Μερικές φορές το παιδί δεν θέλει να προσευχηθεί. Τι πρέπει να κάνουμε;

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

                   Το λειτούργημα των γονέων είναι υπεύθυνο και σοβαρό. Δεν περιορίζεται μόνο στη βιολογική διαδικασία. Κυρίως καταξιώνεται στην φροντίδα για την ποιοτική του ανάπτυξη και την αληθινή του αγωγή. Το έργο αυτό έχει οπωσδήποτε πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Η παιδική και εφηβική ηλικία βραχυκυκλώνει τις προσπάθειες με τις ιδιάζουσες  ψυχολογικές απαιτήσεις. Μετά υπάρχει και το σύγχρονο πνεύμα που έρχεται να επηρεάσει τη σκέψη των νέων και μαζί και τη ζωή τους. Ενώ από το άλλο μέρος το χάσμα των γενεών προσφέρει σε γονείς και παιδιά τη γεύση της απελπισίας γιατι τους οδηγεί στην ασυνεννοησία που χαρακτηρίζει σε μεγάλο ποσοστό τις σχέσεις τους. Όλα αυτά αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα για την αγωγή των παιδιών και έχουν φέρει τους γονείς  σε δύσκολη θέση γιατί δεν μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά τα παιδιά τους.

          Στην επιθυμία αυτή θα προσπαθήσει ν’ ανταποκριθεί η ειδική αυτή αναφορά που ξεκινάει από σήμερα, σε εβδομαδιαία βάση, με σκοπό να βοηθήσει τους γονείς. Τα  κείμενα  ανήκουν στον μακαριστό αρχιεπίσκοπο κυρό ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ και θα παρουσιάζονται συνοπτικά και περιληπτικά. Πρόκειται για απαντήσεις σε ερωτήματα των γονέων που θίγουν  θέματα καθημερινής πρακτικής και έχουν σχέση με την αγωγή των παιδιών. Είναι πράγματι σπουδαία και μπορούν οι γονείς να ωφεληθούν αν νομίζουν πως αξίζουν τον κόπο. 

                            

ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΒΙΑ

                 Ερώτημα: Μερικές φορές το παιδί δεν θέλει να προσευχηθεί. Τι πρέπει να κάνουμε;

          Μία νεαρή μητέρα αντιμετώπιζε  αυτό το πρόβλημα. Στο θέμα της καθημερινής  προσευχής το παιδάκι δεν έδειχνε μεγάλη προθυμία και η μητέρα ζητεί πώς ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Στην περίπτωση αυτή πολλοί γονείς εξασκούν βία στα μικρά παιδιά για να μάθουν να προσεύχονται. Δεν είναι σωστός ο τρόπος αυτός, γιατί συχνά οδηγεί σε αντιδράσεις, που φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα. Θα ήταν προτιμότερο κάθε βράδυ η μητέρα αυτή να αφιερώσει λίγη ώρα για να διαβάσει κάτι στο παιδάκι ή να μιλήσει μαζί του σχετικά με τον Θεό, τον Χριστό και την ζωή Του. Αν η κάθε μητέρα με απλά λόγια εξηγούσε στο παιδί της πως ο Θεός μας στέλνει τον ήλιο, τη βροχή, που κάνει ν’ ανθίζουν τα λουλούδια, που είναι τόσο όμορφη η θάλασσα, το δάσος, η εξοχή, τότε η παιδική ψυχή θα δεχόταν τον καλό σπόρο της θεογνωσίας με την πιο απλοϊκή του μορφή.

          Μετά αν ήθελε κάθε μητέρα να προσεύχεται το παιδί της να προσευχόταν η ίδια, με απλά λόγια, μπροστά του, ώστε ν’ ακούει εκείνο και να καταλαβαίνει τι λέει. Το παράδειγμα παίζει σπουδαίο ρόλο στην προσπάθεια για καθοδήγηση του παιδιού. Όταν ακούσει το παιδί μερικές βραδιές κάποια προσευχή, θ’ αρχίσει κι αυτό σιγά-σιγά να μιμείται τη μητέρα του. Θα μπορούσε τότε να του πει να κάνει κι αυτό μια δική του προσευχή, έστω να πει ελάχιστα. Πάντως το καλό παράδειγμα υπάρχει. Μπορεί να πει το «Πάτερ ημών», το «Άγιος ο Θεός» κ. α. και καθώς θα μεγαλώνει θα είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τον Θεό για μερικά λάθη του και θα έχει την ικανότητα να διακρίνει το καλό από το κακό. Τότε θα ένοιωθε την ανάγκη να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού.

          Όλα βέβαια αυτά προϋποθέτουν ευσεβείς γονείς που καταλαβαίνουν την αναγκαιότητα και την αξία της προσευχής και έχουν δοκιμάσει τα αγαθά αποτελέσματα της στη ζωή τους. Γιατί πρέπει να πούμε ότι πολλοί  νέοι γονείς δεν ασχολούνται με τέτοια θέματα αγωγής των παιδιών τους.

          Δεν υπάρχει ιερώτερο πράγμα από το να διδάσκεις το μικρό σου παιδί τα μεγαλεία του Θεού και να ενσταλάζεις στην αθώα παιδική ψυχή απαλά- απαλά απλοϊκές αρχές με αιώνιο κύρος. Κρατώντας κανείς στα χέρια του την ψυχή ενός παιδιού, μοιάζει να κρατεί όλο τον κόσμο.

          Με τέτοια συναίσθηση χρέους πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι καλοί γονείς για ν’ αξιωθούν να τα καμαρώνουν ολοκληρωμένους ανθρώπους.