Το φαινόμενο της επαιτείας

 

          Εδώ και λίγο καιρό οι εφημερίδες έγραφαν ότι σε κάποια φτωχογειτονιά της Αθήνας πέθανε ένας ζητιάνος και οι γείτονες του βρήκαν κάτω από το μαξιλάρι του ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Έμειναν όλοι έκπληκτοι με την ανακάλυψη ενός μεγάλου θησαυρού, γιατί είχαν  την  εντύπωση πως ήταν ένας δυστυχισμένος φτωχός.

          Το περιστατικό αυτό μας αποκαλύπτει μία πληγή στο σώμα της κοινωνίας, το οποίο φαίνεται πως δεν θεραπεύεται. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όχι μόνο στις φτωχές αλλά και στις ευημερούσες κοινωνίες συναντάμε το φαινόμενο της επαιτείας. Πρέπει να πούμε ότι αυτό δεν είναι εκδήλωση ανάγκης, αλλά αποτέλεσμα μιας διαστρεβλωμένης προσωπικότητας. Γιατί υπάρχουν φτωχοί με αξιοπρέπεια που κρύβουν τη φτώχεια τους, όπως υπάρχουν και επαίτες πάμπλουτοι που τους αρέσει να ζουν χωρίς κόπο εις βάρος των άλλων  και να ζητούν ελεημοσύνη.

          Το φαινόμενο της επαιτείας το συναντάμε και στην αρχαιότητα και μπορούμε να το δικαιολογήσουμε λόγω έλλειψης πρόνοιας και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Σήμερα όμως όπου η πρόνοια σε όλους τους τομείς είναι ανεπτυγμένη δικαιολογείται η ύπαρξη ζητιάνων; Κι όμως σήμερα υπάρχουν,  σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα είναι και πολύ οργανωμένοι. Δεν κινούνται μεμονωμένα, αλλά βάσει προγράμματος και με δυνατούς προστάτες. Μάλιστα για να προκαλούν τον οίκτο και τη συμπάθεια υπόκεινται ακόμα και σε τραυματισμούς.

          Έξω από τις Εκκλησίες, τα νεκροταφεία, στα νοσοκομεία, στους σταθμούς γενικά όπου κυκλοφορούν άνθρωποι, εκεί στήνει  τα ταμεία της η βιομηχανία της επαιτείας.

          Γέροντες, νέοι και νέες, ακόμη και μικρά παιδιά, με βλέμμα ικετευτικό και πονεμένο με παρατεταμένο το χέρι παρακαλούν. Δείχνουν το πάθος τους, μοιρολογούν τη συμφορά τους, ψάλλουν, τραγουδούν, απαιτούν πολλές φορές με θράσος προκειμένου να αποσπάσουν ό,τι μπορούν. Οι περισσότεροι δίνουν. «Δεν φτωχαίνει κανείς δίνοντας ένα μικρό ποσό», σου λένε. Δεν φτωχαίνει εκείνος που ελεεί, αλλά πλουτίζει ο ελεούμενος και μαθαίνει να ζει σαν παράσιτο στο σώμα της κοινωνίας.

          Στα πανηγύρια μεγάλων εορτών στον ελλαδικό χώρο συναντάς τα ίδια πρόσωπα. Όπου το πτώμα, εκεί και οι αετοί. Πράγματι είναι να τους λυπάται κανείς.

          Τη συμπεριφορά μας απέναντι στους επαίτες ας την καθορίζει η συνείδηση μας. Πάντως είναι κρίμα να συσσωρεύουμε πλούτο σε έναν ψυχικά αρρωστημένο επαίτη και να στερούμε το ευρώ της αγάπης μας από ανθρώπους που έχουν ανάγκη και που μπορούν να τους ανακαλύψουμε μέσω της οργανωμένης πρόνοιας που ασκεί η Εκκλησία μας.

          Εδώ έχει θέση η συμβουλή της «Διδαχής των Δώδεκα Αποστόλων» που λέγει: «ιδρωσάτω η ελεημοσύνη  σου εις τας χείρας σου μέχρις αν γνους τίνι δως».    

π. γ. στ.