Απέναντι στο ηθικό χάος

 

Στο ερώτημα, τι μπορεί να αντιταχθεί απέναντι στο ηθικό χάος της εποχής μας, η απάντηση είναι μία: το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο. Το πρόσωπο που ενεργεί ως ζύμη και ζυμώνει το ευρύτερο φύραμα. Και είναι αδύνατο ένα αληθινό πρόσωπο  να μη ενεργήσει ως ζύμη στο περιβάλλον του. Όταν το πρόσωπο και το φύραμα ου θα ζυμωθεί αποπνέει αλήθεια και αρχοντιά, ενεργεί αναπλαστικά μέσα στην κοινωνία. Αν τελικά αλλάξει και πόσο η όλη κατάσταση, είναι άλλο θέμα. Εκείνο πάντως που δεν πρέπει να λησμονείται, είναι ότι οι αλλαγές στις κοινωνίες δεν γίνονται από τις πλειοψηφίες αλλά από τις μειοψηφίες. Αν κατορθωθεί να δημιουργηθεί μια ζωντανή μειοψηφία με αυθεντικό χριστιανικό πνεύμα, τότε δεν μπορεί να μην  υπάρξει αλλαγή στην κοινωνική ζωή. Και μπορεί να συμβεί αυτό, γιατί το πνεύμα του Χριστιανισμού, ακριβέστερα το πνεύμα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προσφέρει στον άνθρωπο αυτό που αγωνιωδώς  αναζητεί στην πλήρη και απόλυτη μορφή του.

Τι χαρακτηρίζει την εποχή μας; Η ανομική κατάσταση ή ακριβέστερα το χάος και η ηδονοθηρία. Ο σύγχρονος άνθρωπος, και ιδιαίτερα ο νέος, θέλει ελευθερία, απόλυτη ελευθερία, γι’ αυτό φθάνει στο χάος και την ασυναρτησία. Ακόμη θέλει ηδονή, απεριόριστη ηδονή, γι’ αυτό οδηγείται στην αχαλίνωτη ηδονοθηρία.

Οι αναζητήσεις αυτές είναι  αθέμιτες; Είναι άσχετες με τον Χριστό και την Εκκλησία; Μια επιπόλαιη απάντηση στο ερώτημα αυτό θα ήταν σαφώς καταφατική: οι αναζητήσεις αυτές είναι χριστιανικά ανεπίτρεπτες και άσχετες με τον Χριστό και την Εκκλησία. Παραταύτα όμως δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε ότι αυτές εκφράζουν τον άνθρωπο. Συνδέονται στενά με τη φύση του. Ποιος δεν θέλει τη ελευθερία; Ποιος δεν επιθυμεί την ηδονή, τη χαρά;

Και αν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, θα δούμε ότι τα πράγματα αυτά, η ελευθερία και η ηδονή, δεν είναι μόνο τα κυριότερα αιτήματα του ανθρώπου, αλλά και οι κυριότερες προσφορές του Χριστού και της Εκκλησίας.

 “Υμείς επ’ ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί”  γράφει ο Απόστολος Παύλος.

  “Ου δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία”΄.

 Και η χαρά είναι η πεμπτουσία του Χριστιανισμού. Είναι το συνώνυμο του Ευαγγελίου, το άγγελμα των Χριστουγέννων, το μήνυμα του αναστάντος Χριστού, ο καρπός του αγίου Πνεύματος.

 Ποια είναι η διαφορά; Ότι ο κόσμος μιλάει για ηδονή και όχι για χαρά; Τη χαρά εννοεί και ο κόσμος με την ηδονή. Η διαφορά, η ακριβέστερα η διαμετρική αντίθεση, έγκειται στο ότι ο κόσμος ζητεί την ηδονή , όπου εκ των πραγμάτων είναι καταδικασμένη να διαψευσθεί. Την αναζητεί στο επίπεδο των σωματικών αισθήσεων, που διέπεται από τον νόμο της φθοράς και του θανάτου. Το ίδιο γίνεται και με την ελευθερία. Γι’ αυτό φυσιολογικά η αναζήτηση της ελευθερίας οδηγεί στο χάος, και η αναζήτηση της ηδονής στην οδύνη και την απογοήτευση.

 Αντίθετα ο Χριστός προσφέρει πνευματική ελευθερία και πνευματική χαρά ή πνευματική ηδονή. Και όποιος γνωρίζει την ηδονή ή τη χαρά αυτή, όχι μόνο δεν παρασύρεται από την υλική ηδονή, την ηδονή των αισθήσεων, αλλά προσέτι είναι  πρόθυμος να υποστεί κόπους και θυσίες, για να διατηρήσει και να καλλιεργήσει την πνευματική χαρά. Δεν κοπιάζει για να λυπάται, ούτε θυσιάζεται για να πονέσει. Για να χαρεί τα κάνει όλα, και χαίρεται με όλα, γιατι τον συνδέουν με την πηγή της χαράς.

          Γ. Μαντζαρίδης