ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ- Πλουσίου και του Λαζάρου, Το εσωτερικό “κενό”

Οι πλούσιοι κάθε εποχής, όπως κι αυτός του σημερινού ευαγγελίου, προσπαθούν να ξεχνούν μια ζωή το “κενό” που σοβεί στη συνείδησή τους. Ένα “κενό” αγεφύρωτο μέχρι να έρθει ο θάνατος και ν’ αποκαλύψει την τραγικότητα θανατώνοντας μαζί με τη ζωή και την ελπίδα τους.

          Πρόκειται για το θανατηφόρο κενό της πνευματικής  μας ζωής που απλώνεται σήμερα σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα με εκατομμύρια θύματα, ναρκωτικών, αλκοόλ, φτώχειας και πλούτου. Αυτό αποτελεί την μέγιστη απειλή κατά του ανθρώπου.

          Αλλά όμως με ποια έννοια ο πλούτος ή η φτώχεια θεωρούνται ένοχοι για την πρόκληση εσωτερικών κενών; Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν, ότι εκείνο που συμβάλλει στη παρουσία των ψυχικών νόσων είναι ο τρόπος διαχείρισης του πλούτου ή της φτώχειας.

          Ο Μ. Βασίλειος γράφει: “Όποιος αγαπάει τον πλησίον δεν πρέπει να έχει περισσότερα από τον πλησίον. Όσο δεν περισσεύουν χρήματα τόσο περισσότερο δεν λείπει η αγάπη. Αυτό σημαίνει πως όσο υποτάσσεται ο άνθρωπος στον πλούτο οδηγείται στην εκτόπιση των αισθημάτων και την αλληλεγγύη. Ο σημερινός πλούσιος του ευαγγελίου δεν συνειδητοποιεί τις ανάγκες του άλλου. Δεν μπορεί να έρθει στη θέση του Λαζάρου, κατά τα άλλα ο πλούσιος μπορεί να τηρεί το νόμο και να είναι ευσεβής. Αυτά όμως παγιώνουν μέσα του μια κατάσταση. Η αδιαφορία και ο πόνος του άλλου παραμένουν μέχρι το θάνατο και την κρίση. Αρχή όλων των κακών η φιλαργυρία, εν τούτοις δεν νοείται καθ’ εαυτό ως η πραγματική αιτία καταστροφής του ανθρώπου, παραμένει όμως επικίνδυνος όταν συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων και όταν η εμπιστοσύνη στη δύναμη του πολλαπλασιάζεται καθώς αυξάνει τα αποθέματά του.

          Σε διαμετρική αντίθεση με τον πλούσιο υπάρχει ο φτωχός Λάζαρος του οποίου η δοκιμασία φέρνει στην επιφάνεια ένα αντίστοιχο συμπέρασμα. Ότι δηλαδή η οικονομική και σωματική εξαθλίωση από μέσα του δεν εξασφαλίζει εισιτήριο για τον παράδεισο. Ο Λάζαρος θα μπορούσε   να καταστραφεί αν μέσα στον πόνο του άφηνε τη μανία της αδικίας και της απελπισίας να εκφραστούν και  να ερημώσουν την ψυχή του. Το “κενό”  μέσα του θα ήταν τραγικό και θανατηφόρο, όπως αυτό του πλουσίου.

          Όμως μέσα από την επίγεια κόλασή του, οπλίζεται με υπομονή και πετυχαίνει να αναδυθεί ακέραιο από τη ματαιότητα του κόσμου και να παραδώσει την ψυχή του άσπιλη στο χώρο της Βασιλείας του Θεού και ν’ αναπαύεται στους κόλπους του Αβραάμ.

          π. Γ