Η σύγχρονη εποχή μας είναι γεμάτη
από ερείπια και ναυάγια. Δεν πρόκειται βέβαια για τα ερείπια που αφήνουν οι
πόλεμοι στο πέρασμα τους, σωματικά και υλικά. Φοβερότερα είναι τα πνευματικά
ναυάγια και ράκη που υπάρχουν ολόγυρά μας. Δίπλα μας ακούγονται βογγητά και
αναστεναγμοί, που αντί να βρουν χαρά στη ζωή βιώνουν θλίψη και καταστροφή
και φθορά. Το χαρακτηριστικό είναι ότι
οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι νέοι άνθρωποι. Και αυτοί δεν ζουν σε ξένους
τόπους, μακρυά μας, αλλά στη δική μας χώρα. Οι στατιστικές είναι απογοητευτικές
για τους νέους μας. Τα κακόφημα κέντρα, τα αναμορφωτήρια, οι χρήστες
ναρκωτικών, κάθε είδους παραβατικότητα έχουν υψηλή “πελατεία” από τη νέα γενιά.
Απογοητευμένοι
οι νέοι της εποχής μας μιλούν οι ίδιοι για την κατάστασή τους: ο ένας μιλά για
τα “κατορθώματα” της νεανικής του κραιπάλης, ο άλλος για την ορφάνια του και τη
φτώχεια της ψυχής του, ο άλλος για το στραβό δρόμο που πήρε στη ζωή του ή για
τις ατελείωτες αποτυχίες του. Και όλα αυτά γιατί θέλησαν να ξεκινήσουν τη ζωή
τους από μόνοι τους, χωρίς να εμπιστευθούν τη ζωή τους, τα προβλήματά τους, τα
όνειρά τους κάπου. Περπάτησαν μετέωροι
το δρόμο της ζωής χωρίς οδηγό. Με αποτέλεσμα η εφηβική τους ορμή να ξεσπάσει
πάνω στα σκληρά βράχια της ζωής και να συντρίψει τον αγνό αυθορμητισμό τους, τα
όμορφα αισθήματα τους και ιδανικά τους. Ο ι. Χρυσόστομος λέγει: “χαλεπόν η
νεότης, ότι ευρίπιστον, ευεξαπήτητον και σφοδρότερον δείται χαλινού”.
Βέβαια
υπάρχουν εσωτερικές αντιθέσεις στη ζωή των νέων, άλλοτε ευκολόπιστοι κι άλλοτε
δύσπιστοι, άλλοτε δειλοί και αναποφάσιστοι κι άλλοτε τραχείς. Γι’ αυτό έχουμε
ανάγκη από κάποιους φραγμούς, που ίσως φαίνονται ότι στερούν την ελευθερία, στην ουσία όμως αυτό
είναι σωτήριο και λέγεται πατρικό ενδιαφέρον ή μητρική αγάπη και υπακοή στη
χριστιανική πίστη και στις εντολές του
Θεού.
Αυτά
τα θανάσιμα τραυματισμένα νείατα από τα βέλη της διεφθαρμένης κοινωνίας μας που
εξακολουθεί με ένταση σήμερα να προσβάλλει τις νεανικές ψυχές, προσκαλεί κοντά
του ο Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός με
ιδιαίτερη αγωνία περιμένει ανταπόκριση στην πρόσκλησή Του: “Δεύτε προς με
πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”. Αλλά για ν’
ανταποκριθούν σ’ αυτό το κάλεσμα χρειάζεται πρώτα να νεκρώσουν τον εαυτό τους
για να περάσουν σε μια νέα αναγέννηση, σε μια
καινή ζωή, όπου εκεί θα βιώσουν τον αγώνα, τη χαρά, τη λύτρωση και την
αληθινή ζωή που αξίζει κανείς να τη ζει.
π.
γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου