Θεοτόκος και προπατορικό αμάρτημα

 

Η Θεοτόκος ως πραγματική απόγονος του Αδάμ, συλληφθείσα και γεννηθείσα από φυσικούς γονείς, όπως και οι λοιποί άνθρωποι, συνέχεται στη φυσική ρίζα του γενάρχη, του οποίου κληρονομεί τη φθαρμένη φύση. Η Παρθένος Μαρία δεν αποτελεί εξαίρεση στον καθολικό νόμο κληρονομιάς της αδαμικής παραβάσεως. Το αντίθετο θα κατέστρεφε την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως της και θα μείωνε τη συμβολή της στο λυτρωτικό έργου του Υιού της.

          Και αληθεύει μεν ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Μητέρα του Χριστού προσαγορεύεται «Παναγία», «Πανάμωμος», «Πανάχραντος» κ. τ. ο. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συνελήφθη από τους γονείς της χωρίς να φέρει το ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, από τον οποίο καθαρίσθηκε από το Άγιο Πνεύμα  κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού. Οι προσηγορίες αυτές τονίζουν τη σχετική αναμαρτησία της Παρθένου την καθαρότητα και αγιότητα της φύσεώς της, οι οποίες, σε συνδυασμό με την περίοπτη θέση της στο λυτρωτικό έργο του Υιού της, την ανέδειξαν «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ».

          Η Ρωμαϊκή Εκκλησία διδάσκει διαφορετικά πράγματα. Το 1854 ο Πάπα ΙΧ θέσπισε ως κορυφαίο δόγμα της πίστεως τη διδασκαλία περί Ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου. Δηλαδή η Παρθένος Μαρία κατά την  πρώτη στιγμή της συλλήψεώς της, δυνάμει μιας μοναδικής δωρεάς και προνομίας του Θεού και εν όψει της αξιομισθίας του Ιησού Χριστού, του λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους, συνελήφθη ελευθέρα από κάθε ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος.

Τη διδασκαλία αυτή, η Καθολική Εκκλησία, χωρίς να έχει ερείσματα στους Πατέρες της Εκκλησίας, τη στηρίζει στα χωρία της Αγ. Γραφής Λουκ. 1,28: «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. ευλογημένη συ εν γυναιξίν», Λουκ. 1,42: Ευλογημένη συ εν γυναιξί και  ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» και κυρίως στο χωρίο της Γεν. 3,15: «Και έχθραν θήσω ανά  μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά  μέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν».

          Τα χωρία αυτά δεν στηρίζουν το παπικό δόγμα. Τα δύο πρώτα, εξαίροντα την καθαρότητα της Παρθένου και την ευλογία του Θεού που την ανέδειξε μητέρα του Υιού του, τίποτα δεν λέγουν περί ασπίλου συλλήψεως. Το δε τρίτο, εξαίροντας την αντιθετική σχέση μεταξύ του διαβόλου και του Χριστού, τονίζει την τιτάνια διαπάλη μεταξύ τούτων. Ο μεν διάβολος θα κεντούσε την πτέρναν του σπέρματος της Εύας, δηλ. θα σταύρωνε τον Υιό της Μαρίας, αυτός δε- ο Χριστός- θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως – του διαβόλου-, καταργώντας το κράτος του και λυτρώνοντας από τα δεσμά του το γένος των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων φυσικά ήταν και η Μητέρα του, η οποία έφερε μέσα της το μολυσμό του προπάτορα.

          Το δόγμα αυτό που αποτελεί σαφή κακοδοξία, καταδικάζουν τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Προτεστάντες.

          Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ