ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ
ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ
Εν ολίγοις
Σήμερα έχουμε μία άλλη παραβολή του
Χριστού, την παραβολή του Ασώτου Υιού ή ακριβέστερα του σπλαχνικού πατέρα. Η
παραβολή αυτή διαβάζεται στην Εκκλησία καθώς οι πιστοί αρχίζουν να
προετοιμάζονται για τη Μ. Σαρακοστή, την περίοδο της μετάνοιας.
Ο Άσωτος Υιός άφησε το σπίτι του και
πήγε «εις χώραν μακράν», και αυτή η «ξένη χώρα» μας δείχνει τη βαθύτερη ουσία
της δικής μας ζωής και κατάστασης. Μόνο
όταν το καταλάβουμε αυτό θα έχουμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στον οίκο του
πατρός μας, στην αυθεντική ζωή.
Η σημερινή παραβολή μας αποκαλύπτει
ποιο είναι το πρόσωπο του Θεού. Ο Θεός εδώ αποκαλύπτεται ως ο πατέρας του
ανθρώπου τόσο του δίκαιου όσο και του αμαρτωλού. Γι’ αυτό και εύστοχα η
παραβολή αυτή ονομάζεται «του σπλαχνικού πατέρα».
Τα στοιχεία που υπογραμμίζουν αυτήν την αλήθεια φαίνονται
μέσα από την όλη πλοκή της παραβολής.
Έτσι, βλέπουμε ο πατέρας να δέχεται
αγόγγυστα το αίτημα του νεώτερου γιου να φύγει από το σπίτι, αφού παίρνει το
μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν προσπαθεί
με επιχειρήματα να τον κρατήσει κοντά του, ούτε ακόμη τον εκβιάζει με
αποκλήρωση, αλλά τον αφήνει ελεύθερο να πάρει το δρόμο του.
Στη συνέχεια περιμένει με υπομονή
την επιστροφή του. Ξέρει να περιμένει και να υπομένει τη δοκιμασία της φυγής
του παιδιού του από την πατρική στέγη. Ακόμα και όταν παίρνει το δρόμο της
επιστροφής δεν του κρατά κακία, αλλά τον δέχεται με χαρά και αγάπη.
Σπεύδει πρώτος να τον συναντήσει, «και
δραμών επέπεσεν επί τράχηλον αυτού και καταφίλησεν αυτόν». Δεν του ζητά καμία
εξήγηση, δεν τον ανακρίνει για τη συμπεριφορά του. Τον δέχεται όπως είναι,
γιατί περιμένει την αλλαγή του λόγω της αγάπης που του έδειξε. Μία αγάπη που
δείχνει απέναντι και στον πρεσβύτερο γιο που διαμαρτύρεται για την επιστροφή
του νεώτερου αδελφού του.
Διαβάζοντας κανείς την παραβολή αυτή
αναρωτιέται, τί ήταν εκείνο που έκανε το νεώτερο γιο να επιστρέψει στο πατρικό
σπίτι.
Φυσικά δεν ήταν και εύκολο να
επιστρέψει στον πατέρα του. Πάντως υπήρχε μέσα του κάτι βαθύτερο και
ουσιαστικότερο. Ο μικρός γιος εδώ κάνει την πιο θαρραλέα πράξη της ζωής του,
γεμάτη εγωισμό και έπαρση μέχρι τότε. Παραδέχεται τη φτώχεια του, υλική και πνευματική.
Νιώθει την προσωπική του αποτυχία και αναζητά την πατρική ασφάλεια και θαλπωρή. Έχει ήδη κάνει
το πρώτο βήμα για την πραγματική μετάνοια. Συναισθάνεται την αδυναμία του και
παραδέχεται, ότι δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. Το δεύτερο βήμα είναι η
επιστροφή στο πατρικό σπίτι, για το οποίο χρειάζονταν κουράγιο και ταπείνωση.
Γυρίζει γιατί στο βάθος της συνείδησής του υπάρχει η πεποίθηση ότι ο πατέρας του τον
αγαπά. Είναι το μόνο εξ άλλου που θα μπορούσε να τον κάνει να πάρει την μεγάλη
απόφαση της επιστροφής.
Ο μικρός γιος της παραβολής μοιάζει
με όλους εμάς που ζητούν απελπισμένα τη σωτηρία. Είναι άνθρωποι που λαθεύουν
και αμαρτάνουν ανθρώπινα, αλλά δεν εμμένουν εγωιστικά στην αμαρτία τους.
Συναισθάνονται τα λάθη τους και νοσταλγούν το Θεό. Είναι άνθρωποι που έχουν
πάψει να πιστεύουν στον εαυτό τους και είναι έτοιμοι για μετάνοια, αλλαγή στη
ζωή τους και επιστροφή στον οίκο του πατρός.
Ο Χριστός με την παραβολή αυτή
προσπαθεί να δείξει στους φαρισαίους και σε όσους τους μοιάζουν, την αλήθεια
για τη βασιλεία του Θεού, η οποία δεν κερδίζεται μόνο με τα καλά έργα, αλλά και
με την εγκατάλειψη στα χέρια του Θεού. Κριτήριο για το Θεό είναι η μετάνοια του
ανθρώπου, η πίστη του, ότι δεν μπορεί μόνος του να σωθεί και όχι ο εγωιστικός
αποθαυμασμός.
Ο Θεός που αποκαλύπτεται σ’ αυτή την
παραβολή είναι Θεός αγάπης και ευσπλαχνίας. Είναι αυτός που μας αγαπά ακόμα κι
όταν τον αρνούμαστε, σταυρώνεται για μας
τη στιγμή που τον αρνούμαστε.
Μ’ ένα τέτοιο Θεό δεν χάνει κανείς
ποτέ την ελπίδα ακόμα κι αν πέσει στα μεγαλύτερα λάθη. Είναι πάντα εκεί για μας
στο σπίτι που εγκαταλείψαμε, δεν αλλάζει ποτέ, είναι μία σταθερή και ανοιχτή
αγκαλιά που περιμένει τον καθένα από μας.
Μέσα από το βιβλικό αυτό κείμενο
ξεπηδάει η ελπίδα στην απέραντη αγάπη του Θεού, που είναι ικανή να βγάλει από
την απελπισία τους ανθρώπους που έχουν φθάσει στα έσχατα της ανθρώπινης
εξαθλίωσης, να τους κάνει να ελπίζουν ξανά στη ζωή ακουμπώντας στο έλεος και
την ευσπλαχνία του Θεού.
«Χωρίς την αγάπη του Θεού Πατρός και
την παρουσία των Αγίων, που κάνουν αισθητή τη στοργή Του, η ζωή στη γη
σκοτεινιάζει και κρυώνει σαν κόλαση. Οι πολίτες της «μακρινής χώρας» σε
καταστρέφουν στέλνοντάς σε να βόσκεις χοίρους, πάθη σαρκός. Και οι δίκαιοι-
τύπος πρεσβύτερου υιού- σε καταδικάζουν. Δεν δέχονται τη μετάνοιά σου.
Υπάρχει όμως πάντοτε ο Πατέρας που σε γέννησε, σε πονά
και σε σώζει.
Το σύμπαν είναι κατοικήσιμο, εφ’ όσον έχουμε τον Θεό
Πατέρα και τον συνάνθρωπο αδελφό μας». (Αρχιμ. Βασίλειος)
Καλό τριώδιο
π. γ. στ.
1 σχόλιο:
Καλό και ευλογημενο τριωδιο πατερ.
Δημοσίευση σχολίου