ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο: Λ. κ. 8, 5-15

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΩΣ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ

          Εν ολίγοις

          Η παραβολή του σπορέως που διαβάζεται σήμερα στην Εκκλησία είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές για την παραστατικότητα και τους συμβολισμούς της. Ιδιαίτερα η παρομοίωση του λόγου του Θεού με σπόρο, γιατί δείχνει τη μεταμορφωτική δύναμη και τη ζωντάνια που περιέχει, αλλά και τη δυνατότητα να καρποφορεί «εν υπομονή».

          Ο σπόρος του γεωργού  έπεσε σε διάφορα μέρη, γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Πάντως εκείνο που έπεσε στο καλό έδαφος είναι όσοι ακούνε με καλή καρδιά το λόγο, τον διατηρούν και καρποφορούν με υπομονή. Από αυτά τα δύο «κατέχουσι και καρποφορούσι εν υπομονή» εξαρτάται η γόνιμη χριστιανική ζωή.

          Σήμερα θα θέλαμε να προσεγγίσουμε αυτή τη μεγάλη αρετή της υπομονής, μια που σπανίζει στην αγχώδη εποχή μας. Γνώρισμα του σύγχρονου  κόσμου είναι το διαρκές τρέξιμο, η βία και η αγωνία, γι’ αυτό θα ήταν χρήσιμο να την γνωρίσουμε ως στάση ζωής.

          Είναι αλήθεια ότι στη ζωή μας διαπιστώνουμε να υπάρχει μία ένταση ανάμεσα σ’ αυτό που υπάρχει και σ’ αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει ή ανάμεσα σ’ αυτό που έχουμε και σ’ αυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Την ένταση που δημιουργείται ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο συμπεριφορές μόνο η υπομονή μπορεί  να την μετριάσει.

          Η υπομονή μάς είναι απαραίτητη για να μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε σωστά κάποιες καταστάσεις. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε είναι δεδομένο και τα γεγονότα προχωρούν χωρίς να μπορούμε να παρεμβαίνουμε και ν’ αλλάξουμε την πορεία τους.

          Βέβαια μπορούμε να προβάλλουμε κάποια αντίσταση και να κάνουμε κάποιες διορθώσεις. Είναι όμως ανάγκη να τα δεχθούμε ως μία πραγματικότητα για να μην είμαστε αιθεροβάμονες. Αν το δεχθούμε αυτό σημαίνει ότι έχουμε κάποια υπομονή, γιατί αν τα δούμε αλλιώτικα, τότε ερχόμαστε σε σύγκρουση με  τον ίδιο τον εαυτό μας.

          Αλλά υπομονή πρέπει  να έχουμε στις σχέσεις μας και με τους συνανθρώπους μας. Πρώτα με τους γονείς, τη-τον σύζυγο, τα παιδιά, τους στενούς συνεργάτες  και τους φίλους μας. Η σωστή ζωή ξεκινάει από τη στιγμή που θ’ αποδεχθούμε τους άλλους όχι όπως θα θέλαμε να είναι, αλλά όπως είναι. Μ’ άλλα λόγια αν δεν υπάρχει υπομονή, όλα χάνονται και καταστρέφονται οι ανθρώπινες σχέσεις.

          Υπομονή όμως χρειάζεται να έχουμε και με τον εαυτό μας. Οπωσδήποτε θα θέλαμε να βρίσκεται σε καλύτερη θέση ο εαυτός μας, αλλά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν και πρέπει  να τα δεχθούμε όπως είναι. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να είμαστε αναγκαστικά όπως είμαστε. Δηλ. να διαπιστώνουμε τα ίδια λάθη  στον εαυτό μας. Εδώ χρειάζεται υπομονή για να ανεχθούμε τον εαυτό μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ωραιοποιούμε τα λάθη μας. Το να μην επαναπαυόμαστε με ό, τι είμαστε, αποτελεί προϋπόθεση για πνευματική πρόοδο. Το θέμα είναι να έχουμε μια αντικειμενική αντίληψη για τον εαυτό μας, γιατί αυτό αποτελεί βάση για αυτοκριτική και πρόοδο. Κι εδώ χρειάζεται υπομονή, διότι όλη αυτή η πρόοδός μας γίνεται με πολύ αργό ρυθμό. Αλλά αυτό είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο γνησιότητας, ότι δεν πετάμε στα σύννεφα, αλλά έχουμε επαφή με την πραγματικότητα.

          Ακόμη, πρέπει να γνωρίζουμε πως καμία αρετή δεν είναι «καθαρή», αλλά συμπλέκονται σ’ αυτή κι άλλα στοιχεία, όπως συμβαίνει στις συγχορδίες. Έτσι και στην υπομονή συνυπάρχουν και άλλα στοιχεία, όπως η σύνεση, η γνώση, η σοφία, η κατανόηση και κυρίως η δύναμη. Διότι μία υπομονή χωρίς δύναμη καταντά μία αρρωστημένη προσαρμογή στα πράγματα, ένας ανούσιος συμβιβασμός.

          Αλλά και η αγάπη ανήκει στην υπομονή. Ό, τι είναι ζωντανό προχωρεί αργά και ακολουθεί μία ορισμένη διαδικασία. Όποιος δεν αγαπά τη ζωή δεν έχει υπομονή με συνέπεια να κυριαρχούν οι βιαιοπραγίες, οι βιαιότητες  που προκαλούν συντρίμμια μέσα στη ζωή. Γι’ αυτό καμία  μορφή ζωής  δεν μπορεί    ν’ αναπτυχθεί σωστά χωρίς την αγαπώσα και σιωπηλή υπομονή.

          Γι’ αυτό χρειάζεται να στρεφόμαστε στη πηγή της υπομονής, τον Θεό με την παντοδύναμη υπομονή Του μέσα στην οποία αναπτύσσεται η ζωή μας. Ας σκεφθούμε πώς θα ήταν τα πράγματα, αν ο Θεός δεν είχε υπομονή με μας και με τον κόσμο! Αυτό μας επιβάλλει να ικετεύουμε τον Θεό να έχει υπομονή μαζί μας, για να έχουμε τη δυνατότητα μέσα στη σύντομη και παροδική διάρκεια αυτής της εφήμερης ζωής να καρποφορήσει και ν’ αυξηθεί για να πετύχουμε τη σωτηρία μας κτισμένη στην αγία υπομονή κατά το «υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» και «εν τη υπομονή υμών, κτίσασθε τας ψυχάς υμών». 

          π. γ. στ.