Βρέθηκα πριν καιρό σε μεγάλη πόλη της Μακεδονίας και κινήθηκα με την
αστική συγκοινωνία. Οι περισσότεροι επιβαίνοντες εκείνη την ώρα ήταν 15 χρονα
αγόρια και κορίτσια, που προφανώς μόλις
είχαν σχολάσει από το σχολείο τους. Στην επόμενη στάση επιβιβάστηκε ένας νέος σχετικά ιερέας με την
μικρή κορούλα του. Περίμενα κάποιο από τα παιδιά να σηκωθεί και να προσφέρει την θέση του στον ιερέα. Όχι
μόνο από σεβασμό στο ράσο, αλλά επειδή είχε στην αγκαλιά του το παιδί. Καμία διάθεση
προς εξυπηρέτηση! Όλα, μηδενός εξαιρουμένου, κάθονταν άνετα στα καθίσματά τους,
βουτηγμένα στα κινητά τους τηλέφωνα.
Στην επόμενη στάση επιβιβάστηκε μια ηλικιωμένη. Περίμενα
να συγκινηθεί κάποιο παιδί και να προσφέρει τη θέση του, στην ανήμπορη γερόντισσα.
Μα λάθεψα ακόμη μία φορά! Ουδείς
ταράχθηκε. Κανένα παιδί δεν σκάφτηκε τις αντικειμενικές δυσκολίες που
αντιμετώπιζε ο ιερέας με το παιδί στην αγκαλιά ή την γερόντισσα μα το
μπαστουνάκι, που … λικνίζονταν και οι δύο σε κάθε στροφή του αστικού λεωφορείου.
Και αναρωτήθηκα με
έντονο προβληματισμό. Κανείς δεν δίδαξε σ΄ αυτά τα παιδιά ήθος; Από τότε που
είδαν το φως της ημέρας, συνάντησαν γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, δασκάλους,
καθηγητές. Κανείς δεν τους πρόσφερε σωστή αγωγή και ανατροφή; Τα πάντα ισοπεδώθηκαν.
Χάθηκαν αξίες, ιδεώδη. Εδώ οδηγηθήκαμε από τις μεγάλες αλλαγές και τις
ριζοσπαστικές ιδέες των ψευτοπροοδευτικών μας πολιτικών, που πειραματίστηκαν
στα παιδιά μας. Κι εμείς τα αποδεχθήκαμε όλα αδιαμαρτύρητα! Και ιδού τα
αποτελέσματα! Αυτή είναι η αγωγή και η παιδεία που δώσαμε στα παιδιά μας;
«ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ.610
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου