Σήκω, Μαριόλα μ', απ’ τη γη κι
από το μαύρο χώμα,
Μαριώ - Μαριόλα μου.
Κι από το μαύρο χώμα, ψυχή,
καρδούλα μου.
Με τι χεράκια η μαύρη να σ'κωθώ,
χεράκια ν’ ακουμπήσω,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
Χεράκια ν’ ακουμπήσω, ψυχή,
καρδούλα μου.
Κάμε τα νύχια σου τσαπιά, τις
απαλάμες φτυάρια,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις απαλάμες φτυάρια, ψυχή,
καρδούλα μου.
Ρίξε το χώμα από μεριά, τις
πέτρες `πο την άλλη,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
τις πέτρες `πο την άλλη, ψυχή,
καρδούλα μου.
Κι έβγα, Μαριόλα μ', να σε ιδώ,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι άπλωσε το χεράκι σου και πιάσε
το δικό μου.
Το μνήμα μ’ εχορτάριασε κι έλα να
βοτανίσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
κι έλα να βοτανίσεις, ψυχή,
καρδούλα μου.
Να χύσεις μαύρα δάκρυα, ίσως και
μ’ αναστήσεις,
Μαριώ - Μαριόλα μου,
ίσως και μ’ αναστήσεις, ψυχή,
καρδούλα μου..
Εμφάνιση λιγότερων
1 σχόλιο:
απιθανο!!!
Δημοσίευση σχολίου