Των “Χαιρετισμών το μέγα κλέος” Χαράς αιτίας χαρίτωσον....

Κάθε Παρασκευή, τώρα την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εκεί κατά το απόβραδο, ανοίγουν οι εκκλησιές και υποδέχονται τους όσους πιστούς νοιώθουν την ανάγκη να μεταγγίσουν μέσα τους λίγα ψήγματα χαράς, αγαλλιάσεως και αφάτου συγκινήσεως. Είναι, βλέπεις, η άχραντη η ώρα, που θα ψαλλούν οι Χαιρετισμοί στη Χάρη της, αυτά τα αθάνατα κι αρυτίδωτα ιερά ποιήματα, που ο πυρήνας τους διασώζει όλη την ευσέβεια και την αταλάντευτη πίστη ενός λαού. Του ευγενούς και ταπεινού λαού της χάριτος του Κυρίου Ιησού. Έτσι, μέσα στο μυρωμένο απόβραδο, που απλώνει αδίστακτα η άνοιξη, καθώς ανοίγεται πια γύρω μας, αφήνονται μέσα στις εκκλησιές πια οι ύμνοι προς την Παναγιά μας, μαζί με εκείνα τα ατελείωτα “Χαίρε”. Τα “Χαίρε΄, που μεταμορφώνουν τα μωβ της Σαρακοστής σε αναστάσιμη χαρά, σε αισιοδοξία, που είναι αναμφίβολα  φίλεμα ουράνιο. Κι ακούγονται τα “ Χαίρε”, που ευωδιάζουν από τα φρεσκοκομμένα ανοιξιάτικα άνθη και το θυμίαμα το εύοσμον και ποτίζουν μέχρι τα έσχατα κύτταρα το είναι μας.

          Αλήθεια, πόση αγαλλίαση δε φέρουν οι στιγμές αυτές, καθώς το Σαρακοστιανό απόβραδο της Παρασκευής γίνεται το σύνορο εκείνο, που μας περνάει στην άλλη μεριά, εκείνη της Αναστάσεως, αφού Εκείνη, “η κόσμω τεκούσα σωτηρίαν”, μας ανοίγει τη θύρα του Σαββατοκύριακου, όπου “καταπαύει”, για λίγο η πορεία μας, αναπαυόμαστε κι ύστερα συνεχίζουμε πάλι το ταξίδι μας προς το Πάσχα. Έτσι, παραμερίζουμε για λίγο το μισοσκόταδο των προηγουμένων ημερών, των ντυμένων με τα πένθιμα τα χρώματα της Σαρακοστής κι αφήνουμε το Σταυροαναστάσιμο φως, που ακτινοβολούν οι Θ. Λειτουργίες του κάθε Σαββατοκύριακου, να καταυγάσει λίγο το είναι μας. Μέχρι να έλθει το απόβραδο της Κυριακής, όπου με τον Κατανυκτικό Εσπερινό  θα μας φέρει και πάλι στο “στάδιον των αρετών”, για να συνεχίσουμε....

          Έτσι η αμείωτη χαρά της κάθε Παρασκευής με την Ακολουθία των Χαιρετισμών, μας συμμαζεύει γύρω από την Παρουσία της, που την ικετεύουμε να γίνει ¨”κλίμαξ γήθεν πάντας ανυψώσασα χάριτι”, αλλά και η γέφυρα, ώστε να μας μεταφέρει “εκ του θανάτου πάντας , προς ζωήν....” Τι άλλο, δηλαδή;

          π. Κ. Καλλιανός