ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ,Μτ. 2, 13-23

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

            Εν ολίγοις

            Από την αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου ο αναγνώστης συνειδητοποιεί, ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε μέσα σ’ ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, όπως συνήθως νομίζουμε. Ήδη από την περιγραφή της Γέννησης του Χριστού δείχνει προκαταβολικά την τύχη του Μεσσία. Η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, αλλά και η φυγή και η επιστροφή από την Αίγυπτο μάς προσγειώνουν σε μια σκληρή πραγματικότητα. Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι η «μαγεία» μιας ρομαντικής ιστορίας, αλλά η φανέρωση της αντίφασης στην περιπετειώδη σχέση  του ανθρώπου με τον Θεό. Το θαύμα της ενανθρώπησης του Θεού συναντά την τρομακτική αντίδραση των ανθρώπων. Η εχθρότητα αυτή βρίσκει τον κύριο εκπρόσωπό της στον βασιλιά Ηρώδη του οποίου η θηριωδία είναι γνωστή από τους ιστορικούς της εποχής. Εκεί που ανατέλλει η ελπίδα γρήγορα χάνεται μέσα στην απόγνωση και την τραγωδία. Η αγάπη του Θεού βρίσκεται αντιμέτωπη με την έκρηξη του μίσους του ανθρώπου. Και αυτή η πάλη συνεχίζεται και θα συνεχίζεται αδιάκοπα όσο θα διαρκεί ο κόσμος.

            Όσο όμως κι αν φαίνεται ότι οι σατανικές δυνάμεις κυριαρχούν στην ανθρωπότητα, η επικράτηση τους είναι προσωρινή. Μέσα στη φάτνη αποκαλύπτεται η έσχατη αδυναμία και ταπείνωση. Εν τούτοις η παρουσία Του ταράσσει το καταστημένο και ο Θεός μπαίνει μέσα στην ιστορία με τη μορφή ενός αδύναμου βρέφους. Και από την πρώτη στιγμή της παρουσίας Του βρίσκεται αντιμέτωπος με την ωμή βία και την απειλή.

            Η θηριωδία του Ηρώδη που εκδηλώθηκε με την σφαγή των αθώων νηπίων στη Βηθλεέμ δεν μπορούσε να σταματήσει από την αρχή το έργο του νεογεννηθέντος Μεσσία που βρίσκεται κάτω από την πρόνοια του Θεού.

            Και αυτό φαίνεται, ότι από νήπιο πηγαίνει στην Αίγυπτο και ζει ως ξένος βιώνοντας την εμπειρία της ξενιτιάς. Ο Χριστός βιώνει την ανθρώπινη ζωή που πληγώνεται από το μίσος, τη θηριωδία, τα δάκρυα, την εξορία, το διωγμό, την προσφυγιά. Όλα όμως τα υπομένει για να φωτίσει και αυτές τις μορφές της ζωής, για να τις αγιάσει.

            Η χώρα του Ισραήλ εμφανίζεται αφιλόξενη για τον Ιησού. Όταν γεννάται θέλει να Τον θανατώσει, αλλά και όταν επιστρέφει δεν νοιώθει ασφαλής. Γι’ αυτό και εγκαθίσταται στην κακόφημη Ναζαρέτ. Αυτά όλα φανερώνουν, ότι ο κόσμος υποδέχτηκε  κάτω από δύσκολες συνθήκες τη είσοδο του Θεού μέσα στην ιστορία. Οι άνθρωποι όχι απλώς θέλουν να τον εξοντώσουν, αλλά και να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της παρουσίας Του στον κόσμο.

            Κι όμως ο Θεός προστατεύει το Θ. Βρέφος. Το οδηγεί σε ασφαλές μέρος  και το προειδοποιεί για τους νέους κινδύνους που το απειλούν με την επιστροφή του στην πατρίδα.

            Ο Θεός εμφανίζεται ως κύριος της ιστορίας και την οδηγεί στον τελικό σκοπό της. Αυτό μας διδάσκουν τα όσα συνέβησαν στα χρόνια που πέρασαν. Βέβαια κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει στο ερώτημα πού σταματά ο άνθρωπος και πού αρχίζει ο Θεός. Όμως ο Θεός εκπληρώνει τα σχέδιά Του μέσα από εμπόδια και δυσκολίες ακόμη και μέσα από φαινομενικές ανθρώπινες αποτυχίες.

            Η ιστορία του κόσμου πορεύεται παράλληλα και έχει αναλογίες  στη σχέση της με τον Θεό. Αυτό που θεωρείται καταστροφικό για τον άνθρωπο, ο Θεός το μεταβάλλει σε ευκαιρία πνευματικής ωρίμανσης. Στα αδιέξοδα και τις περιπέτειες της ζωής ο Θεός είναι παρόν και πορεύεται σιωπηλά, έστω κι αν δεν είναι ορατή η παρουσία Του.

            Συνεπώς το αισιόδοξο μήνυμα που μας απευθύνει η σημερινή ευαγγελική διήγηση είναι, ότι παρά το φαινομενικό θρίαμβο του κακού, του μίσους και της θηριωδίας στην ιστορία των ανθρώπων, τελικά επιβάλλεται η δύναμη της αγάπης και της κατανόησης.

            Ότι ο Θεός γεννιέται ως άνθρωπος μέσα στην ιστορία αποτελεί μία απόδειξη για το στοργικό ενδιαφέρον Του να λυτρώσει τον άνθρωπο από τις δαιμονικές δυνάμεις της καταστροφής και του αφανισμού.

Καλή Πρωτοχρονιά

π. γ. στ.