Διαβάζει κάποιος ένα ψυχοφελές βιβλίο ή μια ανάρτηση στο διαδίκτυο
και γλυκαίνεται η ψυχή του. Παίρνει απόφαση να έρθει στην Εκκλησία για να
γνωρίσει τον Χριστό.
Και όντως έρχεται, κάνει την απόφασή του πράξη. Έρχεται για να δει
τον Χριστό, να μάθει γι’Αυτόν. Όμως δεν αρκεί αυτό.
Οι περισσότεροι έρχονται στην Εκκλησία γιατί γοητεύονται από τον
Χριστό και θέλουνε να Τον γνωρίσουν (στην καλύτερη περίπτωση· διότι σχεδόν
πάντα οι άνθρωποι έρχονται στην Εκκλησία για να λύσουν τα προβλήματά τους)
ελάχιστοι είναι έτοιμοι να συσταυρωθούν μαζί Του. Και αυτό είναι το πρόβλημά
μας. Η Εκκλησία δεν προσφέρει απλά τον Χριστό. Είναι ο Χριστός. Άρα όταν είσαι
στην Εκκλησία καλείσαι να είσαι Χριστός. Να βιώνεις την παρουσία Του όχι ως
κάτι ξένο και διαφορετικό από σένα. Καλείσαι να φέρεις τα σημάδια του σταυρού
πάνω σου όπως Αυτός.
————————–
Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο ότι θεωρούμε ότι η Εκκλησία απλά
μας γνωρίζει τον Χριστό. Όχι. Η Εκκλησία μας κάνει Χριστό. Το θέμα λοιπόν είναι
εάν εμείς έχουμε την ανδρεία και την ταπείνωση, την αυταπάρνηση και την αγάπη
ώστε να γίνουμε Χριστοί κατα Χάριν.
Η Εκκλησία λοιπόν δεν μας απαλλάσσει από τον σταυρό μας, δεν μας
υπόσχεται ευημερία και επίγεια ευτυχία,αντιθέτως μας καλεί να συσταυρωθούμε με
τον Χριστό για να γίνουμε Χριστοί.
Εάν ψάχνουμε διεξόδους στα ψυχολογικά μας ή ισσοροπία στις
συναισθηματικές μας ανισσοροπίες, ή λύση στα ερωτικά μας, ή αποκατάσταση στα
οικονομικά μας κακώς ερχόμαστε στην Εκκλησία. Όχι γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί
να μας βοηθήσει και σε αυτές τις πτυχές της ζωής μας, αλλά όταν θέλουμε μόνο
αυτά από την Εκκλησία ευτελίζουμε με το σκεπτικό μας και την προσέγγισή μας τον
σκοπό Της. Απαξιώνουμε ουσιαστικά αυτό που μας προσφέρει ο Χριστός.
Η Εκκλησία μιλά για σωτηρία και εμείς μιλάμε για το πως θα
συντρίψουμε τους αλλόθρησκους! Η Εκκλησία μιλά για αιωνιότητα και εμείς μιλάμε
για το φάρμακο του καρκίνου που τα «κέντρα εξουσίας» κρύβουν από τον κόσμο! Η
Εκκλησία μιλά για τον θάνατο ως ζωή και εμείς μιλάμε για την ζωή ως θάνατο!
Μπορεί μέσα στην Εκκλησία να ειρηνεύσουμε και ίσως βοηθηθούμε σε
πολλά θέματα της ζωής μας, όμως η Εκκλησία δεν είναι μόνο γι’αυτά, μάλλον δεν
είναι γι’αυτά.
Δεν είναι π.χ. η εξομολόγηση για να κλαψουρίζουμε επειδή μας άφησε
ο καλός μας ή η καλή μας, η Θεία Λειτουργία δεν είναι για να πάω να κοινωνήσω
αλλίως δεν πάω καθόλου, η νηστεία δεν είναι μια τυπική υποχρέωση.
Δεν είναι λοιπόν το ζητούμενο απλά να γνωρίσουμε τον Χριστό, αλλά
να συσταυρωθούμε μαζί Του. Να ζήσουμε όπως Αυτός. Γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα
νόημα η προσπάθειά μας.
Δεν έχει νόημα να γνωρίσω τον Χριστό εάν δεν Τον μιμούμαι.
Ωραία, έμαθα για τον Χριστό, ξέρω τα πάντα γι’Αυτόν. Και τί έγινε;
Το θέμα είναι να γίνω –κατα Χάριν- και εγώ Χριστός. Αυτό είναι σωτηρία.
Η Εκκλησία λοιπόν μας προσφέρει την δυνατότητα όχι απλά να
γνωρίσουμε τον Χριστό αλλά να γίνουμε Χριστός. Γι’αυτό και Τον τρώμε και Τον
πίνουμε. Γι’αυτό και λεγόμαστε χριστιανοί, όχι γιατί ξέρουμε για τον Χριστό
αλλά διότι -προσπαθούμε- ζούμε όπως ο Χριστός.
Ο διάβολος ξέρει τα πάντα για τον Χριστό, δεν ωφελείται σε τίποτα
όμως. Η Εκκλησία δεν μας μιλά απλά για τον Χριστό ως ένα είδος ακαδημαϊκής
γνώσης, μας καλεί να ζήσουμε όπως ο Χριστός με ταπείνωση, ανεξικακία, πραότητα,
διάκριση, συγχώρεση, συγκατάβαση, αγάπη.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου