Το αποστολικό ανάγνωσμα Β΄ Κορινθίους, 1, 8-11 ο Απόστολος Παύλος
περιγράφει μα ζωηρά χρώματα την ένταση των θλίψεων που βίωσε στη Μικρά Ασία,
ένταση τέτοια, που τον οδήγησε ακόμη και στα πρόθυρα του θανάτου!
Πολύ σημαντική,
πολύτιμη-ιδιαίτερα σε τέτοιες καταστάσεις- είναι η βοήθεια που δίνεται από τους
αδελφούς με την προσευχή. Δεν το λέω εγώ, το λέει και το πιστοποιεί το ίδιο το
κείμενο, που αναφέρει στον στίχο 11: «συνυπουργούντων βοήθεια και υμών υπέρ
ημών τη δεήσει» [«και με τη δική σας βοήθεια / υπηρεσία μέσω της
δέησης/προσευχής σας για μας, δηλαδή για τον ίδιο τον Παύλο, πρόκειται για
«πληθυντικό μετριότητος», όπως λέγεται μια τέτοια χρήση του πληθυντικού, ο
οποίος αναφέρεται μόνο σε ένα πρόσωπο: τον ομιλούντα/ γράφοντα ].
«Συνυπουργούν» επομένως
[= συνεργάζονται στην παροχή βοήθειας, στην παροχή υπηρεσίας] οι παραλήπτες της
Επιστολής( αλλά και εμείς που τη διαβάζουμε σήμερα) όταν προχωρούν/προχωρούμε
σε δέηση/προσευχή υπέρ του δοκιμαζομένου αδελφού, με αποτέλεσμα ο ωφελούμενος
από αυτή απόστολος Παύλος να λέει τρεις στίχους παρακάτω(1, 14): «καύχημα υμών
έσμεν, καθάπερ και υμείς ημών» [= είμαστε-είμαι- ο λόγος για τον οποίο
καυχιέστε, όπως ακριβώς και εσείς είστε ο λόγος για τον οποίο καυχιόμαστε
εμείς- εγώ!!!
Με έναν τρόπο αθόρυβο
δηλαδή [με την «συνυπουργία» που δηλώθηκε παραπάνω], ο απλός πιστός γίνεται
γνήσιος «υπουργός» (καλύτερα εκτός εισαγωγικών η λέξη αυτή, αφού είναι γνήσιος…)
μαζί με τους άλλους αδελφούς (αυτό το πολύτιμο «συν» , που το ξεχνάμε συνήθως),
γνήσιος υπηρέτης/διάκονος, χωρίς τυμπανοκρουσίες και «ταρατζούμ» , αλλά «εν
αφελότητι καρδίας» [Πραξ. 2, 46].
Ανδρέας Μοράτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου