Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τραύμα
για την ευαίσθητη παιδική ψυχή από εκείνο που δημιουργούν οι διαπληκτισμοί των
γονέων μπροστά στο παιδί τους. Είναι ένα τραύμα που αφήνει ίχνη για όλη του τη
ζωή και επηρεάζει φοβερά τον συναισθηματικό του κόσμο. Οι γονείς που είναι
απρόσεκτοι στο σημείο αυτό εγκληματούν κατά του παιδιού τους και ανοίγουν με τα
ίδια τους τα χέρια, το μεγάλο το λόγο, ότι αυτό δικαιολογείται και η ανησυχία
μας για τα παιδιά μας, όταν τα πιάνουμε να μη πιστεύουν ή να αμφιβάλλουν για
θέματα πίστεως.
Το φαινόμενο αυτό οφείλεται κατά κανόνα, στην ηλικία. Και
λέμε έτσι, γιατί υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Δεν αμφιβάλλουν όλοι έφηβοι
για το Θεό. Συχνά ορισμένα παιδιά πιστεύουν σε ό, τι διδάχτηκαν και δεν
παρουσιάζουν πρόβλημα στο σημείο αυτό. Άλλα όμως δεν θέλουν να παραδεχτούν την
αλήθεια, προτού την αναλύσουν προσεκτικά τα ίδια.
Μερικά απ’ τα παιδιά αργότερα γίνονται καλοί χριστιανοί. Μόλις περάσει η
περίοδος της κρίσεως, ξαναγυρίζουν στα παληά γνώριμα πιστεύματά τους και
συνεχίζουν κανονικά το δρόμο τους , όπως όταν ήταν παιδιά. Γι’ αυτό χρειάζεται
στις περιπτώσεις αυτές να μη τα χάνει κανείς, και προπάντων να θεωρεί σαν οριστικά χαμένη την υπόθεση της
επανόδου του παιδιού στον καλό του δρόμο. Μερικοί γονείς εδώ δείχνουν μια
νευρικότητα που επιτείνει την κρίση και
οδηγεί σε αποτελέσματα κάθε άλλο παρά σωστά. Η Αγ. Γραφή λέει πως οι γονείς
οφείλουν να διδάσκουν τα παιδιά τους την
αλήθεια της πίστεως, κι’ εκείνα, όταν θα μεγαλώσουν δεν θα την λησμονήσουν αυτή
την αλήθεια. Τούτο σημαίνει πως κατά βάθος ο σπόρος που οι γονείς φυτεύουν μέσα
στις νεαρές καρδιές των παιδιών τους γύρω από θέματα της πίστεως δεν πηγαίνει
χαμένος. Μπορεί να αργήσει να φυτρώσει. Όμως κάποτε θα ριζοβολήσει και θα
αποφέρει καρπούς.
Δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε να πιστεύουν τάχα “εθιμικά”.
Επειδή έτσι τα βρήκαν ή επειδή έτσι μας αρέσει εμάς. Θα πρέπει να θέλουμε η
πίστη των παιδιών μας να είναι βαθειά ριζωμένη μέσα τους, τεκμηριωμένη και
ισχυρή. Τέτοια είναι η πίστη που γεννιέται έπειτα από συστηματική διδασκαλία
που γίνεται από την μικρή ηλικία εκ μέρους των γονέων, ή των ιερέων και
διδασκάλων. Όταν τα παιδιά μας μάθουν ορισμένα πράγματα γύρω από τα θέματα αυτά,
δεν θα τα λησμονήσουν όταν θα μεγαλώσουν, αλλά θα τα αξιοποιήσουν όπως πρέπει.
Στην κρίσιμη τούτη ηλικία τους οι έφηβοι θέλουν στενή
παρακολούθηση και διαλεκτική. Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν
να παραμείνουν πιστά στο Θεό, καλά κάνουν που ανησυχούν για το ότι διαπιστώνουν
στον χαρακτήρα τους μια αλλαγή. Αυτή όμως η ανησυχία, αντί να οδηγήσει στον
πανικό, είναι καλύτερα να οδηγήσει στον διάλογο με το παιδί. Κι αν αυτοί δεν
έχουν τη δύναμη να κάνουν ένα τέτοιο διάλογο, υπάρχει η δυνατότητα να βρουν τον
κατάλληλο άνθρωπο, που θα αναλάβει αυτό το έργο. Οι νέοι όταν συζητούν λύνουν
τα προβλήματά τους. Και επειδή υπάρχουν σήμερα πολλοί που ισχυρίζονται πως
μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα των νέων, πρέπει να βιαστούμε μήπως μας
πάρουν τη θέση αυτοί, οπότε θα είναι για
μας τότε αργά.
Κάποιος ξένος ιεροκήρυκας
έλεγε: “Ανάμεσα στους πιο καλούς χριστιανούς που ξέρω, πολλοί παραδέχτηκαν τον Χριστό στο τέλος της
εφηβείας των”. Με αυτό ήθελε να πει πως οι αμφισβητήσεις και αμφιβολίες της νεότητας,
πολλές φορές είναι σημείο ενός δυναμικού χαραχτήρα, μιας γόνιμης ανησυχίας, ενός ερευνητικού
πνεύματος. Και όταν έτσι έχουν τα πράγματα αυτός ο άνθρωπος αργά ή γρήγορα θα βρει τον Θεό που διδάχθηκε από το σπίτι
του.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Αρχιεπ. Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου