Από τα πιο δύσκολα, τα πιο
μεγάλα κατορθώματα της εν Χριστώ ζωής, είναι η λεγόμενη “εκκοπή του θελήματός”
μας, χάριν του Θεού, και όχι για να ενδώσουμε στην αμαρτία, όποιας μορφής, είτε
δικιά μας, είτε των άλλων. Η εντολή αυτή βρίσκεται μέσα στο μεγάλο κάλεσμα του
Χριστού: “ Ει τις θέλει οπίσω μου
ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν....” και είναι χρέος όλων, που πιστεύουν και ελπίζουν στον Χριστό. Και ο τρόπος αυτός,
συμπεριφοράς προς τους άλλους είναι μεν
δύσκολος, αλλά έχει μεγάλη μεταμορφωτική δύναμη και προσελκύει το έλεος και τη
χάρη του Θεού, όπως συναντούμε το γεγονός στον βίο του Αγίου Παφνουτίου.
“Ο Αβάς Παφνούτιος είχε κανόνα στην ζωή του να μη πίνει
κρασί. Κάποτε όμως, που περπατούσε σε κάποιον ερημικό δρόμο πηγαίνοντας στο
κελλί του, συνάντησε μια συμμορία ληστών και τους βρήκε την ώρα, που έπιναν
κρασί. Ο αρχιληστής, που γνώριζε τον
γέροντα και ήξερε ότι δεν πίνει κρασί, για να παίξει μαζί του γέμισε ένα ποτήρι κρασί, πήρε το
μαχαίρι του γυμνό και λέγει στον κουρασμένο από την οδοιπορία ασκητή: “Αν δεν
πιεις το κρασί, που σου προσφέρω,σε σκοτώνω μ’ αυτό το μαχαίρι”.
Καταλαβαίνοντας ο Αββάς Παφνούτιος ότι κόβοντας το δικό του θέλημα θα εκτελούσε
την εντολή του Θεού, με σκοπό να κερδίσει την ψυχή του αρχιληστή, πήρε το
ποτήρι και ήπιε. Ο αρχιληστής κατανύχτηκε με την υποταγή του γέροντα και
μεταμελημένος του είπε: “ Συγχώρεσε΄με Αββά, όπου σε στεναχώρησα”. Κι εκείνος
του απάντησε: “Έχω εμπιστοσύνη στον Θεό, ότι χάρη στο ποτήρι αυτό, θα σε
ελεήσει και σ’ αυτόν τον κόσμο και στον άλλο”. Του λέγει τότε ο αρχιληστής: “Με
τη χάρη του Θεού, είμαι βέβαιος, ότι από τώρα και στο εξής δεν θα κάμω σε
κανέναν άνθρωπο κακό”. Και κέρδισε ο γέροντας όλη τη συμμορία, μαζί με τον
αρχιληστή, αφήνοντας το δικό του θέλημα για χάρη του Κυρίου”
Αυτή η υπακοή στην άρνηση του εαυτού μας είναι το πρώτο και μέγα βήμα στον δρόμο της σωτηρίας και γίνεται η αρχή της πιο λαμπρής μετάνοιας ενώπιον του Θεού.
“ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου