ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (τυφλού της Ιεριχούς) Ευαγγέλιο : Λ. κ. 18, 35-4

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

 Εν ολίγοις

Μέσα στο πλήθος των ανθρώπων που ακολουθούν τον Χριστό ακούγεται η συμπαθητική φωνή ενός τυφλού : «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησον με». Το πλήθος ενοχλείται από την «παραφωνία» του τυφλού και προσπαθεί να τον κάνει να σιωπήσει, προφανώς για να ν’ ακούσει τη διδασκαλία του Κυρίου. Ο τυφλός όμως συνεχίζει να φωνάζει για να λάβει το θείο έλεος.

Τι είναι εκείνο όμως που τον κάνει να συμπεριφέρεται έτσι;

Προφανώς είναι η πίστη και η ελπίδα στον Ιησού Χριστό.

Η πίστη, όπως και η ελπίδα, εμφανίζονται στις σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό λόγω της φαινομενικής απουσίας του Θεού από τον κόσμο. Ο Θεός βέβαια είναι παρών και βρίσκεται ανάμεσα μας, προνοεί και συντηρεί τη δημιουργία.

Η ελπίδα και η πίστη συνδέονται στενά. Η ελπίδα στηρίζεται στην πίστη και η πίστη παίρνει περιεχόμενο απ’ αυτή. Συγχρόνως όμως η ελπίδα στηρίζεται και ζωογονεί την πίστη. Όπως η πίστη, έτσι η ελπίδα του πιστού συνδέεται με το πρόσωπο του Χριστού (Γ. Μαντζαρίδης).

Όλοι οι άνθρωποι ελπίζουν και θα ελπίζουν όσο βρίσκονται στη ζωή. Όταν παύει η ζωή τότε παύει να υπάρχει και η ελπίδα. Η χριστιανική ελπίδα είναι ένα δώρο του Θεού, γι’ αυτό και ξεπερνά τα όρια του θανάτου και εισχωρεί στην αιώνια ζωή. Γι’ αυτό και ο απ. Παύλος λέγει για τους υπόλοιπους σε σχέση με τους πιστούς, ότι είναι άνθρωποι «μη έχοντες ελπίδα».

Η χριστιανική ελπίδα είναι βεβαία, ασφαλής και αδιάψευστη. Για να παραμείνει όμως η ελπίδα ασφαλής πρέπει να κινείται με τόλμη κι εμπιστοσύνη στο Θεό. Μία τέτοια εμπιστοσύνη στο Χριστό έδειξε και ο τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, γι’ αυτό και αψήφησε τις παρατηρήσεις των άλλων και με επιμονή ζητούσε το έλεος του Θεού.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο σκοπός και της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται κοντά στο Θεό. Όταν όμως ο άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό απομακρύνεται συγχρόνως και από το νόημα και το σκοπό της ζωής του. Αν περιοριστεί ο άνθρωπος στον εαυτό του και στις δικές του δυνάμεις, τότε παρασύρεται και κάμπτεται, όταν όμως ελπίζει στο Θεό αντιστέκεται και παραμένει σταθερός στην πορεία του. Δέχεται ό,τι του επιφυλάσσει η ζωή, αλλά δείχνει υπομονή και το εντάσσει  μέσα στο γενικότερο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του.

Ο χριστιανός που ελπίζει στο Θεό παραμερίζει τα πρόσκαιρα και προσανατολίζεται στα αιώνια. Έτσι ξεπερνά τις δυσκολίες του κόσμου και χαίρεται τη Βασιλεία του Θεού. Όταν η ελπίδα γίνεται περιεχόμενο της ζωής, γίνεται προσευχή, δεν τον αποξένωνε από την καθημερινή ζωή, ούτε κάνει ανεδαφικούς οραματισμούς. Αποκαθίσται μέσα στον κόσμο και υπηρετεί τον αληθινό σκοπό της ζωής του.

Η ελπίδα χρειάζεται όμως και υπομονή. Εξάλλου γνώρισμα της ζωής είναι η υπομονή στις δυσκολίες της κι εδώ βρίσκεται το κρίσιμο  σημείο που πρέπει να προσέξουμε για να μην σκανδαλιζόμαστε.

Ο σύγχρονος άνθρωπος αποφεύγει την υπομονή, γιατί ο ευδαιμονιστικός τρόπος ζωής έχει διαβρώσει την αντοχή του και την υπομονή του. Γι’ αυτό και το λόγια του Αγ. Σιλουανού είναι επίκαιρα στην εποχή μας: «Κράτα την ψυχή σου στον Άδη και μη απελπίζου». Που σημαίνει ότι όταν κανείς συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του εύκολα οδηγείται στην απελπισία (στον Άδη). Όταν όμως θυμηθεί την αγάπη του Θεού, τότε δεν απελπίζεται. Αναλογίζεται την κρίση του Θεού, πολεμάει τα πάθη του και κρατώντας το θάρρος του ελπίζει στην άφατη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού.

π. γ. στ.