Η άρνηση του θανάτου

 

Η τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου συνίσταται στο ότι εκούσια πλάθει ένα προνόμιο για τον ίδιο τον εαυτό του. Το προνόμιο αυτό είναι η λήθη ή η απόκρυψη  ή η άρνηση του θανάτου ως βασικού γεγονότος της πορείας του. Όσο όμως και να προσπαθεί να λησμονήσει το θάνατο, όσο παράλογος και ξένος κι αν θεωρείται απ’ τον κόσμο μας, ωστόσο παραμένει το μεγαλύτερο και φοβερότερο πρόβλημα του ανθρώπου.

 Ζούμε σ’ ένα  κόσμο, που “η ύπαρξη δεν ταυτίζεται πια με τη ζωή” κατά τον ιερό Αυγουστίνο. Ο άνθρωπος της εποχής μας έχει διαπράξει την “εσχάτη μεταφυσική αυτοκτονία” και έφερε τον εαυτό του έξω από την ύπαρξη.

  Η ψυχή, ανάλογα με την προαίρεσή της, γίνεται ή κερί, σαν φιλόθεη, ή πηλός, σαν φιλόϋλη. Όπως λοιπόν ο πηλός, όταν εκτεθεί στον ήλιο, ξεραίνεται και το κερί μαλακώνει, το ίδιο και η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη  στα εγκόσμια και υλικά, σαν έλθει σε επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται σαν τον Φαραώ και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως, όταν εκτεθεί στις φλογερές  ακτίνες της θεϊκής αγάπης, απαλύνεται αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία του Θεού. Η παραδοχή επομένως του θανάτου δίνει την προϋπόθεση στον άνθρωπο να ζει, και η ύπαρξή του να ταυτίζεται με τη ζωή, που θα συνεχισθεί στην αιωνιότητα.

          Μαγδαληνή Τσολάκη -  Κώστα, Νευρολόγος- Ψυχίατρος, Θεολόγος