Μια μεγάλη αλήθεια για την
κατάκριση βρήκαμε στον “Ευεργετινόν”, όπου ο Αντίοχος του Παντέκτου μας μιλά
για την φοβερή αυτή αμαρτία, που την χαρακτηρίζει ως το χειρότερον από όλα τα
πάθη. Και η αλήθεια αυτή είναι ότι ο κατακρινόμενος, ωφελείται ψυχικώς, αν
υπομείνει αγογγύστως την κατάκριση, ενώ εκείνος που κατακρίνει, δέχεται ο ίδιος
το βάρος της αμαρτίας, του κατακρινόμενου. Ιδού το σχετικό κείμενον του “Ευεργετινού”,
κατά λέξη:
“Η κατάκρισις του πλησίον είναι χειροτέρα από όλα τα πάθη. Όχι μόνον, διότι καθιστά τον κατακρίνοντα ένοχον αυστηροτάτης τιμωρίας, ενώπιον του Θεού, επειδή ούτος μετά θράσους αρπάζει εκ των προτέρων το αξίωμα του Θεού ως δικαστού, το οποίον μόνον Εκείνος έχει και καθίσταται, τρόπον τινά, εις την περίπτωσιν αυτήν αντίθεος, αλλά και διότι, απογυμνούμενος της Σκέπης και της βοηθείας του Θεού, εξ αιτίας της κατακρίσεως, είναι ενδεχόμενον να περιπέσει και ο ίδιος εις σφάλμα, για το οποίον κατακρίνει τον αδελφόν του. Και εκείνος, που κατακρίνεται, εάν δεν γογγύζει κατά του κατακρίνοντος, ωφελείται ψυχικώς, διότι μετριάζεται το βάρος της αμαρτίας εξ αφορμής της περιφρονητικής εις βάρος του κατακρίσεως. Αυτός όμως, που κατακρίνει, αναλαμβάνει επάνω του και το φορτίον της αμαρτίας του κατακρινομένου, όπως ακριβώς δηλούται τούτο σαφέστατα εις την παραβολήν του Τελώνου και του Φαρισαίου”.
“ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου