Χαίροις, Άννα θεόκλητε!

Άγγελος ουρανόθεν, καταπτάς της Παρθένου, 

μηνύει σοι την σύλληψιν Άννα, ήν τεκούσα εξ Ιωακείμ, τ

ην ευκαρπίαν εκφαίνεις της χάριτος· 

διό σου την λαμπρότητα, θαυμάζοντες βοώμεν ούτω·

Χαίρε, δι’ ής η χάρις δωρείται·
χαίρε, δι’ ής η πλάνη σοβείται.
Χαίρε, της εν νόμω λατρείας εκτύπωμα·
χαίρε, της μελλούσης ευκλείας προκήρυγμα.
Χαίρε, ύψος αγαπήσεως του Θεού των οικτιρμών·
χαίρε, βάθος καθαρότητος και παντοίων αρετών.
Χαίρε, ότι εν γήρα την Παρθένον βλαστάνεις·
χαίρε, ότι πλουσίως θείαν χάριν πηγάζεις.
Χαίρε, αυγή μελλούσης λαμπρότητος·
χαίρε, ακτίς της θείας χρηστότητος.
Χαίρε, δι’ ής ατεκνία νεκρούται·
χαίρε, δι’ ής ευφορία δηλούται.

Χαίροις, Άννα θεόκλητε.

Βλέπουσα η Προμήτωρ, εαυτήν εν στειρώσει, 

εβόησε τω πάντων Δεσπότη· λύσον Αδωναΐ Σαβαώθ, 

της ατεκνίας μου τα δεσμά δέομαι· 

και συλλαβούσα τέτοκεν, την τεκούσαν ώ εκβοώμεν·

Αλληλούϊα.