Περίοδος διακοπών. Η συσσωρευμένη κόπωση ζητά διέξοδο, αλλά και οι
υποσυνείδητες τάσεις φυγής μας σπρώχνουν προς τα εκεί. Αδιαφορούμε για όσα
αφήνουμε πίσω μας και κοιτάζουμε τα πλάνα για να μη μας λείψει τάχα το στοιχείο
της έκπληξης.
Προγραμματίζοντας τα
ταξίδια μας τα θεωρούμε όλα ρόδινα και ελκυστικά. Μηδενίζουμε τους φόβους και
αψηφούμε τις αντιξοότητες.
Πριν από καιρό ένας
άνθρωπος του πνεύματος μιλώντας για κάποιο ταξίδι δήλωσε με αυταρέσκεια, αλλά,
και αφέλεια: “ Ο πολιτικός ξέρει να οδηγεί το αυτοκίνητο, αλλά ο διανοούμενος
ξέρει που είναι ωραία να πας βόλτα. Άμα δεν συνεργασθούν, κανείς τους δεν θα
περάσει καλά!”.
Έχει δίκιο; Μας καλύπτουν
αυτά; Αρκούν;
Νομίζουμε πως όχι. Η
έξυπνη αυτή ατάκα δεν λέει ούτε τη μισή αλήθεια. Στενεύει πολύ τους ορίζοντες
του περιεχομένου των λέξεων “ ωραία” και “καλά”. Δεν ενδιαφέρεται ούτε για
προβλέψεις, για ασφάλεια, για κόστος, για συνέπειες και αποτελέσματα, ούτε καν
για τον έλεγχο της όλης πορείας.
Όσο και να
εξωραΐζουμε τα πράγματα, υπάρχουν και άλλες παράμετροι που πρέπει να λάβουμε
υπόψη μας. Μιλάμε για τον πιο καθοριστικό παράγοντα της ζωής. Και της ενθάδε και της εκείθεν, της
άλλης, της Μεγάλης, δηλαδή τον Θεό και τη βοήθειά Του.
Στο Γεροντικό
αναφέρεται μια αληθινή ιστορία: “Κάποτε ο άγιος Αμμωνάς πήγε να συναντήσει τον
άγιο Αντώνιο στην έρημο. Έχασε όμως τον δρόμο και περιπλανήθηκε μέσα στους
αμμόλοφους. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή προσευχήθηκε θερμά στο Θεό και είπε:
“Κύριε και Θεέ μου, μην επιτρέψεις να χαθεί το πλάσμα σου εδώ στην ερημιά”.
Αμέσως τότε εμφανίστηκε από πάνω του ένα ανθρώπινο χέρι, σαν να κρεμόταν από
τον ουρανό και του έδειχνε το δρόμο, μέχρις ότου ήρθε έξω από το σπήλαιο του Μ.
Αντωνίου”.
Πρόκειται για μια
αληθινή ιστορία. Αν βρεθούμε κι εμείς στις “ερημιές” της ζωής, ας θυμηθούμε τα
κιάλια και την πυξίδα της Πίστεως. Το περιστατικό αυτό και η προσευχή του αγίου
Αμμωνά θα μας βοηθήσει κι εμάς ο Θεός.
Τότε γίνεται
απολαυστικό και αποδοτικό το ταξίδι. Γιατί δεν υπάρχει πιο αποδοτικό ταξίδι από
το ταξίδι μέσα στην Πίστη. Ένα ταξίδι με πολλά απρόσμενα, αλλά με το στοργικό
χέρι του Θεού από πάνω μας.
Ο ταξιδιώτης αυτός
δεν πάει για να δουν τα μάτια του, αλλά ταξιδεύει πάντοτε με το βλέμμα της
ψυχής του προς τα άνω. Για να ανοίξουν τα μάτια του στο όραμα του Θεού. Και
αυτό έχει μια γοητεία, αφού η πόλη του Θεού έχει πολλά παράθυρα και κάθε φορά
σου δείχνει από διαφορετικό παράθυρο τη θέα του κόσμου, αλλά και την
λεπτομέρεια του εαυτού σου.
Και το σπουδαιότερο,
μπορεί να ξεκινάς αυτό το ταξίδι είτε από περιέργεια, είτε από φυγή, είτε από
ανάγκη, όμως το συνεχίζεις από αγάπη και πάθος για αγάπη, κατά Χριστόν αγάπη.
Ή, ΄μάλλον, από βαθύ πόθο της όλης ύπαρξής
σου.
Αρχιμ. Γρηγορίου ΛΙΧΑ,
“Χάσματα και περάσματα”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου