή την ντροπή που όλα τα  μέλη της οικογένειας του είναι τίμια και έντιμα. Κανονικά θα έπρεπε αυτός ο πατέρας να ενδιαφέρεται πρώτα για το ξεστρατισμένο παιδί του και λιγότερο για το κύρος και το όνομά  της οικογένειάς του.

          Δηλαδή έπρεπε να τον ενδιαφέρει η ουσία και όχι οι συνέπειες της πράξεως αυτής. Αυτό μας κάνει να πιστεύουμε, ότι αυτός ο πατέρας έχει εμπνεύσει στην οικογένειά του ένα εγωισμό για την αρετή της και ίσως αυτό αποτελεί μια από τις αιτίες που οδήγησε  στο πάθος της κλοπής το ένα του παιδί.

          Ας έλθουμε στην ουσία του ζητήματος. Κατ’ αρχήν δεν ξέρουμε ούτε την ηλικία του παιδιού, ούτε το τι έκλεψε. Μπορεί να είναι κάτι ασήμαντο, η κάτι συνηθισμένο στα μικρά παιδιά, που εύκολα αντιμετωπίζεται. Τα μικρά παιδιά έχουν το ελάττωμα της κλοπής και χρειάζεται μόλις το αντιληφθούμε να διδάξουμε το παιδί μας ανάλογα, για να μη το ξανακάνει.

          Αν όμως έχουμε ένα σοβαρό παράπτωμα τότε τα πράγματα αλλάζουν και πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα με τη δέουσα προσοχή. Αν συμβαίνει αυτό το δεύτερο, τότε υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο είναι: η ο πατέρας αυτός αμέλησε την αγωγή του παιδιού του, ασχολούμενος με τα άλλα παιδιά του, η το εξώθησε ο ίδιος στο κακό κάνοντας συνέχεια τη σύγκριση μεταξύ αυτού που είχε αρχίσει να χαλάει και των άλλων που ήταν ενάρετα παιδιά. Η πρώτη εισδοχή μας υποψιάζει, ότι η αμέλεια στην επιτήρηση του παιδιού το οδήγησε στην πτώση. Τα παιδιά θέλουν παρακολούθηση. Ιδιαίτερα στις πολυμελείς οικογένειες υπάρχει εκεί ο κίνδυνος  της μάζας. Δηλαδή δεν γίνεται εξατομικευμένη αγωγή. Το κάθε παιδί έχει τον ψυχικό του κόσμο και ζητάει να το αντιμετωπίσουμε σαν προσωπικότητα. Αυτό είναι το σωστό. Η μαζική αγωγή δεν αποδίδει γιατί αγνοεί το πρόσωπο και απευθύνεται στη μάζα. Στην περίπτωσή μας ο πατέρας αυτός φαίνεται, ότι αμέλησε το παιδί αυτό, το άφησε στο δρόμο  του χωρίς να του δώσει το κατάλληλο σωσίβιο για να σωθεί.

          Το δεύτερο σημείο: μπορεί αυτός ο πατέρας να ήθελε να βοηθήσει το παιδί του. Μήπως όμως  δεν διάλεξε το κατάλληλο μέσο; Αν θέλοντας να το συνετίσει του έφερνε μπροστά του το παράδειγμα των άλλων παιδιών του, τότε υπήρχε ο ο φόβος το παιδί από αντίδραση να φθάσει στο άλλο άκρο. Είναι περίεργος ο τρόπος που αντιδρούν τα παιδιά! Κάποιο πείσμα μπορεί να τα εξωθήσει για να κάνουν το κακό για να εκδικηθούν. Γι’ αυτό χρειάζεται επιμονή, υπομονή και τέχνη για να επέμβει κανείς θετικά στις περιπτώσεις που υπάρχει κάποια απόκλιση από το σωστό δρόμο.

          Το παιδί που έκλεψε δείχνει πως έχει αδύναμο χαρακτήρα. Εξ άλλου όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται συχνά σε θέση να κλέψουν κάτι, όμως οι ανασταλτικές του δυνάμεις λειτουργούν καλά και τους εμποδίζουν. Ο αδύναμος χαρακτήρας του παιδιού μπορεί να ενισχυθεί και μαζί του τα αντισώματα που θα αποτρέψουν αύριο τον νέο πειρασμό.

          Αν η κλοπή δεν πήρε δημοσιότητα, δεν ωφελεί η διαπόμπευση του δράστη. Είναι καλύτερο περισσότερο να οικοδομεί κανείς στη συντριβή του για το αμάρτημα. Για να υπάρχει όμως συντριβή χρειάζεται να υπάρχει συνείδηση. Και η συνείδηση λειτουργεί φωτεινά όταν εμπνέεται από το νόμο του Θεού. Συνεπώς η σχέση του παιδιού με το νόμο του Θεού προσδιορίζει και τη δυνατότητα της διορθώσεώς του. Αυτό ας το λάβουν υπ’ όψη τους οι γονείς εκείνοι που νομίζουν πως μπορούν να φτιάξουν χαρακτήρα στο παιδί του χωρίς την ευαγγελική ηθική.

          Και στην περίπτωση της κλοπής δεν αμελούμε την έμπρακτη εκδήλωση της μετάνοιας,που εκφράζεται  με την επιστροφή των κλοπιμαίων στον κάτοχό του. Στο σημείο αυτό δεν χρειάζεται ελαστικότητα, γιατί το παιδί μαθαίνει καλά που δεν κέρδισε τίποτε με το να πάρει κρυφά ένα ξένο πράγμα. Αν είναι αδύνατη η επιστροφή ή δύσκολη, μπορεί να βρεθεί άλλος τρόπος να θυσιαστεί ένα αγαθό του παιδιού , ώστε να διδαχθεί αυτό. Μπορεί δηλαδή να κάνουμε ανάλογη ελεημοσύνη.

          Πάντως χρειάζεται προσοχή στο πρώτο στραβοπάτημα γιατί θα ακολουθήσουν κι’ άλλα, αν δεν παταχθεί έγκαιρα το κακό και δεν επισημανθεί ο σωτήριος συναγερμός.

 Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ