Αν έχεις δύο χιτώνες, να δώσεις τον ένα. Να τον δώσεις σε αυτόν που
έχει ανάγκη.
Μην κάνεις όμως το
ίδιο με τα χρήματα. Αυτά φρόντιζε να τα μαζεύεις. Να αβγατίζουν. Να έχεις το
αύριο σου εξασφαλισμένο.
Το χιτώνα να τον
δώσεις. Με τ’ αδέλφια σου όμως, αν χρειαστεί, μη διστάσεις να σκοτωθείς για τα
κληρονομικά σας. Για χώμα, για μετρητά και για ντουβάρια. Πρέπει το δίκιο σου
να το εξασφαλίσεις. Πρέπει να σιγουρέψεις το μέλλον σου και το μέλλον των
παιδιών σου.
Αν έχεις δύο
χιτώνες, δώσε τον έναν στους φτωχούς. Μη μοιραστείς όμως με κανέναν την μπουκιά
σου, το τραπέζι σου και τη ζεστασιά σου. Αυτά είναι άβατα. Δικά σου μόνον.
Τέτοιοι είμαστε οι
άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνον λόγια.....
Και αν πεις, πως
είναι δύσκολα τα παραπάνω, γι’ αυτό και δεν τα κάνω, μη δώσεις τίποτα το υλικό.
Προσπάθησε τότε να
δώσεις λίγο από τον χρόνο σου. Προσπάθησε να δώσεις συγχώρεση σ’ αυτούς που σε
στενοχωρούν. Προσπάθησε να δώσεις αγάπη. Δύο κουβέντες, μια συγγνώμη. Κάτι. Ας
είναι η προσφορά σου το πάτημα του εγωισμού σου, το θέλω σου χάρη του άλλου.
Όχι όποιου κι όποιου. Του παιδιού σου, του αδελφού σου, της μάνας σου, του
συζύγου σου.
Τι λες; Το κάνεις;
Όχι. Είναι εύκολο να
δώσεις τον ένα χιτώνα. Στα λόγια όλα είναι εύκολα.... Στην πράξη όλοι είναι που
κολλάμε.
Τέτοιοι είμαστε οι
άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνον λόγια.
Και το κακό είναι
ότι δεν νοιώθουμε καμιά ντροπή.....
Ελ. Ελευθεριάδης,
Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου