Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν

Είκοσι εννέα  χρόνια από την κοίμηση του

            Στις 13 Δεκεμβρίου 1983 χιλιάδες κόσμου συνάχθηκαν στη Θεολογική Σχολή του Αγ. Βλαδίμηρου στη Ν. Υόρκη, για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό στον Αλέξανδρο  Σμέμαν, που μετά από μία διετή «ευλογημένη» μάχη με την επάρατη ασθένεια κοιμήθηκε εν Κυρίω.

            Γεννήθηκε το 1921 στην Εσθονία. Μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι. Δίδαξε επί έξι χρόνια στον Άγιο Σέργιο και το 1951, διαβάς εις Αμερικήν, αφιέρωσε τον εαυτό του στον ευαγγελισμό αυτής της νέας ηπείρου και της νέας ζωής.

         Κύριο χαρακτηριστικό του έργου του υπήρξε η αίσθηση της νέας πραγματικότητας και η λειτουργική πρόσληψη και μεταμόρφωσή της. Στον επιστημονικό τομέα οι κύριες μελέτες του ήταν λειτουργικές. Αλλά εκτός  επιστήμων  υπήρξε στοχαστής και ταυτόχρονα απόστολος, δηλ. θεολόγος. Είναι ένας από τους εισηγητές της μεγάλης προσφοράς της σύγχρονης ορθόδοξης θεολογίας στο χριστιανικό κόσμο, της λεγόμενης «ευχαριστιακής θεολογίας».

            Το σπουδαίο μελέτημά του «Θεολογία και Ευχαριστία» στο Συμπόσιο «Θεολογία, αλήθεια  και ζωή», μαζί με τα υπόλοιπα κείμενα του τόμου έσπασε στον τόπο μας τον κλοιό ταυτόχρονα του σχολαστικού επιστημονισμού και της στεγνής, συχνά ηθικιστικής, θρησκευτικότητας και άνοιξε το δρόμο για μια ζωντανή θεολογία και πνευματική ζωή. Η προσφορά της Αδελφότητος η «ΖΩΗ»  στη νεώτερη ελληνική θεολογία  με την έκδοση του συμποσίου αυτού υπήρξε μεγάλη. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε το βιβλίο «Για να ζήσει ο κόσμος», το οποίο ο μακαριστός Ζήσιμος Λορεντζάτος χαρακτηρίζει ως την πρώτη ορθόδοξη λειτουργική σύνθεση μετά του Καβάσιλα και του Γκόγλολ.

            Η εργασία του στον Άγιο Βλαδίμηρο περισσότερο από ότιδήποτε άλλο μαρτυρεί για το πνευματικό και θεολογικό περιεχόμενο του ανδρός. Σε στέρεες επιστημονικές βάσεις οι σπουδές στη Θεολογική Ακαδημία, ήταν πάντοτε σαφώς προσανατολισμένες στο σημερινό κόσμο. Μέσα στις πολλές δραστηριότητες-εκδόσεις, διαλέξεις, συνέδρια-καθημερινό έργο του εμψυχωτή και πρύτανη της Σχολής παρέμεινε η δημιουργία νέων λειτουργών του θυσιαστηρίου, ποιμένων, για να φτάσει η αγάπη του Θεού στις πιο απόμερες γωνιές της σημερινής ζωής, για να ξαναβρεί ο κόσμος το κέντρο του.

            Ας είναι η μνήμη του αιωνία. 

Πηγή: Περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ»