Η ταυτότητα ενός συνόλου δεν
περιορίζεται στη σύγχρονη διάσταση. Έχει και μία διάσταση κάθετη, διαχρονική. Ο
κόσμος των Ελλήνων δεν οικοδομήθηκε ως κρατική ενότητα. Και όταν έφθασε να ζει
ελεύθερος ο Ελληνισμός, ο μέγας κόσμος των ελληνικών πόλεων συνέχιζε να
οικοδομεί τη ζωή του στα θεμέλια του δικού του πολιτισμού.
Η προσχώρηση στον Χριστιανισμό δεν
σήμαινε κατάλυση της εθνικής ιδιοπροσωπείας αλλά πέρασμα σε μία νέα περίοδο
ιστορικής δράσης που συνδυάζει την εθνική ζωή με την οικουμενική οργάνωση της
Εκκλησίας και της αυτοκρατορίας. Οι υπόδουλοι Ρωμηοί δεν είχαν κατά την
Τουρκοκρατία κατά νου να συγκροτήσουν
εθνικό κράτος, αλλά την επανίδρυση της ελληνορθόδοξης αυτοκρατορίας. Ο εθνικισμός τους λειτουργούσε συμπληρωματικά και όχι χωριστικά και η
ελληνορθόδοξη ταυτότητα λειτουργούσε διαφοροποιητικά. Ισχυροποιούσε την
πολιτισμική συνοχή και απέκρουσε τις απόπειρες...να διαβρώσουν το λαϊκό φρόνημα
που διέσωζαν οι κοινότητες.
Η Μ. Ιδέα, οικουμενικό κίνημα των
Ελλήνων, δεν στόχευε ποτέ σ’ ένα εθνοφυλετικό κράτος στη Νότια Βαλκανική, αλλά
στην επανασύσταση ενός άλλου πόλου πολιτικής, ηθικής και πολιτισμού στην
Ανατολή της Ευρώπης και της Μεσογείου.
Κώστας
Χατζηαντωνίου: «Εθνικισμός και Ελληνικότητα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου