“ Ο χριστιανισμός είναι ο ευαγγελισμός του κόσμου με τα πιο όμορφα
νέα, τη νίκη του Χριστού επάνω σε οποιαδήποτε μορφή θανάτου. Είναι η θρησκεία
της αγάπης, της χαράς. Όποιος δεν έχει χαρά δεν μπορεί να είναι χριστιανός”.
(Στ. Ζουμπουλάκης”. Η χαρά είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος μπορεί
να βλέπει τα πάντα δοξολογικά και ευχαριστιακά. Ο γέροντας Αιμιλιανός
Σιμωνοπετρίτης παρατηρεί: “ Η μοίρα του χριστιανού είναι να είναι χαρούμενος”.
Ακόμη και σήμερα η
χαρά φαίνεται να απουσιάζει από την ζωή ενός μεγάλου ποσοστού των ανθρώπων της
Εκκλησίας. Έχει γίνει μια καταστροφική για το χριστιανικό ήθος ταύτιση της
θλίψης με την εσωτερική νήψη. Η εσωστρέφεια, η βλοσυρότητα, και η κατήφεια
ταυτίζονται με την πνευματικότητα.
Χαμηλωμένες
αποχρώσεις της φωνής, αυστηρές και αργές κινήσεις, βλέμματα κατηφή και ασαφή,
ανέκφραστα συναισθήματα, διαμορφώνουν μια παραποιημένη και σαφώς παραχαραγμένη
εικόνα για το ήθος και το προφίλ του πιστού χριστιανού. Ο άνθρωπος αυτός είναι
βέβαιο ότι δεν έχει καμία εμπειρία του Θεού.
Διερωτάται κανείς:
είναι ο χώρος της Εκκλησίας χώρος κατήφειας και παθολογικής εσωστρέφειας; Οι
άνθρωποι του Χριστού είναι τελικά φορείς
μιας αναστάσιμης χαράς ή μιας θλιβερής, αμφιβόλου ποιότητος
πνευματικότητας;
Η Εκκλησία του
Χριστού καλεί διαρκώς τα πιστά μέλη της να βιώσουν την εμπειρία της χαράς, μιας
χαράς που “ουδείς αίρει αφ’ υμών...”.
“Ευφραίνεσθε, δίκαιοι, ουρανοί
αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη, Χριστού
γεννηθέντος!”. “Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται”. “Χαίρετε, λαοί, και
αγαλλιάσθε” κ. α. Στα λειτουργικά και εκκλησιαστικά κείμενα υπάρχει μια συνεχής
αναφορά στην χαρά ως αγιοπνευματκή εμπειρία της εκκλησιαστικής κοινότητας.
“Άνθρωπος χωρίς
χαρά, είναι χωρισμένος από τον Χριστό, η αποταγή του είναι ψεύτικη. Ότι κι αν
κάνεις, ακόμη και η μετάνοιά σου και η αγάπη σου, δεν είναι αληθινά, εάν δεν
είσαι χαρούμενος”......
Η απουσία της χαράς
από τη ζωή είναι εκείνο που ακυρώνει κάθε μορφή ασκήσεως ως ψευδής, υποκριτική
και άκαρπη. Οι άνθρωποι του Θεού είναι εύθυμοι. Έχουν χιούμορ και καλοσύνη,
χαμογελάνε και γενικά δίπλα τους αναπνέεις ελεύθερα και αισιόδοξα. Δεν πνίγεσαι
στα πρέπει και τα μη, ούτε εξετάζεσαι και αξιολογείσαι σε κανόνες και νόμους.
Βιώνεις σεβασμό γι’ αυτό που είσαι και για κείνο που μπορείς να γίνεις. Γενικά
δεν καταπιέζεσαι κοντά στους ανθρώπους του Θεού. Τα πρόσωπά τους είναι φωτεινά
και χαρούμενα, γεγονός που φανερώνει την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή
τους, και επιτρέπει σε όποιους τους πλησιάζουν να ελπίζουν χαμογελώντας.
π. Λίβυος, “Η ενοχή
της χαράς”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου