Για να καταλάβουμε την σχέση της μετάνοιας και εξομολόγησης, θα
πρέπει να ορίσουμε το περιεχόμενο αυτών των δύο εννοιών. Ας ξεκινήσουμε από την λέξη μετάνοια. Μετά-
νοια, σημαίνει μεταβολή γνώμης, αλλαγή αποφάσεως,
αλλαγή του νου, μεταβολή της νοοτροπίας, προσανατολισμού, στροφή στην αντίθετη
κατεύθυνση.
Επομένως, η μετάνοια
είναι το μετάνιωμα για πράγματα που κάποιος πιστός έπραξε, για ενέργειες και
πράξεις που παραβιάζουν το θέλημα του νόμου του Θεού. Κυρίως όμως, μετάνοια
είναι η επίγνωση της προσωπικής ανεπάρκειας, μία επίγνωση που οδηγεί στην
αγαπητική αναζήτηση του άλλου, και δεν ταυτίζεται με μια απλή μεταμέλεια που
έχει να κάνει με τον πληγωμένο εγωισμό.
Αν δεχθούμε ότι ουδείς
αναμάρτητος, η μετάνοια είναι μία συγκεκριμένη κατάσταση, ένας συγκεκριμένος
τρόπος ζωής, κατά τον οποίο ο πιστό βιώνει την μηδαμινότητά και την
ασημαντότητά του, κατά το ψαλμικό « η αμαρτία μου ενώπιόν μου έστι διαπαντός».
Αυτό σημαίνει, ότι όλοι οι άνθρωποι κατά κάποιο τρόπο είμαστε αμαρτωλοί,. Στα
πρόσωπα των πρωτοπλάστων έσφαλε όλη η ανθρωπότητα.
Η εξομολόγηση είναι μια
σύνθετη λέξη, από τη λέξη έξω+ ομολογώ σημαίνει ότι λέγω, ότι φανερώνω προς τα
έξω, δημοσίως κάτι συγκεκριμένο. Σημαίνει να εκφράσω δημοσίως τη μεταμέλειά μου
για συγκεκριμένες ενέργειες που είναι αντίθετες με το θέλημα του Θεού, με το
θέλημα της Αγάπης.
Επομένως μετάνοια και
εξομολόγηση, αν και δεν ταυτίζονται, είναι αλληλένδετες. Η εξομολόγηση
προϋποθέτει την μετάνοια αλλά και η
μετάνοια πάντα οδηγεί στην εξομολόγηση. Η μετάνοια είναι ένας ευρύτερος τρόπος
ζωής, ενώ η εξομολόγηση είναι σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με
συγκεκριμένο τρόπο παραδοχής της παραβίασης του θελήματος του Θεού και
ομολογίας του μετανιώματος στον επίσκοπο ή στον ιερέα εντός της εκκλησιαστικής
κοινότητας.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου