ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ
Εν ολίγοις
Καθώς έρχονται τα Χριστούγεννα η
σκέψη μας στρέφεται προς πρόσωπα που σχετίζονται με το κοσμοσωτήριο αυτό
γεγονός. Ένα απ’ αυτά είναι και του αγ. Ιωσήφ. Ας δούμε τι είχε διαδραματισθεί
στην ψυχή του λίγο προ της Γεννήσεως του Θ. Βρέφους.
Ο Ιωσήφ γνώριζε την αγιότητα της
Θεοτόκου, γι’ αυτό το λόγο «ζάλη λογισμών αμφιβόλων» γέμισαν την ψυχή του και
τον κατάλαβε μεγάλη ταραχή, «την άγαμον θεωρών» και ως «κλεψίγαμον υπονοών» την
Θεοτόκον. Ένα σωρό υποψίες βασάνιζαν τη
συνείδησή του. Ο Νόμος επέβαλλε να την καταγγείλει στους αρμοδίους, για να
τιμωρηθεί για λιθοβολισμού.
Η καρδιά του όμως αντιστέκονταν σε
μια τέτοια λύση, αλλά αν δεν την κατήγγελλε, θα γινόταν παραβάτης του Νόμου.
Βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα και προσεύχονταν συνεχώς να τον φωτίσει ο Θεός
να φερθεί σωστά σε μια τέτοια περίπτωση.
Τελικά πήρε την απόφαση. Επειδή ήταν
άνθρωπος του Θεού δεν ήθελε να την εκθέσει. Θα έφευγε αθόρυβα και όλα θα τα
άφηνε στην πρόνοια του Θεού. Βέβαια μια τέτοια λύση έθετε σε κίνδυνο και τον
ίδιο. Εν τούτοις προτίμησε να τιμωρηθεί ίσως και ο ίδιος, αλλά η μνηστεία του
να διαλυθεί χωρίς να γίνει κανένας θόρυβος εις βάρος της μνηστής του. Μόνο
αυτός, αυτή και ο Θεός θα γνώριζαν όσα είχαν συμβεί. Προτίμησε κι αυτός να
γίνει συνένοχος μιας παράβασης του Νόμου, παρά να φανεί σκληρός και ανεπιεικής.
Ο
Ιωσήφ κατεστη η ενσάρκωση της επιείκειας και της καλοσύνης. Γι’ αυτό ο Θεός που
γνώριζε την απλότητα της καρδιάς του, του έδωσε ένα μοναδικό προνόμιο: να έχει
τη φροντίδα του Ιησού και της Θεοτόκου μητέρας Του.
Η επιείκεια αυτή του Ιωσήφ παίρνει
ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αν συγκριθεί με τη διαγωγή που παρουσίαζαν οι
θρησκευτικοί ηγέτες του Ισραήλ. Εκείνος για να μη βλάψει τον άλλο, προτιμά να
παραβεί ακόμη και το Νόμο. Εκείνοι για να επιδειχθούν μπροστά στους άλλους και
να φανούν υπέρμαχοι των πατρικών παραδόσεων, επέβαλλαν πρόσθετες εντολές ακόμη
κι εκεί που ο Νόμος δεν πρόβλεπε καμία απαγόρευση.
Και εφόσον η ανεπιείκεια και αυστηρότητα
υπήρχαν προτού ακόμη κηρυχθεί το ευαγγέλιο ή παρουσιάζεται και σήμερα έξω των
τειχών της Εκκλησίας , το πράγμα είναι πολύ άσχημο. Όταν όμως οι
υπεραυστηρότητες και ακρότητες παρουσιάζονται σήμερα μεταξύ των χριστιανών, και μάλιστα εν ονόματι
του Χριστού, είναι ακόμη χειρότερο. Πρόκειται για παραποίηση και παρέκκλιση από
το γνήσιο χριστιανικό πνεύμα. Σήμερα μάλιστα που είναι γενικό το αίτημα της
φιλανθρωπίας και κατανόησης των σφαλμάτων και των λαθών, η ανεπιείκεια
δημιουργεί σκανδαλισμό σε πολλούς και τους απομακρύνει από την Εκκλησία και τον Θεό.
Και όταν οι υπεραυστηροί τιμητές των
άλλων είναι εξίσου αυστηροί και προς τον εαυτό τους, το πράγμα είναι λάθος μεν,
αλλά σεβαστό. Δυστυχώς όμως παρατηρούμε ότι οι περισσότεροι από τους ζηλωτές
είναι αυστηροί στους άλλους , αλλά χαλαροί και επιεικείς προς τον εαυτό τους.
Όταν όμως κάποια παράβαση θίγει αυτούς τους ίδιους , τότε γίνονται αμείλικτοι.
Καμία δύναμη δεν μπορεί να μετριάσει το ζήλο τους για μια πιο αυστηρή εφαρμογή
του Νόμου και κανένα μέσον δεν είναι αρκετό, για να μαλακώσει τη οργή τους λόγω
κάποιας παράβασης. Τότε μόνο νοιώθουν ικανοποίηση, όταν έχουν λάβει το κεφάλι
των άλλων «επί πίνακι».
Ο Χριστός όμως ήταν φίλος «τελωνών
και αμαρτωλών». Ο αναμάρτητος Χριστός με τους περιφρονημένους και περιθωριακούς αμαρτωλούς! Επομένως αν
θέλουμε ν’ ανήκουμε στο Χριστό και στην Εκκλησία, οφείλουμε να δείχνουμε την
ίδια κατανόηση και συμπάθεια προς όλους. Και ας μη λησμονούμε, ότι με όποιο
μέτρο μετράμε την παραβατικότητα και τη συμπεριφορά των άλλων, με το ίδιο μέτρο
«αντιμετρηθήσεται ημίν». (Μτ.7,2)
π.
γ. στ.
Καλά
Χριστούγεννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου