Σχέση πηγών θείας Αποκαλύψεως προς την αυθεντία της Εκκλησίας
Μάθημα 4ο
Όπως έχουμε πει, το περιεχόμενο της θείας Αποκαλύψεως έχει αποθησαυρισθεί
στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση. Για να μπορέσει όμως η θεία αλήθεια να
επιτελέσει τον σωτήριο ρόλο της πρέπει να υπάρχει κάποιο μέσο για να φθάσει
στις ψυχές των ανθρώπων ανόθευτη και καθαρή, όπως βγήκε από το στόμα του
Χριστού και των Αγίων Αποστόλων. Το μέσο
αυτό πρέπει να είναι αυθεντικό και φυσικά δεν είναι οι άνθρωποι “οι πλανώντες
και πλανώμενοι”. Κατά την ορθόδοξη πίστη, προς την οποία συμφωνεί η
Ρκαθολική, το κριτήριο αυτό είναι η
Εκκλησία, στην οποία διαιωνίζεται ιστορικά ο Χριστός και το Πνεύμα του Θεού τη
διακρατεί και την εμψυχώνει, οδηγώντάς την “εις πάσαν την αλήθειαν”.
Η Αγία Γραφή και η
Παράδοση, λαμβανόμενες καθ’ εαυτές, είναι σχήματα έτσι κάπως ασαφή και αόριστα,
ασπόνδυλα, θα λέγαμε, και χωρίς εξωτερικό συνεκτικό δεσμό. Έτσι η μεν ερμηνεία
της Γραφής δεν μπορεί να επιχειρηθεί απ’ ευθείας χωρίς αυθεντική εκκλησιαστική
χειραγώγηση, δεδομένης της ασάφειας που
βλέπουμε να υπάρχει σε ορισμένα σημεία της διδασκαλίας της. Σ’ αυτή την
απροϋπόθετη ερμηνεία οφείλονται οι τόσες παρερμηνείες της και κακοδοξίες όλων των αιρέσεων, οι
οποίες, χωρίς εξαίρεση στηρίζουν τα διδάγματά τους στην Αγία Γραφή. Αλλά η
Παράδοση έχει ανάγκη αυθεντικού κριτηρίου για τη γνησιότητά της, αν λάβουμε
υπόψη ότι όποιες διδασκαλίες και γνώμες των ανθρώπων δεν μπορούν από μόνες τους
να διατηρηθούν αλώβητες στην ανέλιξη του χρόνου και της ιστορίας.
Το αυθεντικό αυτό κριτικό έργο το ασκεί η Εκκλησία είτε δια
των ιεραρχών της στις κατά τόπους Εκκλησίες διδάσκοντας τη σωτήρια αλήθεια,
είτε με το σύνολο των αρχιερέων της σε συνόδους διατυπώνοντας επίσημα τη θεία
αλήθεια, κυρίως σε όσες περιπτώσεις απειλούν αυτήν η κακοδοξία και η πλάνη.
Το έργο αυτό της Εκκλησίας φαίνεται κατεξοχήν στην
αυθεντική διατύπωση του δόγματος του ομοουσίου στη σύνοδο της Νικαίας το 325 μ.
Χ., και των δύο φύσεων του Χριστού σε μια υπόσταση στη σύνοδο της Χαλκηδόνος το
451 μ. Χ. Πρόκειται για δόγματα που υπάρχουν συνεπτυγμένα στην Αγία Γραφή και
την ιερά Παράδοση. Στην οικουμενική σύνοδο η ομοφωνία των ιεραρχών δεν είναι
μαθηματική, αλλ’ ηθική. Όταν ορισμένοι επιφανείς ιεράρχες αποφαίνονται για
κάποιο ζήτημα δογματικό, οι δε λοιποί δεν αντιλέγουν, αυτό, σημαίνει ότι η
διατυπούμενη διδασκαλία είναι αυθεντική και αλάθητη. Η διδασκαλία αυτή
καταχωρίζεται στους όρους των οικουμενικών συνόδων, ενώ η υπόλοιπη, που δεν
κυρώθηκε από συνόδους οικουμενικές, είναι αποθησαυρισμένη στα πολυειδή γραπτά
μνημεία της ιεράς Παραδόσεως.
Κάτω απ’ αυτό το πνεύμα η Εκκλησία νοείται ως μια ευρύτερη παράδοση, στην οποία εμπεριέχονται η Αγία Γραφή και η ιερά Παράδοση με τη στενή της έννοια. Τα δύο αυτά η Εκκλησία περιβάλλει και καθορίζει με την αυθεντία και το κύρος της, προστατεύοντάς τα από κάθε κακόβουλη επιβουλή. Μόνο με την παρουσία της εκκλησιαστικής αυθεντίας διακρατείται ολόκληρο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού, διασφαλίζεται η ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος και πετυχαίνεται η υψηλή αποστολή του χριστιανισμού, ως λυτρωτικής εξ αποκαλύψεως θρησκείας.
Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου