Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀχαρίστου δούλου

Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀχαρίστου δούλου προβληματίζει ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους καὶ σίγουρα δὲν ἐννοοῦμε μὲ τὸν ὅρο «ἦθος» οὔτε τὴν ἠθικὴ οὔτε τοὺς καλοὺς τρόπους ἐξωτερικῆς συμπεριφορᾶς, ἀλλὰ τὴν στάση μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ τοὺς γύρω μας ἀδελφούς. Στεκόμαστε μπροστὰ στὸν Θεό, γιὰ νὰ ζητήσουμε ἔλεος γιὰ τὸ πλῆθος τῶν παραπτωμάτων μας, τὴν κατασπατάληση τῶν χαρισμάτων μας εἰς «νόμους ἀλλοτρίους» ζητᾶμε νὰ γίνουμε φιλόθεοι. Οἱ φιλόθεοι μόνο εἶναι φιλάνθρωποι καὶ σκορπᾶνε ἔλεος στοὺς ἀδελφούς τους.

Δυστυχῶς ὅμως, μηδὲ καὶ ἡμῶν τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ δῆθεν προσευχομένων ἐξαιρουμένων, δὲν ἐπιδιώκουμε φιλοθεΐα, δὲν ἔχουμε ὀρθόδοξο χριστιανικὸ ἦθος. Ἐξερχόμενοι τοῦ ἱεροῦ ναοῦ «βαρεῖς ἐσμὲν πρὸς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἐνηλεεῖς καὶ ἀμείλικτοι» σκεπτόμενοι τὸ μικρὸ τους χρέος πρὸς ἐμᾶς καὶ δὲν φιλανθρωπεύουμε. Ὑπακούουμε στὶς σειρῆνες τῆς σύγχρονης ἐκκοσμικευμένης ζωῆς καὶ δὲν πλησιάζουμε τὸν Θεό, γιὰ νὰ ζητήσουμε ἔλεος, οὔτε πλησιάζουμε τοὺς γύρω μας, γιὰ νὰ προσφέρουμε ἔλεος. Μακριὰ ζοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό, μακριὰ ζοῦμε ἀπὸ τοὺς γύρω μας. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί εἴμαστε σκληροὶ καὶ ἀνάλγητοι καὶ ἂς φωνάζουμε καὶ ἂς ὑπογράφουμε διακηρύξεις γιὰ τὰ ἀτομικὰ καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα.

Ἔχουμε ἔλλειψη χριστιανικοῦ ἤθους, γι᾿αὐτὸ καὶ βρισκόμαστε στὴν ἐκκλησία ὄχι σὰν σὲ πορεία συναντήσεώς μας μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ γιατί ζητᾶμε ἕνα τόπο, στὸν ὁποῖο νὰ ἐπιβραβευθοῦν τυχὸν ἀρετές μας.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ τὸ ἔργο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ Αὐτὸς μόνον ξέρει νὰ συγχωρεῖ. Ἀποτελεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸ δῶρο καὶ τὸ μέσον τῆς σωτηρίας. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ποὺ ζοῦμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συγχωρητικότητα τοῦ Κυρίου μας ὀφείλει νὰ ἀποδεικνύει ἐμπράκτως τὴν εὐγνωμοσύνη του συγχωρῶν αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐνόχλησαν, αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀδίκησαν κ.λπ. διαφορετικὰ μόνο ὡς ἀχάριστος μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθῆ καὶ ἴσως τότε μεταστρέψει τὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ σὲ δίκαιη ὀργή.