Ἡ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν Αγίου Νικολάου Βελιμιροβιτς εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη

 

Ἡ σοφία τῆς «ἐν Χριστῷ» διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν βασίζεται στήν ἄποψη ὅτι τά παιδιά πρέπει να παραμείνουν παιδιά καί νά μήν μεταμορφώνονται ἀπό νωρίς σέ γέροντες. Σέ ἀντίθεση μέ τήν «ἐν Χριστῷ» διαπαιδαγώγηση ὑπάρχει ἡ σχολική καί σχολαστική διαπαιδαγώγηση, ἡ ὁποία μέ κάθε δύναμη προσπαθεῖ νά μεταμορφώσει βιαστικά τά παιδιά, σέ γεροντάκια. Ἡ σχολική διαπαιδαγώγηση προσπαθεῖ νά ἐμφυσήσει στά παιδιά τόν τρόπο σκέψης τῶν ἡλικιωμένων. Προσπαθεῖ νὰ γεμίζει μέ ρυτίδες τήν καρδιά τους, νὰ τοὺς ἐμφυσήσει τό γεροντικό σκεπτικό καί τή γεροντική ἀπαισιοδοξία.

 

Ἔτσι ἀντί νὰ γίνουν οἱ γέροντες σάν τα παιδιά, τα παιδιά μεταμορφώνονται σέ γέροντες. Καί ἔτσι, οὔτε οἱ ἴδιοι εἰσέρχονται στο βασίλειο τοῦ Χριστοῦ καί συγχρόνως ἀπομακρύνουν καὶ τὰ παιδιά ἀπό τὸ οὐράνιο βασίλειο. Λόγῳ αὐτῶν ἀκοῦμε παράπονα παντοῦ στήν Εὐρώπη. Ἀκοῦμε ὅτι ἡ νεολαία βρίσκεται σε κατάσταση ἀπελπισίας.

 

Το πρόβλημα εἶναι ὅτι ὅλη ἡ διαπαιδαγώγηση στο σπίτι σήμερα ἐπικεντρώνεται στο τάισμα καί στο ντύσιμο καί στο να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο. Σήμερα, ὅμως, τά σχολεῖα ἔπαψαν νὰ εἶναι τόποι διαπαιδαγώγησης καί κατέληξαν νὰ εἶναι τόποι πνευματικῆς ἀτροφίας τῆς νεολαίας διαμέσου τῆς ὑπερφόρτωσης τοῦ νεανικοῦ πνεύματος μέ ὑπερβολικές καί διαφορετικές γνώσεις. Ἔτσι τά παιδιά διαπαιδαγωγοῦνται ἀπό μόνα τους, ἀφοῦ ἡ οἰκογένεια καί τό σχολεῖο δέν τά βοηθᾶνε σε τίποτε. Ἡ οἰκογένεια μόνον ταΐζει καί ντύνει τό παιδί, ἐνῶ τὸ σχολεῖο τό γεμίζει μέ γνώσεις. Ἡ οἰκογένεια γεμίζει το στομάχι τοῦ παιδιοῦ, ἐνῶ τὸ σχολεῖο τοῦ γεμίζει το κεφάλι. Τήν καρδιά του ὅμως δέν τή γεμίζει κανείς ἐκτός ἀπό τὸ ἴδιο τό παιδί πού προσπαθεῖ νά κάνει κάτι ἀπό μόνο του ἤ τήν γεμίζει ὁ δρόμος.

 

Ολόκληρη ἡ σημερινή διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας βασίζεται στή σκέψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μόνον ἀπό τό ψωμί. Μέ αὐτή τή βάση μεγαλώνουν τρία δηλητηριώδη φυτά: ὁ ἐγωισμός, ἡ λαιμαργία καί ἡ ἀπαισιοδοξία.

 

Ὅταν ἡ διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιού διαχωριστεῖ ἀπό τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, δὲ χάνεται ἡ διδασκαλία τῶν μαθημάτων ἀλλά χάνεται ή σωστη διαπαιδαγώγηση καί κατά συνέπεια χάνονται οἱ σωστοί ἄνθρωποι. Ὅταν ὅμως ή διαπαιδαγώγηση χαθεῖ ἀπό τό σχολείο, τό σχολεῖο ἀρχίζει νά γίνεται ἐπικίνδυνο καί γιά τούς ἀνθρώπους καί γιά τούς λαούς. Επειδή ὁ ἄνθρωπος, ὁ μορφωμένος, πού δέν ἔχει σωστό χαρακτήρα, εἶναι πιό ἐπικίνδυνος τόσο γιά τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό ὅσο καί γιά τοὺς ἄλλους, παρά ὁ ἀμόρφωτος ἄνθρωπος. Ὁ ἀμόρφωτος πού δέν ἔχει χαρακτῆρα εἶναι, λόγῳ τῆς ἀδυναμίας του, λιγότερο ἐπικίνδυνος ἐνῶ ὁ μορφωμένος εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνος, ἐπειδή ἔχει τά «πιστεύω» του.

 Κείμενο Ν.Βοϊνέσκου