Ο Μητροπλίτης Πατρών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ στην περιφέρεια της Ι.Μητροπόλεως

Μέ τήν συμμετοχή ὅλων τῶν κατοίκων τῶν Χωριῶν πού ἐπισκέπτεται ὁ Σεβασμιώτατος κάθε βράδυ, τελεῖται ἡ Ἀκολουθία τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος πρός τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

Οἱ κάτοικοι τῶν Χωριῶν περιμένουν μέ πολύ χαρά τόν Μητροπολίτη ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό, μαζί μέ τόν Ἱερέα τους καί ἐνῶ ἡ καμπάνα στίς περισσότερες περιπτώσεις χτυπάει μέ τόν παραδοσιακό τρόπο, ὅλοι τρέχουν νά χαιρετίσουν τόν πνευματικό τους Πατέρα καί νά πάρουν τήν εὐχή του. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἐπισκέπτεται ὁ Σεβασμιώτατος τόν τόπο τους, ἀπό τότε πού ἦλθε στήν Πάτρα. Τά πρόσωπα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, τοῦ εἶναι γνωστά. Κάθε φορά βλέπει τά παιδιά τους, ὅσα ὑπάρχουν στά μικρά χωριά μας, νά μεγαλώνουν καί διαπιστώνει ὅτι κάποια πρόσωπα αὐλακωμένα ἀπό τόν πόνο καί τόν κόπο τῆς ζωῆς, κάποια μάτια πού μέ πολλή ἀγάπη καί σεβασμό τόν ὑπεδέχθησαν τήν πρώτη φορά, τώρα ζοῦν στήν οὐράνια πατρίδα.

Οἱ ταπεινοί καί ἁπλοί Ναοί τῶν χωριῶν μας, λάμπουν ἀπό καθαριότητα. Λίγα λουλούδια ἀπό τίς αὐλές τῶν σπιτιῶν καί τούς ἀγρούς, κομμένα ἀπό χέρια εὐλογημένα, στολίζουν τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας στό μέσον τοῦ Ναοῦ καί τίς Εἰκόνες στό Τέμπλο.

Κάποια ἄλλα ἀπό τά ἄνθη μαζί μέ τῆς καρδιᾶς τους τήν ἄδολη ἀγάπη τά προσφέρουν χέρια παιδικά στόν Ἐπίσκοπο, ὅταν εἰσέρχεται στήν Ἐκκλησία, σέ ἔνδειξη σεβασμοῦ καί εὐγνωμοσύνης ἐκ μέρους ὅλων τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ. Σκηνές ἐξόχως συγκινητικές, ἀκόμα, ὅταν κάποια γερόντισσα ἁπλώνει τό χέρι της, πού φέρνει τά σημάδια τῆς σκληρῆς γεωργικῆς δουλειᾶς δεκάδων ἐτῶν, γιά νά δώσῃ βασιλικό στό Δεσπότη, μέ λόγια πηγαῖα καί ἁπλά: «Γιά σένα τό’ φερα Δεσπότη μου ἀπό τήν αὐλή μου. Καλῶς ὥρισες στό χωριό μας...» .

Ὅταν ἀρχίζῃ ἡ Παράκληση, ὅλοι προσπαθοῦν νά ποῦν κάποια λόγια μέ τό δικό τους τρόπο, μέ τά δικά τους χείλη, ὅπως τά ξέρουν, πάντως μέσα ἀπό τήν καρδιά τους, πού τόσο ἀγαπάει τήν Παναγία μας. Στό ἀναλόγιο δέν εἶναι καταρτισμένοι μουσικά ψάλτες, οὔτε οἱ ὡραῖες χορωδίες πού ὑμνοῦν τόν Θεό στά ψαλτήρια τῶν μεγάλων Ἐνοριῶν. Πάνω στοῦ χωριοῦ τό ταπεινό ψαλτήρι, κάθεται ὁ ἁπλός ψάλτης, πού τόσα χρόνια μέ τόν λιτό καί ἰδιαίτερο τρόπο, ἐκφράζοντας ὅλους τούς συγχωριανούς του, δοξολογεῖ τόν Θεό, ὑμνεῖ τήν Παναγία καί τήν μεγαλύνει, ψάλλει τούς Ὕμνους τῆς Θείας Λειτουργίας καί διαβάζει τά ἄλλα ἱερά γράμματα. Δέν γνωρίζει μουσική, ἀλλά μέ τῆς καρδιᾶς του τήν πνευματική λύρα μεταφέρει τήν χαρά, τόν πόνο, τόν ἐνθουσιασμό, τήν πίστη, τήν εὐλάβεια, μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ.

«Συχώρα με, Δεσπότη μου, ἄν δέν τά λέω καί σωστά. Τόσα χρόνια ἔτσι τά ψέλνουμε... Ἄς μέ συγχωρέσει ὁ Θεός...»

«Μά ποιός μπορεῖ καλύτερα ἀπό σένα νά τά πῇ αὐτά τά λόγια στό Θεό. Τά λές μέσα ἀπό τήν ψυχή σου. Χαίρεται ὁ Θεός καί ἡ Παναγία μας. Καί ‘γώ χαίρομαι πού σέ ἀκούω καί πού σέ βλέπω κάθε φορά πού ἔρχομαι στόν τόπο σας... Νά σοῦ δώσῃ ὁ Θεός πολλά χρόνια καί ἅγια, ὥστε πάνω ἀπ’ αὐτό τό στασίδι, νά Τόν δοξάζῃς....», τά πατρικά λόγια του Δεσπότη, μαζί μέ τήν εὐλογία του στόν ἥρωα ψάλτη τοῦ χωριοῦ.

Συγκινεῖ ἡ σχέση πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τῆς Ὑπαίθρου μέ τούς Ἱερεῖς τους. Πρέπει νά ξέρῃς, νά διαβάζῃς τόν κώδικα αὐτῆς τῆς ξεχωριστῆς συμπεριφορᾶς. Ἡ ἁγνότητα στούς τρόπους καί στήν ἔκφραση τῆς εὐλαβείας τῶν Ἱερέων τῶν χωριῶν μας, τῶν λευκασμένων στό ἱερό θυσιαστήριο καί πολλάκις κυρτωμένων ἀπό τά χρόνια καί τήν ὑπηρεσία στήν Ἐνορία καί στά χωράφια, ἀλλά καί τῶν νεωτέρων ἡ εὐσυνείδητη ἐργασία καί λειτουργική παρουσία, σέ ὑποχρεώνουν, νά ἐκφράσῃς ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς σου, τίς εὐχαριστίες καί τόν θαυμασμό, γιατί ἐπιμένουν, νά παραμένουν σέ τόπους πού δυστυχῶς εἶναι λησμονημένοι σήμερα.

Ἐπιμένουν νά μένουν ἐκεῖ μέ μιά χούφτα ἀνθρώπους, σήμερα πού διαλύονται τά χωριά μας καί κάθε μέρα ἔρχεται πιό ἀπειλητική γι’αὐτήν ταύτην ἐν πολλοῖς τήν ὕπαρξή τους, ἀφοῦ ἀπό χρόνια μεθοδεύτηκε χωρίς κανείς νά τό κατανοῇ, ἡ ἐξαφάνισή τους ἀπό τό χάρτη.

Κάθε φορά ὅμως πού κλείνει ἕνα σπίτι σ’ ἕνα χωριό, κάθε φορά πού κάποια μάτια σφραγίζουν γιά πάντα, κάθε φορά πού κλείνει ἕνα Σχολεῖο, ἤ ἀκόμα πού μαραζώνει ἕνας οἰκισμός, μιά πληγή, ἴσως ἀνίατη γιά πάντα, προστίθεται στῆς Ἑλλάδος τό σῶμα, ἀφοῦ κόπτονται οἱ ζείδωρες ρίζες τοῦ δέντρου, πού δροσίζει αὐτό τόν τόπο, μέ μνῆμες καί παραδόσεις μέ σεβασμό στίς ἀξίες πού εἶναι οἱ πνευματικοί πνεύμονες τῆς Πατρίδος μας.

Μακάρι νά γίνῃ ἕνα θαῦμα καί νά ξυπνήσωμε ἀπό τό φοβερό λήθαργο στόν ὁποῖο βρισκόμαστε, ὡς κοινωνία καί ὡς Λαός.

Τό κήρυγμα τοῦ Δεσπότη, πέφτει στίς καρδιές σάν τόν καλό σπόρο, στήν ἀγαθή γῆ, κάθε φορά πού μιλάει γιά τήν Παναγία μας, γιά τίς ἀρετές της, τήν μεσιτεία της, τήν προσφορά της στό ἀνθρώπινο γένος, τήν γλυκυτάτη Μορφή της, τήν ἱστορηθεῖσαν ὑπό τοῦ ἱερωτάτου Ἀποστόλου Λουκᾶ. Κάθε φορά πού ἀκούγεται ἀπό τό στόμα του τό Ὄνομα τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, δάκρυα τρέχουν ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων.

Ὅμως ἐξ’ ἴσου συγκινητικές εἶναι καί οἱ σκηνές πού ἐξελίσσονται ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό σέ κάθε Χωριό. Κανείς δέν φεύγει, ἄν δέ βγῇ ὁ Δεσπότης ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ἐκεῖνος μέ ὅλους ὁμιλεῖ, τούς ρωτάει γιά τήν οἰκογένειά τους, γιά τήν ἐργασία τους, γιά τήν ὑγεία τους.... Ἀκολουθεῖ ἕνα ἁπλό κέρασμα. Ἕνα ἁπλό νηστήσιμο γλυκό φτιαγμένο ἀπό τά χέρια τῶν ἀνθρώπων τοῦ Χωριοῦ. Νοιώθει κανείς τήν γνήσια δροσιά τῆς Ἑλλάδος, τό ἄρωμα τῆς φυλῆς μας, πίνοντας ἕνα ποτήρι νερό ἀπό τήν πηγή καί τήν βρύση τοῦ χωριοῦ

Ιερά Μητρόπολις Πατρών