Οι Χριστιανοί και η ομοφυλοφιλία, π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«18. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι καθένας που έχει υιοθετηθεί από τον Θεό δεν αμαρτάνει, και εκείνος που έχει αναγεννηθεί από τον Θεό ασφαλίζει προαιρετικά τον εαυτό του και ο διάβολος δεν μπορεί να τον πιάσει σε κάτι.

19. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι καταγόμαστε από τον Θεό, και ότι όλοι οι εμπαθείς άνθρωποι βρίσκονται υπό την εξουσία του πονηρού διαβόλου.

20. Ξέρουμε πολύ καλά, ότι ο Υιός του Θεού έχει έλθει και μας έχει δώσει δυνατότητα μυαλού ώστε να γνωρίζουμε τον αληθινό Θεό και να είμαστε ενωμένοι με τον αληθινό Θεό δια του Υιού Του Ιησού Χριστού. Αυτός ο Ιησούς Χριστός είναι αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος.

21. Παιδιά μου, περιφρουρείστε τον εαυτό σας από λανθασμένες περί Θεού αντιλήψεις. Αμήν» (Α’ Ιωαν. 5, 18-21).

Η κατάληξη της πρώτης επιστολής του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως πλαίσιο και προσανατολισμός της χριστιανικής ζωής. Ως αξιολόγηση της πραγματικότητας του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο υπάρχουν και δρουν οι άνθρωποι, μία ... μειοψηφία εκ των οποίων, είναι οι χριστιανοί (το μικρόν ποίμνιον του Χριστού, Λουκ. 12, 32).

Ανεξαρτήτως όμως της αριθμητικής αποτύπωσης (πότε η ποιότητα ήταν πλειοψηφία άλλωστε;) οι χριστιανοί και πριν από αυτούς ο Χριστός και η Εκκλησία ήρθαν στον κόσμο ως αληθινή πρόταση τρόπου ζωής. Όλες οι φιλοσοφικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και τα θρησκεύματα των διαφόρων τοπικών εθνών, ήθελαν να αυτοσυστήνονται, ως μέθοδος γνώσεως του Θεού και τρόπος ζωής. Τα αδιέξοδα των δεδομένων τους δημιούργησαν την απόρριψη και υπέρβασή τους. Γι αυτό κι οι χριστιανοί έλεγαν (κάποτε με βάσιμη αυταρέσκεια) ότι εμείς είμαστε οι εκφραστές της αληθούς φιλοσοφίας.

Οι χριστιανοί έφεραν πρόταση τρόπου ζωής την Σταυρική αγάπη του Χριστού και έλυσαν τα αδιέξοδα του απολύτως λογικά συγκροτημένου αρχαίου κόσμου, ο οποίος όμως κόσμος όταν βούλιαξε στον υποκειμενισμό της σχετικοκρατίας των Σοφιστών δεν μπόρεσε να ανανήψει και να απαντήσει στα πνιγηρά ερωτήματα: Γιατί πρέπει να νοιάζομαι τους άλλους; Τι, το κορόιδο θα είμαι εγώ; Πώς θα περιφρουρήσω τον εαυτό μου;

Απάντηση επιδέχονται τα ερωτήματα αυτά μονάχα όταν ο άνθρωπος αγαπήσει το πρόσωπο του Χριστού και Του αυτοπαραδοθεί. Η απορία του εγωκεντρικού υποκειμενισμού, όταν γίνει συνειδητοποιημένη, αλληθωρίζει εύκολα μπροστά στα αδιέξοδα, στο να φλερτάρει με το κενό και το μηδέν, ή να κάνει προσπάθειες παρηγόριας με σωματικές ηδονές, που τις θέλει ως υποκατάστατα ευτυχίας με την οποία θέλει να τις ταυτίζει. Είμαστε στην εποχή που ταυτίζει την ηδονή με την ευτυχία και κυνηγάει ανειρήνευτα την όποιας μορφής ηδονή, προκειμένου να έχει την αίσθηση έστω προσωρινής (και όσο κρατάει) «ευτυχίας». Έτσι έγιναν επιδιώξιμες ηδονές τα ναρκωτικά και κάθε μορφής προσφερόμενη σωματική εκτόνωση. Τώρα (στις μέρες μας) προσπαθεί να γίνει αποδεκτή και να αποκτήσει ποιοτικό προσωπείο αποδοχής η ομοφυλοφιλία.

Η ομοφυλοφιλία είναι ένα από τα τόσα πάθη του ανθρώπου... Είναι και αυτό μια αρρώστια του ατομικού υποκειμένου. Υπάρχουν αρρώστιες - πάθη των ατόμων (ατομικό υποκείμενο) και αρρώστιες - πάθη της «κοινωνίας» των ανθρώπων (του συλλογικού υποκειμένου).

Όλα τα ανθρώπινα πάθη μένουν στον χώρο της ιδιωτικής ζωής, όταν δεν είναι παραδεκτά και ανεκτά από το συλλογικό κριτήριο της κοινωνίας. Λειτουργούν «εν κρυπτώ και παραβύστω». Είναι στην ιδιωτική σφαίρα. Ανέρχονται όμως στο κοινωνικό προσκήνιο και στον δημόσιο χώρο, γιατί ο πολιτισμός μέσα στον οποίον ζούμε δεν έχει κριτήριο και μέτρο γι’ αυτά τα θέματα, τα «βλέπει» αδιάφορα και ανεκτικά! Η εποχή μας, κατ’ αναλογίαν των ελληνιστικών χρόνων, είναι εποχή επικράτησης του σχετικισμού και του υποκειμενισμού. Ο νεωτερικός μας λοιπόν πολιτισμός έχει αναγάγει σε θεότητα ... την τύφλωση και υποδούλωση του καθενός σε κάποιο πάθος και εξάρτηση. «Θελήσαμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα ανέχεται πολλά, και τελικώς φτιάξαμε έναν οίκο ανοχής» όπως καίρια επισημαίνει ένας Ιταλός κοινωνολόγος. Αρρώστησε δηλαδή πλέον το συλλογικό υποκείμενο και ανέχεται εξ αυτού τις ατομικές αρρώστιες. Και όχι μόνο τις ανέχεται, αλλά και τις επιβάλλει, όπως συμβαίνει με τη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων εκ μέρους της σύγχρονης «Βαβυλώνας» και όποιος δεν την μιμείται δεν τον λογαριάζει για φίλο της και σύμμαχο... Καταλαβαίνουμε, έτσι, πως τέτοια πάθη και τοποθετήσεις «ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται».

Α. Οι χριστιανοί στο άμεσο και στο ακριβώς προηγούμενο παρελθόν της παρουσίας τους στον κόσμο έκαναν θεμελιακά λάθη αξιολόγησης των ενεργειών των ανθρώπων, γιατί αυταπατώντο στη σκέψη ότι όλα είναι Εκκλησία και όλοι είναι χριστιανοί. Πολλές φορές ερωτοτρόπησαν στην δαιμονική πρόταση «του υποχρεωτικού καλού» και της «αναγκαστικής ευρυθμίας» και ουσιαστικά πρόδωσαν τον Χριστό και το ήθος Του, που είναι ήθος ελευθερίας και αδέσμευτης αποδοχής. (Είπεν ουν ο Ιησούς τοις δώδεκα· μη και υμείς θέλετε υπάγειν; Ιωαν. 6,67). Έτσι γεννήθηκαν κάποιοι επαναστάτες χωρίς αιτία και απομακρύνθηκαν από τον Χριστό και την Εκκλησία άνθρωποι και άνθρωποι! Από απλούς και καθημερινούς μέχρι πρόσωπα ποιότητας και κύρους, που είχαν δυνατότητες να γίνουν διαμορφωτές γνώμης και στηρίγματα των αδελφών τους! Όλα αυτά γιατί δεν ήθελαν οι χριστιανοί να σκεφτούν, αυτό που δίδασκε ο Χριστός, ότι δεν θεραπεύεται κάποιος αν δεν το θελήσει. Δεν σώζεται τίποτε, αν δεν θυσιαστεί. Δεν νοείται ακούσια θυσία. Δεν γίνεται κάποιος χριστιανός χωρίς ελεύθερη θέληση.

Ίσως θα θέλαμε να ‘ναι όλος ο κόσμος χριστιανοί, όμως δεν είναι. Ίσως θα θέλαμε όλα να ‘ναι άγια, αλλά δεν ήταν και για να υπάρξει τέτοιο ενδεχόμενο, θα πρέπει να αρχίσουμε από μας. Ίσως έχουμε ανάγκη μια καθαρή και σαφή σε στόχους κοινωνία, όμως άλλα μας λέει η παραβολή της σαγήνης «της βληθείσης εν τη θαλάσση» (Ματθ. 13,48). Ίσως τέλος (ανεπιγνώστως ελπίζουμε) θα θέλαμε τα πράγματα να ρυθμίζονται από μας!

Όμως τι κρίμα;! Πόσο λίγο Τον καταλάβαμε; Ο Χριστός μπορεί να τα ρυθμίσει όλα, και δεν το κάνει ερήμην των ενδιαφερομένων! Μπορεί να φτιάξει μια υποχρεωτική ευταξία και αφήνεται εκτεθειμένος να Τον κατηγορούν ότι είναι υπαίτιος της σύγχυσης που υπάρχει στον κόσμο! Μπορεί να κάνει και πάλι σήμερα την γη κόσμο (κυριολεκτικά!) και την αφήνει «κάτω από την εξουσία του διαβόλου» στην ταραχή και την σύγχυση! Μπορεί να κάνει τους πάντες και τα πάντα να Τον υπακούουν και δεν το απαιτεί αλλά μας λέει «όστις θέλει ...» (Μαρκ. 8,34)! Ξέρει ότι αξία έχει η ποιότητα, και ποιότητα είναι η ελευθερία και το επιλεγόμενο. Όχι το υποχρεωτικό.

Στην περίπτωση τώρα των σημερινών δεδομένων (άσχετα ή και σε συνέχεια ατυχώς με τα λάθη του παρελθόντος) εμείς οι χριστιανοί διαμαρτυρόμαστε για τα κοινωνικά εκδηλώματα που εκφράζουν τοποθετήσεις παντελώς αντίθετες με το θέλημα του Θεού και απολύτως αρνητικές στο ενδεχόμενο ο Θεός να είναι προσανατολισμός στον τρόπο ζωής και ενεργειών των ανθρώπων. Διαμαρτυρόμαστε για θέματα γάμου (μοιχεία, διαζύγιο, αμβλώσεις) για κοινωνικές συναρτήσεις (υιοθεσία) που αναιρούν ακόμα και τα βιολογικά δεδομένα (υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια) και «διαρρηγνύουμε» τα ιμάτιά μας νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο βοηθάει...

Μια τέτοια στάση φανερώνει την απόσταση των χριστιανών από την τωρινή πραγματικότητα που (...πάντοτε υπήρχε) έχει έρθει και έχει φτιάξει μια «κοινωνία» άθροισμα, όχι συμφωνία. Μια συνύπαρξη και συγκατοίκηση, όχι ένα σώμα με σαφήνεια περιεχομένου και στόχων. Όπως λέει ο ποιητής ... μια «Ρημαγμένη χώρα» (T. S. Eliot) όπου καθένας «το αρεστόν τοις οφθαλμοίς αυτού ποιεί».

Οι χριστιανοί κοιμούνται με την ζεστασιά ... ή την αυταπάτη του οράματος μιας χριστιανικής κοινωνίας και ξυπνάνε απότομα και αγρίως στην παγωνιά ενός ιγκλού και την σύγχυση μιας ζούγκλας. Και τότε ... φωνάζουνε.

Όμως ...

Β. Ούτε ο Χριστός έβρισε το περιβάλλον Του, ούτε οι μαθητές Του ασχολήθηκαν με τις αθλιότητες που συνέβαιναν στις κοινωνίες που ζούσαν... Έμαθαν ότι ο Χριστός τους αξιολογεί ως αλάτι και προζύμι και αγωνιζόντουσαν να ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ. Οι παλαιοί χριστιανοί γνώριζαν όλες τις αθλιότητες που συνέβαιναν («είσασταν κι εσείς κάποτε έτσι» τους λέει ο απόστολος Παύλος), αλλά δεν τις διόρθωσαν ... νομικά, αλλά ουσιαστικά. Ήξεραν ότι το προζύμι κάνει το αλεύρι ψωμί και το αλάτι κάνει το ψωμί νόστιμο και φαγώσιμο. Και φυσικά ήξεραν πολύ καλά, ότι κανείς δεν τρώει προζύμι και αλάτι!!

Είναι η βίωση του Ευαγγελίου που κάνει τους χριστιανούς ορατούς. Όχι τα λόγια. Οι πράξεις. Το να ζει κανείς σαν τον Χριστό. Να αγαπά κανείς όπως αγάπησε Αυτός, να βοηθάει τους άλλους όπως βοήθησε Αυτός. Κάτι τέτοιο εμείς οι χριστιανοί πρέπει να το ζητήσουμε ταπεινά απ’ τον Χριστό και να δουλέψουμε ουσιαστικά για την απόκτησή του. Πολλοί άνθρωποι σήμερα, πιστοί ή άπιστοι, φοβούνται πολύ να επιλέξουν και να δεσμευτούν σε κάτι οριστικό. Θέλουν πάντοτε μια «πόρτα εξόδου» και μια ασφαλιστική δικλίδα. Όμως στην πίστη η μόνη στάση είναι αυτή του αποστόλου Πέτρου: «Να, τα αφήσαμε όλα και Σε ακολουθήσαμε» (Ματθ. 19,27). Ό,τι θυσιάζεται σώζεται. Τα θυσιαστήρια της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τεχνικές προτυπώσεις της ουσιαστικής σχέσης των ανθρώπων με τον Θεό. Αφού Τον αγαπάω (και στο μέτρο που Τον αγαπάω) θυσιάζω: θυμίαμα ... προσφορές ... ολοκαυτώματα! Διαβάθμιση που φανερώνει το βάθος της σχέσης. Δεν είναι το σπουδαιότερο βεβαίως το να φαίνεται εξωτερικά η χριστιανική ταυτότητα, γιατί όταν ο χριστιανός βιώνει την Επί του Όρους Ομιλία είναι ορατός, και όταν δρα με θυσιαστική αγάπη, γίνεται αιτία γέννησης και άλλων χριστιανών! Όταν διαβάζει κανείς την Επί του Όρους Ομιλία αντιλαμβάνεται ότι αφορά όλους τους ανθρώπους, ότι αγγίζει τις ψυχές όλων... όμως πολλοί απέρχονται περίλυποι! (Λουκ. 18,23).

Σ’ αυτόν τον κόσμο της σύγχυσης και της θολούρας ακόμα κι οι χριστιανοί δεν συνειδητοποιούν ότι τα πάθη τα ανθρώπινα είναι ψυχικές δυνάμεις που έχουν πάρει λάθος κατεύθυνση και σπείρουν σύγχυση και διάσπαση στον άνθρωπο. Κάθε πάθος (ψυχικό ή σωματικό) υπόσχεται ή εξυπονοεί ευχαρίστηση, χαρά, ηδονή, όταν του παραδοθείς... Ο ταλαίπωρος άνθρωπος το κάνει ... Η εκτονωτική ανακούφιση φαντάζει στα μάτια του ευχαρίστηση και χαρά, ενώ δεν «φαίνεται» η εξάρτηση που σιγά σιγά δημιουργείται με την οργανική μνήμη στα σωματικά και με την διανοητική εξάρτηση στα ψυχικά. [Πλέον έχουμε κοινότητες απεξάρτησης από το αλκοόλ, από τα ναρκωτικά αλλά και ... κέντρα απεξάρτησης από την ηλεκτρονική ηρωίνη]. Έτσι γίνεται τελικά έρμαιο των παθών του ο άνθρωπος, υπόδουλος σε πολλά αφεντικά. «Όσα πάθη, τοσούτοι και δεσπόται». Όσα πάθη τόσοι κι οι αφεντάδες, έλεγαν οι αρχαίοι. Μετά από λίγο αρχίζουν ... να μαλώνουν οι αφεντάδες για το «ποιός έχει» (!!) προτεραιότητα και το ταλαίπωρο θύμα γίνεται κομμάτια ανάμεσα σε αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες επιθυμίες.

Η ψυχαναλύτρια Alice Miller έχει γράψει: Η μάχη να αποδεχτεί η κοινωνία ειδικές μορφές εθισμών, σεξουαλικών και μη σεξουαλικών, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους για να αποφύγει κάποιος να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του ιστορία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η ανάγκη τους για προστασία, φροντίδα και τρυφερότητα, καθώς και η ακάλυπτη λαχτάρα τους για αγάπη, σεξουαλικοποιήθηκαν πολύ νωρίς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περάσει τη ζωή τους με διάφορες σεξουαλικές καθηλώσεις, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν την προσωπική τους ιστορία. Συμμετέχουν σε διάφορες ομάδες, αποδέχονται άκριτα θεωρίες που επιβεβαιώνουν τις καθηλώσεις τους και προσποιούνται ότι μοιράζονται με άλλους «επιστημονικές» γνώσεις, ενώ ασυνείδητα μεταμφιέζουν τη δική τους απωθημένη ιστορία. (Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας, σ. 153-4).

Γ. Γι’ αυτό η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μας, δηλαδή Αυτός στον οποίον αν παραδοθούμε να ζήσουμε εμπιστευόμενοι τον τρόπο που προτείνει (το θέλημα του Θεού), τότε Αυτός θα μας θεραπεύσει κάνοντάς μας σώους, ολόκληρους δηλαδή, συναρμόζοντας τις διασπασμένες της ψυχής μας δυνάμεις. Εδώ κρύβεται όμως και το μυστικό. Πρέπει όντως να παραδοθούμε. Όχι να αποχτήσουμε συμπεριφορικές συνήθειες αξιοπρεπείς και κοινωνικά αποδεκτές! Όχι να μην ενοχλούμε τα κοινωνικά standards! Όχι να τηρούμε μια ανόητη καθηκοντολογική ευπρέπεια, μαϊμουδίζοντας!

Η υπακοή στον Χριστό δεν είναι να μάθουμε χρηστοήθεια αλλά να ζήσουμε το ήθος του Χριστού. Η ηθική του Χριστού δεν είναι ... «μπορείτε» ... «δεν μπορείτε» ... «πρέπει» ... «δεν πρέπει». Η ηθική των χριστιανών είναι συνέπεια της συνάντησης με τον Χριστό. Είναι συνέπεια της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό Του. Είναι έκφραση και σάρκωση ενός ήθους που γεννιέται απ’ την συνάντηση αυτή με τον Χριστό και όχι συμπεριφορικό τρυκ με ευσεβές περιεχόμενο!

Η ομοφυλοφιλία είναι ένα δυναστικό πάθος στην αλυσίδα και την κατηγορία του πατερικού προσδιορισμού ... «η αλογία των παθών»! Επειδή εμπερικλείει ψυχοσωματικές εκφράσεις και ασυνείδητες διεργασίες προελεύσεως είναι από τα πλέον δυσδιάκριτα και συγκεχυμένα. Κάποια άλλα πάθη έχουν μια ωμή διαφάνεια προέλευσης και ικανοποίησης και αυτό τα κάνει συγκεκριμένα. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να είναι α) μόνο εκκρεμότητα ψυχικής εξάρτησης, β) μπορεί να είναι ένας material ηδονισμός, γ) μπορεί να είναι μια «ποιοτική» επιλογή προσώπων αλλά και δ) κυνισμός ωμής αυτοαπέχθειας που γίνεται δημόσιος κίνδυνος με τη διασπορά του AIDS. Είναι πολυσύνθετο πάθος που, τώρα στην εποχή της δυναστείας του γονιδιώματος, σηκώνει θρασύ κεφάλι για να μας πει ότι δεν φταίει σε τίποτε! Η από γονιδιακή προδιάθεση ασθένεια, άραγε δεν είναι ασθένεια; Ναι, λένε αλλά δεν φταίμε ... ΙΣΩΣ ... ΟΜΩΣ μένει η ανάγκη θεραπείας!!

Υπάρχει σαφώς και το ποσοστό των ανθρώπων που ισχυρίζονται, και για κάποιους ισχύει, ότι γεννήθηκαν με την αίσθηση και το βίωμα ότι είναι διαφορετικοί και αντίθετοι από τα φαινόμενα. Πολλά πράγματα στον τωρινό κόσμο δεν είναι στην υγιά τους εκδοχή. Ούτε «Έτσι όπως βγήκαν από τα χέρια του Θεού»! Η φθορά η αρρώστια και η στρέβλωση μπήκαν στην ανθρώπινη ζωή. Ζούμε όλοι σ’ ένα κόσμο ελλείψεων και αναπηριών. Αυτό θέλει να επισημάνει και ο Χριστός με τα θαύματα θεραπείας που επετέλεσε. Δεν είναι τα θαύματά Του ενέργειες εντυπωσιασμού, είναι αχνή φανέρωση αυτού που θα έλθει και το οποίο είναι η ελπιζομένη υπόσχεση. «Ιδού καινά ποιώ τα πάντα».

Όμως εμείς ζούμε σε μια εποχή ψευδούς τελειότητος σε όλα τα επίπεδα. Θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο έκφραση των εγωιστικών επιθυμιών μας. Φανέρωση των επιλογών μας. Κόσμο ψευδούς τελειότητος που αποφεύγει να «βλέπει» την οδυνηρή πραγματικότητα. «Άτομα με ειδικές ανάγκες», λέμε στρογγυλεύοντας την πραγματικότητα. «Προδιαγράφουμε» το ύψος και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που γεννιούνται (Αμερική). Φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν κάποιος βέβαια γεννήθηκε με μια έλλειψη, καθόλου δεν φταίει όμως και δεν του επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει την έλλειψη για ... «ζητιανιά»!

Το επίπεδο αναπηρίας (ψυχικής ή σωματικής) δεν είναι απαξίωση των ανθρώπων, είναι ... «κενό» που χρειάζεται να ολοκληρωθεί. Οι άνθρωποι με τέτοια θέματα δεν πρέπει να είναι αντικείμενο εμπαικτικής απόρριψης αλλά υπόθεση ουσιαστικής έκφρασης αγάπης. Όλοι έχουμε αναπηρίες ... ποικιλόχρωμες, δεν χρειάζονται ούτε διαφήμιση ούτε διαπόμπευση αλλά ανάληψη σταυρικής διαδρομής για ανάθεσή τους στα πόδια του Χριστού προς θεραπείαν. Τα πράγματα μπερδεύονται όταν αντί  αυτού (να τις φέρνουμε στον Χριστό) η υπόθεση ιδεολογικοποιείται και ξεκινάει μια διαδρομή, έξωθεν και από αδιαφανή κίνητρα, επιβολής νοσηρών ιδεών που θέλουν να «επιβληθούν» και στην πραγματικότητα και να αναιρέσουν τα αυτονόητα κάνοντας την πραγματικότητα έκθετη σε αυθαίρετες αξιολογήσεις προκαταλήψεων. Αντί πατέρας και μητέρα, γονέας α’ και γονέας β’. Ιδεολογικός προσδιορισμός του ποιό είναι φύλο και άλλα χειρότερα.

Στους προηγούμενους αιώνες ο ντετερμινισμός ήταν το άλλοθι μιας αναγκαστικής πορείας «επιβαλλόμενης» άνωθεν (απ’ τον Θεό). Σήμερα η γονιδιακή τροχιοδρόμηση είναι το άλλοθι μιας αναγκαστικής πορείας ... «επιβαλλόμενης» κάτωθεν (απ’ την βιολογία). Αν ψάχνει κανείς για απόσειση ευθυνών ... κάτι ή κάποιον θα βρει! Τους γονείς, τον Θεό, τις συνθήκες, τα γονίδια! Μια τέτοια νοοτροπία όμως δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ωριμάσει. Η παρατήρηση ότι «Ενηλικιωνόμαστε την ημέρα που συγχωρούμε τους γονείς μας» είναι απολύτως αληθής. Αν μας επιβαρύνουν γονιδιακά ... φορτώματα δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με την θεωρία του Oscar Wilde: «Aν σου έλθει πειρασμός ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι η παράδοση»! Μια τέτοια λογική και τακτική κάνει τον άνθρωπο σκυλάκι οποιασδήποτε καταστάσεως και δουλάριο του όποιου πάθους. Σήμερα όμως ταύτισε ο σύγχρονος άνθρωπος τον εαυτό του με τις επιθυμίες του («Oι επιθυμίες σας δεν μπορούν να περιμένουν» ακούει στις τηλεοπτικές διαφημίσεις) και περιπλέκει την ζωή του με χίλια μύρια πάθη, εξ αιτίας του ότι δεν υπάρχει ... κυβερνήτης λογισμός εντός του, ο οποίος να αποσαφηνίζει ... τι κρατάει και τι πετάει από όσα επιθυμεί ή του συμβαίνουν.

Δ. Οι αρχαίοι είχαν ταξινομήσει τις λειτουργίες της ανθρώπινης ψυχής στο τριμερές: Διάνοια - Επιθυμία - Συναισθήματα. Ήξεραν ότι αρτιότητα ανθρώπινη είναι να ... συλλειτουργούν αυτά τα «μόρια» της ψυχής, ενώ η διάσπασή τους δημιουργεί τρικυμία εν κρανίω και υπαρξιακή σύγχυση. Ήξεραν ότι πρέπει να υπάρχει κυβερνήτης λογισμός στην ψυχή, που «καθορίζει» τα προτεινόμενα απ’ την επιθυμία και τα συναισθήματα. Αλλά και η επιθυμία και τα συναισθήματα να «ελέγχουν» την διάνοια στο να μη γίνει απάνθρωπη. Σε αυτό το ανθρωπολογικό βάθρο οι Πατέρες της Εκκλησίας προσάρμοσαν τον λόγο και το θέλημα (τον νουν όπως πολλές φορές λένε του Χριστού) του Θεού, ως κατευθυντήρια πυξίδα πορείας. Κάθε τι προτεινόμενο, από όποιο μέρος της ψυχής «ελέγχεται» για το αν θα γίνει αποδεκτό ή θα απορριφθεί, με κριτήριο το θέλημα του Θεού.

Η διαδρομή των παθών ψυχικών ή σωματικών περιγράφεται από τους πατέρες με τις φάσεις: προσβολή [δηλ. πρόταση], συνδυασμός [δηλ. «συζήτηση» με τα προτεινόμενα], συγκατάθεσις [συμφωνία με την πρόταση], αιχμαλωσία [... αυτό που λέει η λέξη], πάθος [υποδούλωση και «αναγκαστική» υποτέλεια στις εντολές (μέχρι να μας ελευθερώσει ο Χριστός, αν Του παραδοθούμε) στις εντολές του πάθους].

Ε. Ατυχώς όλη αυτή η ψυχική διεργασία των παθών αγνοείται ακόμα κι απ’ τους χριστιανούς, γιατί, πρέπει να το ομολογήσουμε: «Από κάποιες ρωγμές, ο καπνός του Σατανά, έχει εισχωρήσει στο λαό του Θεού»! Η σχέση με τον Θεό έχει γίνει «συναλλαγή ασφαλιστική» ή ωφελιμιστική ανακούφιση. Χάθηκε η υγιής διαδρομή «Δια την αλήθειαν εστί η αρετή και ουχί δια την αρετήν η αλήθεια». Δηλαδή ότι ο τρόπος ζωής μας φανερώνει αν αληθεύει η ζωή μας, και ότι οι αρετές δεν είναι αυτοσκοπός.

Έρχεται λοιπόν τώρα το θέμα της ομοφυλοφιλίας και δημιουργείται σύγχυση ακόμα μεγαλύτερη. Αρχίζουν «θεολογίες» τραγικές που είτε δαιμονοποιούν κάθε εξαρτημένο από τέτοια πάθη ή απατούν αυτά τα πρόσωπα με διδασκαλίες «για την καλοσύνη του Θεού που κατανοεί τα πάντα» (λες και τίθεται εν αμφιβόλω)...! Για να δικαιώνεται «ο άθεος» D. Hume που έλεγε: «Τα λάθη στην θεολογία είναι επικίνδυνα, ενώ εκείνα στη φιλοσοφία απλώς γελοία».

Επιτέλους πρέπει να το φωνάξουμε. Η αμαρτία η συγκεκριμένη, όπως και κάθε αμαρτία, δεν είναι άρνηση και προσβολή της αξιοπρέπειας του Θεού!! Ο Χριστός δεν είναι εισαγγελικός έκδικος κάποιου νόμου ο οποίος νόμος τον υπερβαίνει και Αυτόν, στην λογική της ... «ανάγκας» των αρχαίων στην οποία και οι «θεοί πείθονται»!! Η αμαρτία είναι υπαρξιακή φθορά που καταστρέφει τον άνθρωπο και του στερεί την δυνατότητα να βλέπει το θέλημα του Θεού ως θεραπεία του (των ανθρώπων). Τίποτε ανθρώπινο στην παρούσα του μορφή, και το πιο καλό και ευγενές δεν έχει σχέση με τον Θεό! Τίποτε ανθρώπινο, ακόμα και το πιο ποταπό και κτηνώδες δεν θα γίνει τελικά εμπόδιο στην σχέση με τον Θεό αν θυσιαστεί και αφεθεί στην θεραπεία των «χεριών» Του. Η λαγνεία είναι ένα φτωχό αδύναμο κλαψιάρικο πράγμα, μπροστά στον πλούτο που θα αναδυθεί όταν η λαγνεία πεθάνει (C.S. Lewis).

Όταν υπάρχει άγνοια για όλα αυτά τότε ο άνθρωπος πορεύεται στο σκοτάδι και πολεμάει ατελέσφορα. Αντί να αγωνιστεί να παραδώσει στον Χριστό την λαγνεία του ώστε Αυτός να την μεταμορφώσει, την καθιερώνει ως κριτήριο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι «Πέρα από κάθε τόπο και χρόνο, θα του δοθεί εξουσία που προέρχεται από τον κατεξοχήν Τόπο. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονταν την θέλησή του, θα γίνουν υπάκουη φωτιά στο αίμα του και παραδείσιος κεραυνός στη φωνή του» (C. S. Lewis). Δεν ψάχνει για ελευθερία αλλά για καταξίωση. Υποσυνείδητα βλέπει το κενό αλλά δεν ξέρει, πώς θα καλυφθεί... Σαν τον τσαγκάρη της γαλέρας του Κολόμβου δεν βλέπει τον νέο κόσμο στον οποίον κατευθύνεται κάθε άνθρωπος, αλλά αγωνιά αν θα προλάβει να γίνει τσαγκάρης στο χωριό του ... (Ντ. Χάμαρσκελντ).

Ατυχώς για τους περισσότερους οι απορίες όλες εξαντλούνται στο αν μπορούν δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου «να αγαπιούνται», θεωρώντας δεδομένο ότι αυτό είναι αρκετό «για να γίνουν γονείς» (με υιοθεσία φυσικά) ... Θέλει να αγνοεί ο σύγχρονος άνθρωπος ότι και αν όντως ισχύει η υποτιθέμενη «αγαπητική προϋπόθεση» (δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τίποτε), ΟΜΩΣ κάθε τέτοια αξίωση είναι απλώς ψυχολογική. Θέλει να αγνοεί ότι είναι χαοτική η απόσταση ανάμεσα σ’ ένα ρόλο και σε μια λειτουργία. Η ζωή δεν είναι θεατρική παράσταση ώστε να ανατίθενται ρόλοι! Δεν «παίζουμε» κάτι, είμαστε ή δεν είμαστε κάτι. Προηγείται η λειτουργία και ακολουθεί ο ρόλος ως ευθύνη και δραστηριοποίηση και συλλειτουργούν. «Πατέρας» και «Μητέρα» είναι ανθρώπινες λειτουργίες. Είναι ανθρωπολογικό πλαίσιο και όχι απλώς αρμοδιότητα. Η ζωή είναι μυστήριο και αλυσίδα με κρίκους καθένας απ’ τους οποίους έχει προϋπόθεση τον προηγούμενο και είναι αιτία του επομένου. «Κανένας δεν είναι νησί» (Th. Merton).

Για τους χριστιανούς, το κεφάλαιο 19 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (*), προσδιορίζει σαφώς το θέλημα του Θεού όσον αφορά τον γάμο, το διαζύγιο, τα παιδιά και την τελική κατάληξη των ανθρώπων στη Βασιλεία των Ουρανών. Οι χριστιανοί μ’ αυτό το φως και με αυτά κυβερνήτη λογισμό αξιολογούν όχι μόνον ό,τι συμβαίνει γύρω τους αλλά και ό,τι συμβαίνει στους ίδιους. Αν δεν το κατορθώνουν σωστά πάντα, τότε ζητούν την κατανόηση της αδυναμίας τους από τον Χριστό και αρχίζουν και πάλι, πλέον και με την πείρα του λάθους, να προσπαθούν, ζητώντας δύναμη από τον Χριστό για να το φτάσουν. Αν κάτι δεν το φτάνω πρέπει να ξαναπροσπαθήσω, όχι να αρχίζω να το συκοφαντώ.

ΣΤ. Για τους χριστιανούς κριτήριο και οδηγός είναι το θέλημα του Θεού που αγωνίζονται να αγαπήσουν και να υλοποιήσουν. Δεν βρίζουν όποιον σκέφτεται και ζει διαφορετικά. Δεν επιθυμούν να επιβάλουν σε κανένα τίποτε. Οι χριστιανοί ξέρουν από πείρα ότι η αμαρτία είναι επικαθήμενη «σκουριά» στην ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν απορρίπτουν λοιπόν κανένα άνθρωπο, γιατί ξέρουν ότι κάτω και από το πιο ειδεχθές προσωπείο (εξ αιτίας των παθών) υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος ταύτισε τον εαυτό Του με κάθε άνθρωπο. Αγαπούν τον άνθρωπο και απορρίπτουν μόνο την αμαρτία του, όπως και την δική τους.

Από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο έμαθαν και

Ξέρουν να ασφαλίζουν προαιρετικά τον εαυτό τους ώστε ο διάβολος να μη μπορεί να τους πιάσει σε κάτι!

Ξέρουν ότι κάθε εμπαθής άνθρωπος βρίσκεται υπό την εξουσία του πονηρού.

Ξέρουν να περιφρουρούν τον εαυτό τους από λανθασμένες περί Θεού αντιλήψεις.

Ξέρουν να γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, και εξ Αυτού και κατ’ επέκτασιν και τον εαυτό τους.

Μένει για όλα αυτά να ελέγξουμε τους εαυτούς μας ... αν όντως όλα αυτά τα «ξέρουμε» καλά.­_

(*) Μτθ. ιθ’: 1 Μόλις ο Ιησούς τελείωσε την διδασκαλία του αυτή, ανεχώρησε από την Γαλιλαία. Πήγε στα όρια της Ιουδαίας πέραν του ποταμού Ιορδάνη. 2 Και εκεί άρχισαν να συρρέουν κοντά του πλήθη πολ­λά. Και θεράπευσε και εκεί τους άρρωστους.

3 Τότε τον πλησίασαν μερικοί Φαρισαίοι με σκο­πό να τον φέρουν σε δύσκολη θέση, και του έθεσαν το ερώτημα:

- Επιτρέπεται να χωρίζει ο άντρας την γυναίκα του, για όποιο λόγο θέλει;

4 Τους απάντησε:

- Δεν διαβάσατε στην Γραφή ότι ο Δημιουργός από την αρχή έφτιαξε έναν άντρα και μια γυναίκα; Και ότι είπε: 5 Οφείλει ο άνθρωπος να αφήνει τον πατέρα του και την μητέρα του και να αφοσιώνεται στην γυναίκα του· και ότι και οι δυο αποτελούν «μία σάρκα;». 6 Συνεπώς οι σύζυγοι δεν είναι πια «δύο», αλλά «μία σάρκα». Ό,τι λοιπόν ο Θεός ένωσε με την συζυγία, ο άνθρωπος δεν έχει δι­καίωμα να το χωρίζει.

7 Του είπαν:

- Τότε γιατί στις εντολές του Μωυσή δίνεται η δυνατότητα να χορη­γούμε εγγράφως διαζύγιο και να την χωρίζωμε;

8 Τους απάντησε:

- Ο Μωυσής απλώς επέτρεψε να χωρίζετε τις γυναίκες σας, παίρνοντας υπ’ όψη του την σκληροκαρδία σας και προλαμβάνοντας τα χειρότερα! Μα αυτό δεν είναι η τάξη που έβαλε ο Θεός όταν δημιούργησε τον άνθρωπο. 9 Και σας το τονίζω: ότι όποιος χωρίσει την γυναίκα του για οποιοδήποτε άλλο λόγο έκτος από απιστία της, και παντρευτεί άλλη, διαπράττει μοιχεία. Και εκείνος που θα παντρευτεί χωρισμένη, διαπράττει μοιχεία!

10 Του είπαν οι μαθητές του:

- Αν η σχέση του άνδρα με την γυναίκα του έχει τέτοιες δεσμεύσεις, δεν τον συμφέρει να παντρευτεί!

11 Τους απάντησε:

- Κάτι τέτοιο δεν το αντέχουν όλοι, αλλά μόνο εκείνοι που το έχουν λάβει ως χάρη! 12 Μερικοί είναι ευνούχοι, επειδή γεννήθηκαν έτσι. Άλλοι είναι ευνούχοι, επειδή άνθρωποι τους ευνούχισαν. Και υπάρχουν «ευνούχοι», επειδή μόνοι τους "θεώρησαν" τον εαυτό τους ευνούχο, χάριν της Βασιλείας των Ουρανών. Όποιος μπορεί να "περπατήσει" ένα τέτοιο τρόπο ζωής, ας τον βαδίσει.

13 Τότε του έφεραν παιδιά, να τα ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτά. Και οι μαθητές του τους επέπληξαν! 14 Ο Ιησούς όμως είπε:

- Αφήστε τα παιδιά! Μην τα εμποδίζετε να ‘ρ­θουν κοντά μου! Η Βασιλεία των Ουρανών είναι βασιλεία εκείνων, που είναι σαν κι αυτά.

15 Και αφού τα ευλόγησε, έφυγε από τα μέρη εκείνα.

16 Και να, ήρθε ένας και του είπε:

- Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό πρέπει να κάνω, για να έχω αιώνια ζωή;

17 Του απάντησε:

- Γιατί με ονομάζεις «ἀγαθόν»; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Αλλά αν θέλεις να μετάσχεις στην ζωή, να τηρείς τις εντολές.

18 Τον ρώτησε:

- Ποιες;

Του απάντησε ο Ιησούς:

- Το «μη φονεύσεις· μη μοιχεύσεις· μη κλέψεις· μη ψευδομαρτυρήσεις· 19 τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου· και να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».

20 του λέει ο νεαρός:

- Όλα αυτά τα τηρώ από την εφηβική μου ηλικία. Τι μου λείπει ακόμα;

21 Του απάντησε ο Ιησούς:

- Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό, και ακολούθησέ με.

22 Μα μόλις ο νεαρός άκουσε την πρόταση αυτή, έφυγε λυπημένος, γιατί είχε μεγάλη περιουσία.

23 Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές του:

- Αλήθεια σας λέω: δύσκολα θα μπη πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών. 24 Είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών.

25 Όταν οι μαθητές του τα άκουσαν αυτά, έμειναν κατάπληκτοι, και έλεγαν μεταξύ τους:

- Ποιός λοιπόν μπορεί να σωθεί;

26 Ο Ιησούς τους κοίταξε και τους είπε:

- Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στον Θεό όμως όλα είναι δυνατά.

27 Ενώ έλεγε αυτά πήρε τον λόγο ο Πέτρος και του είπε:

- Να λοιπόν, εμείς τα αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε. Ποια θα είναι η αμοιβή μας;

28 Τους απάντησε ο Ιησούς:

- Αλήθεια σας λέω, σεις που με ακολουθήσατε, όταν θα ξαναγεννηθεί ο κόσμος και θα "καθίσει" ο υιός του ανθρώπου στον θρόνο της δόξης του, θα καθίσετε και σεις σε δώδεκα θρόνους για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. 29 Και καθένας που εγκατέλειψε σπίτια, ή αδελφούς, ή αδελφές, ή μητέρα, ή πατέρα, ή γυναίκα, ή παιδιά, ή χωράφια, για να μη του γίνει εμπόδιο και χωρισθεί από εμένα θα λάβει εκατονταπλάσια, και θα κληρονομήσει αιώνια ζωή. 30 Τότε πολλοί θα γίνουν από πρώτοι τελευταίοι· και από τελευταίοι πρώτοι!